Na de scan van vorige week komt vandaag de uitslag.

Samen met Annie ga ik naar de chirurg begin van de middag. We hebben beiden gewerkt, wat een prima afleiding was de afgelopen weken rondom de vakantie. Afleiding helpt als je moet wachten op een oordeel van een ander over je leven.
Het klinkt zwaar, we hebben het niet zo beleefd, maar het is natuurlijk heus wel echt spannend.

De chirurg roept ons naar binnen en is blij dat we hem ook eens vragen hoe het met hem gaat. Maar het onderwerp verandert al vlot in mij. Hij begint met de melding dat hij goed nieuws heeft.
Hij ziet twee plekjes, maar… Eén is mijn navel, en… dat is mijn wond van mijn operatie vul ik aan. Voila zegt hij, dus niets aan de hand. De andere plek is mijn naad. Naad? Is daar ook een foto van gemaakt? Maar gelukkig bedoelt hij de aanhechting van mijn darmen, en daar geldt ook voor dat dat geneest en daarom oplicht in de PETCT-scan.

Verder ziet hij nog één plek in mijn longen, maar die is niet gegroeid ten opzichte van de vorige scan en moet dus wel een gewoon litteken zijn of zo. Niets om mij zorgen over te maken.

En verder… Verder kon hij niets zien. Een lang en goed verhaal wat neerkomt op het feit dat ik schoon ben!
Wat een nieuws! De mitsen en maren en wat vragen bespreken we nog, het is nog niet over, want het kan nog in mijn lichaam rond gaan, maar… er zit geen (zichtbare) tumor en hebben de tools nodig om de boel weer kapot te maken nog in de zak voor als het zo ver komt ooit.

Voorlopig genieten en niets doen dus. Wel in december een echo en in maart weer een scan.

Blij en wat beduusd lopen we naar de balie om een afspraak te maken voor een echo. Ze vraagt welke echo en wanneer. Wij hebben geen idee, dat moet toch in de computer staan. Blijkt dat de chirurg niet zo’n vlugge typer is en dat we even moeten wachten. Nou, prima, als hij maar goed in snijden is, en dat is wel gebleken!

Even later vernemen we dat het gaat om een lever-echo, waarvoor we een afspraak kunnen maken bij radiologie. Een afdeling die ik zonder problemen weet te vinden. Maar december is nog lekker ver weg, nu tijd om zo snel mogelijk naar huis te gaan, of nee, we gaan uit eten! Lekker samen lunchen in Den haag.

Daarna de kids op halen en met hen uit eten, omdat we wat te vieren hebben en omdat het kan. En in tussen family and friends bellen en appen. Delen is genieten, en dat gaan we nu doen!
(Het etentje in de avond was ook heerlijk, die is terug te vinden op de blog van de kids.)

Voorlopig over en uit dus, ik hoop dat dit het laatste is van mijn blog, want ik voel mij goed en dat hoop ik zo te houden!