Het enthousiasme is niet heel groot, maar voor het goede doel (hier: mijzelf) heb ik alles over. Dus met een beetje smile en vooral de steun van mijn hele gezin ga ik weer naar afdeling Oncologie, mijn eigen kamer 7.

Helemaal stipt 8 uur lukt niet vandaag, want we gaan met de hele bubs. Kids willen even mee uitzwaaien, want die gaan tot en met vrijdag naar oma. Hebben ze toch een leuke week vakantie, Annie wat tijd voor zichzelf en ik kan lekker lusteloos hangen op de bank.

Wel lief dat iedereen zo vroeg op staat. De twee Oncologisch verpleegkundigen zijn er ook allebei al.

Maar goed, we zijn dus ook iets aan de late kant.

Gelukkig duurt de dag lang genoeg en maakt dit niet uit.
En dankzij een bloedverdunner geeft mijn PICC-lijn ook weer bloed. Niet echt nodig, maar wel handig gefixt weer.
Nu gaan zitten en wachten.

Een mooi moment voor een selfie met papa :)

En dan gaan zij lekker op pad en komt bij mij de zak met ellende aan de paal naast mij te hangen. Let’s go!

Twee uur later accepteer ik maar dat het moet, leuk is het niet, maar het gaat nog steeds goed genoeg om lekker mee te doen met het team overleg en wat mails. Tja…. vermaak is anders ver te zoeken. Netflix heb ik al uit en geconcentreerd lezen is er nu niet bij. Oogjes hebben ook last van de bijwerkingen van die zooi. (ik weet dat het een mogelijke bijwering is, de vorige keer trok het ook weer bij, maar ik moet er rekening mee houden dat het ook gewoon ouderdom is :)

Dit is het beeld dat ik heb bij de muziek die ik zit te luisteren… Dit beeld past bij de liedjes die ik vaker in deze toestand heb geluisterd. Met al 23 weken chemo achter de kiezen heb je zo je eigen herinneringen. Mooi moment om de spiegel van mijn ziel te wassen.

En dan is het verder afwachten, afwachten tot ze zegt dat ik klaar ben. En dan bezien of ik nog kan lopen en lekker naar huis mag. Het ziet er nu goed uit, maar het is pas 12:15….

Mooi voor 4 uur klaar, lekke naar huis. Het valt relatief erg mee vandaag. Fijn om ook eens zonder mega pijn naar huis te gaan. Laatste kwartier werd de misselijkheid wel erger. En alles blijft relatief, ik denk dat mijn pijngrens aardig is opgerekt inmiddels.
Maar dat deert niet, hebe zelfs wat gegeten gister avond, dat is mijn na de eerste (en meest klote)kuur nog niet eerder gelukt. Ik denk dat het went, hoop dat dat niet geldt voor mijn tumor…

Maar toch eerst even bijtanken hoor, het gaat niet vanzelf.