Nog nooit ben ik met zo veel lood in mijn schoenen ergens heen gegaan. Na de vorige keer kon het alleen maar beter gaan of leiden tot mijn dood…

Spoiler alert: het ging goed!

Maar dat wist ik natuurlijk nog niet zo vroeg.
Vandaag mag ik weer om 08:00 uur komen. De medicijnen en verpleegkundigen komen rond 09:00 uur, maar voor de vroegeling ben ik gewoon de eerste klant.

Ik heb mijn PICC-lijn nog in mijn arm, dus ik ben zo aan de beurt.

Vol goede (schijn van) moed, maar met een lichaam dat gezond voelt, loop ik met twee treden tegelijk de trappen op naar de tweede verdieping. Daar links is de plek waar je nooit heen wil in het ziekenhuis: de chemo-kamer.

(Mocht het je opvallen, het is inderdaad niet meer het Langeland Ziekenhuis, het ziekenhuis in Zoetermeer is overgenomen door het Haga-ziekenhuis. Ach een nieuwe naam, maar gelukkig met dezelfde liefdevolle mensen die er alles aan doen om mij in leven te houden!)

Ik krijg mijn eigen kamer, kamer nummer 7, naast de balie van de verpleegkundigen, een single-room met een bed. De veiligste die er is.
Voor ik het weet is alles geregeld. Omdat er nog maar één verpleegkundige is, ben ik de check of ze het goede medicijn geeft. Nou, dat weet ik inmiddels wel, en mijn geboortedatum weet ik ook nog. Prima dus, starten maar!

Ik zal er doorheen moeten, hoe zwaar het ook wordt.
Gelukkig hebben ze na de vorige keer met een team van toppers bijeen gezeten en besproken wat het zou kunnen zijn waarom ik toch zo veel last heb van al die troep.

Lang verhaal kort, een van de twee misselijkheidsmedicijnen die ik al even neem blijkt mij niet te helpen. Daarom is het afgelopen met de Metoclopramide, deze wordt ingeruild door Dexamethason. De Ondansetron mag nog wel, omdat ik al een spiegel heb op mogen bouwen van de Dexamethason hoef ik nu niets meer te krijgen, en gaan we na een spoeling gelijk beginnen. Eerst maar eens de Oxaliplatin er in laten lopen. Nu weet je gelijk waarom een Oncologisch verpleegkundige een specialisatie is, want je moet veel moeilijke woorden kennen.

Thuis moet ik dan nog twee weken aan de Capecitabine Accord slikken, alsof het niet genoeg is.

Nu we alle moeilijke woorden gehad hebben, is het tijd om te wachten en te bezien of ik weer na 20 minuten al plat moet.

Maar wat blijkt, ik lig mij 5,5 uur te vervelen. Blij dat ik kan werken van af mijn telefoon, zo ben ik lekker bij met mijn mails!

Na 5,5 uur begint het zwaar te worden…Ik moet totaal 7,5 uur, dus het is al minder erg dan de vorige keer. Gelukkig wordt het ook niet zó zwaar als de vorige keer, maar liggen en rusten is wel noodzakelijk.

Mijn lichtpuntje komt al snel langs. Dochterlief Chloé heeft tegenover het ziekenhuis opnieuw een proefles bij haar nieuwe middelbare school. Als ze klaar is komt ze langs, geeft mij weer energie!

Hierbij even een filmpje van mijn kamer, zodat jullie zien hoe luxe ik het heb!

Terwijl Chloé mij vermaakt, gaat de tijd snel. Ik word nog even gespoeld, mijn PICC-lijn wordt schoon gemaakt en ik mag al weer naar huis. Chloé regelt op tijd Annie om ons weer op te halen en….

Bizar genoeg, loop ik deze keer zelf het ziekenhuis uit, zelf naar de parkeerplaats, zonder rolstoel en zonder hulp. Moe, slap, misselijk en gaar, maar blij dat ik naar huis mag. Hopen dat het opkrabbelen snel gaat.

Het ging zo goed, dat we van enthousiasme geen eens foto’s hebben gemaakt. Wel even aan gedacht, maar te blij om gewoon te lopen.. het ging zo snel, helaas geen foto’s van een lopende Miguel.

Stiekem type ik deze blog 2 dagen later en kan ik melden dat het redelijk gaat. Sneller dan andere keren weer op de been, lekker als afleiding aan het werk aan de keukentafel, maar misselijk, slap en vooral smaak en slijm in mijn mond zijn wel erg. Ik wil niets eten en drinken begint ook mijn keel uit te hangen. Alles is lastig eten en/of zorgt dat het er binnen een paar seconden dreigt uit te komen. 4 kilo lichter, maar ik doe mijn best. Overgeven helpt ook niet, dus net op tijd stoppen. Het heet niet voor niets kanker… het blijft een kut-ziekte.

Inmiddels ook gehoord dat ik 29 juni een scan mag doen (en bloed prikken) in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis (AvL). 3 juli krijgen we de uitslag…. hij ligt los en we gaan snijden, hij ligt nog niet los en we gaan verder, of er is niets gebeurt en we hebben een stevig gesprek over je toekomst.
Wij houden het bij optie 1, maar we weten het pas 3 juli, het is en blijft spannend!

Nu eerst focus op opkrabbelen en weer meedoen, dit is niets dit hangen en half dood zijn… doe liever mee met het leven en m’n gezin!