Direct na einde 3 start natuurlijk ronde vier. Nou, ok, je kan zeggen dat er een dag tussen zit, want het eindigt op 2 februari en de nieuwe begint op 3 februari.

Met één hele dag een beetje lekker gevoel in mijn lijf (en daarmee bloed prikken en langs de Oncoloog) is het toch weer haalbaar om voor een nieuwe ronde te gaan.

Ik lig weer gezellig met dezelfde kamergenoot en lotgenoot, waardoor we in ieder geval in de ochtend lekker kunnen kleppen. Helaas zakken we in de middag allebei al wat weg en kunnen we als ouwe parkinson patiënten, maar… we lopen allebei zelf het ziekenhuis uit, dat is (voor mij) toch nog steeds bijzonder.

De dagen en weken er na gaat het maar niet beter, het is duidelijk niet de eerste kuur, maar na klap op klap van 4x 4uur chemokuur en inmiddels 3x 2 weken chemopillen is m’n lichaam aan iets positiefs toe.
Het afvallen valt mee, voor ik begon met alles was ik nog 78 kilo, vlak voor ik met de kuren begon 74 en inmiddels 72. Ik was niet gespierd, maar wat ik had is nu weg. Bankhangen is niet gezond, dat is wel duidelijk.

Gelukkig eet ik nog redelijk goed, ondanks dat ik niets hoef, maakt Annie er elke dag weer een feest van en moet ik ook eten van haar… Toch goed zo’n stok achter de deur :).

Zondag avond in bed, 2,5 week verder inmiddels, besluit ik dat ik er klaar mee ben en morgen een dag op wil zijn.
En zo geschiedde, een mooie dag, wel vermoeiend, maar niet op de bank. Nou ja, tot in de avond, maar je kan niet alles hebben.

Woensdag is het mooi weer en besluiten we even te lunchen. Leuk en gezellig, maar na het eten is de auto toch wel ver. Thuis de bank maar weer opgezocht en opgekruld de avond doorgekomen.

En zo loopt het al weer tegen het einde van de rustweek, op naar de uitslag van vrijdag om 09:00 bij de Oncoloog.