De laatste dag van de pillen, dus volgende week rustweek of ‘witte week’. Veel mensen vragen hoe het gaat… nou… wisselend bewolkt met regelmatig regen.

Dat is mooi Engels voor langdurig kut, af en toe redelijk de eerste week, De tweede week opkrabbelend beter, maar met veel en lang misselijk, geen conditie, slap en moe. Maar… het is opbouwend en dus relatief goed.

Door de PICC-lijn moet ik nu wekelijks even langs het ziekenhuis om de pleister te verschonen en de wond te verschonen. Dat gaat met steriele handschoenen etc. ze nemen het erg serieus. En daar ben ik heel blij mee hoor, want een lijn die naar je aderen gaat die vlak bij je hart zitten. Wel fijn dat ze er zo goed mee omgaan.

Het doet gelukkig geen pijn, pleister afhalen is niet het probleem zal ik maar zeggen, maar de lucht die ze gebruiken en de smaak in m’n mond bij het spoelen zijn met een al slap gevoel niet bevordelijk. Flauw vallen is het niet meer, maar toch wel even liggen aub.

Al doorkletsend en met Annie aan mijn zijde is het in een paar minuten gedaan en kan ik ook weer meteen staan. Tijd om naar huis te gaan.
We kwamen net al van de Paramedisch Oncologisch gespecialiseerde fysiotherapeut, een intake om te zien of sport kan helpen met mijn herstel. Dat gaan we na de volgende kuur uitproberen, nu heeft het niet zo heel veel zin (noch heb ik zin) omdat voor woensdag te proberen en mijzelf uit te putten voor ik weer plat ga.
Wie weet eindig ik dit avontuur met een sixpack. Het is wel hét moment, want er zit niet veel vet meer aan. 74 kilo voor 1,88 m is een mooi uitgangspunt om te gaan pompen. (niet dat ik dat wil hoor, maar je weet nooit hoe je je gezondheid viert… dat moet ik nog ervaren.

Anyway, het gaat op zich goed. De eerste week na chemo was zwaar, maar te doen. Langdurig pijn, maar genoeg energie om te doen wat ik wil doen… zo normaal mogelijk meedoen met de wereld. Wel vooral dankzij mijn liefste lieve lieveling die alles regelt en doet. Week twee is nu over en het gaat al een stuk beter. Dat betekent dat ik komende woensdag weer huppelend het ziekenhuis in kan… Jammer dat ik nu al bang ben voor de dag. Maar ook die gaat weer over, en dan gaan we richting scan. Alle vingers gekruist voor dan. Nu doorgaan, doorgaan en doorgaan… gewoon omdat het moet.
Opgeven is geen optie.

De laatste twee van deze ronde… here we go!