De afgelopen weken hoorde ik regelmatig dat men mij zo wit vond..

Zo’n drie weken eerder al van mijn moeder, die altijd alles door heeft. Maar meer en meer mensen gaven aan dat ik wat witjes zag. Niet gek, want het is erg druk op werk en ondertussen zijn we aan een mega verbouwing bezig. De betonnen palen moesten uit de tuin want de mensen van de overkapping komen er aan. De schutting zelf moest er ook nog uit, de laatste tegels zijn er dit weekend uitgehaald en de planning van de schuifpui en de keuken moeten ook nog gemaakt worden. Genoeg gedaan en zeker nog genoeg te doen… Het is mooi weer, dus waarom niet van een beetje hard werken ga je niet dood toch?

En we doen het samen, dan krijgen we ze er wel uit.

Kapot en voldaan trekken we samen ‘nog even’ de laatste dwars in de grond gegraven grindtegels met grof geweld uit de dikke aan elkaar geplakte aarde. Mijn witte blik is inmiddels ingeruild voor een gezonde blos met rood verbrande plekken. Smeren heeft geen zin als je zo aan het zweten bent.

Eerst was er een huisje, en toen opeens niet meer…

Wel merk ik al wat weken dat ik moe word van traplopen, dat ik van in de tuin werken moe word is niet zo gek, want ik ben in het dagelijks leven een pennenlikker. Maar zelf voor mij zou traplopen niet zo’n probleem moeten zijn. Maar goed, met alles wat ik aan het doen ben, is er geen reden om mij druk te maken…
Ik heb mijn hele leven al een flinke knor in mijn buik na het eten, het lijkt soms wel een kameel. In de ochtend wel eens wat kramp of vage buikpijnen, maar hé we mankeren allemaal wel eens wat. Mijn gewicht is al jaren stabiel, lekker laag (77,7 kg in de ochtend en 78,8 in de avond). De laatste tijd is het wat minder, maar de fysieke inzet is ook meer dan normaal, dan is afvallen toch ook logisch? Van al dat harde werken is vermoeidheid ook niet zo raar, dus daar lag ik ook niet wakker van.

Met andere woorden, er is niets aan de hand! En gelukkig maar, want er waait al een tijd corona door de wereld, een gezonde gesteldheid is van belang.

De overkapping is inmiddels klaar, de tegels liggen en we kunnen zowaar gezellig barbecuen. Even goed aansterken met een gezellig samenzijn. Zo heel wit is het nou toch ook weer niet.

Maar goed dat ik de dag na deze gezellige zondag barbecue mijn tweede vaccinatie mag halen, blij dat ik nu goed beschermd bent tegen het grootste gezondheidsgevaar wat mij te pakken kan krijgen als gezonde man van 46 jaar.
Maandag ochtend gelijk na mijn vaccinatie nog even langs de manueel therapeut geweest om het laatste stukje van mijn pijnlijke heup recht te zetten. Last bij lopen, soms wat kramp in mijn kuiten en vooral last in mijn heupen. Maar ook dat is niet zo gek van al dat werken en wandelen tijdens het wachten op de sportende kinderen.

Vandaag, dinsdag de 13de, was de lol er echter vanaf. Ik stond keurig op tijd op, ging douchen en wilde mijn overhemd strijken. De strijkbout staat bij ons ongeveer op 1,5 meter van het bed, maar ik moet in 4 sessies een deel strijken en tussendoor even zitten. Poeh he, wat een bijwerking van de tweede vaccinatie. Die eerste viel een stuk beter. Het zal wel een opstapeling zijn van alles, niet te veel mee zitten, we kunnen toch thuiswerken. Gewoon vanaf de bank verder, niemand die het ziet.

Ondanks dat het allemaal langzaam beter gaat, valt het op dat als ik spullen naar boven wil sjouwen omdat de keuken en huiskamer leeg moeten, ik steeds meer moeite heb met de trappen. Daarnaast komen er van alle kanten meer opmerkingen over mijn witte kleur. Dit terwijl ik mijzelf eigenlijk steeds minder slecht voel, behalve dan moe.

Moet ik niet toch eens naar de dokter?