Veel mensen vragen mij, heel lief, hoe ik mij voel… Nou, slap. En ook een beetje sterk.

Sterk is vooral geestelijk, in de hoop dat het hier bij blijft en ik klaar ben met die kut chemokuren. Ok, ik moet nog 2 weken pillenslikken, maar dat zijn kleine tikjes op de dag, geen dreun voor 1,5 week.

Woensdag ging regelijk goed, zoals aangegeven, maar daarna blijft het slap. Veel slijm in mijn mond, dikke tong, geen eetlust, lastig slikken (eten blijft hangen en dreigt er serieus uit te komen), moe en regelmatig misselijk. Toch niet het soort leven dat je gewend bent en hoopt naar terug te keren… Maar, het is voor een goed doel en dat sterkt mij.

Moet wel zeggen dat 4,5 dag eten en 4,5 kilo afvallen niet helpt om weer aan te sterken. Maar zo heeft elke kuur zijn eigen ondergang en opkomst, deze keer zal ik wel sterker worden als het lukt om te eten.

Vandaag, vaderdag, lukt het gewoon om van dochterlief een kom soep te krijgen en op te eten. Krijge er nog een pannenkoek bij en in de avond eet ik, gewoon omdat het lijkt te lukken, sushi.
Wie weet komt het weer goed en is dit de stap naar boven. Nog 2,5 week voor een mogelijke volgende keer, of…. twee dagen eerder weet ik of ik nog wel moet, voor hetzelfde geld (en daar zet ik al m’n geld op) hoor ik 3 juli dat ik niet meer hoef, maar geopereerd mag worden… Dat is een droom, daar wil ik naar toe! Daarna moet het klaar zijn en wil ik weer meedoen met de rest, heerlijk om te zien dat iedereen doorgaat, de aarde kan zonder mij, maar ik niet zonder mijn vrouw en kids en zij (hoop ik) nog niet zonder mij.

fuck cancer, ik ga dit gewoon weer winnen, nog 40 jaar op de teller en dan wel een stuk sterker dan nu aub!