Net in de rustweek en nu al een CT-scan, ze zitten er lekker bovenop.

Net sterk genoeg om het ziekenhuis in te lopen, brengt Annie mij weg. Ze wacht even, want het hoeft niet lang te duren. We zijn aan de vroege kant, niet onze stijl om een dokter te laten wachten, ze zijn er voor mij dus moet ik ook op tijd zijn.

Na het aanmelden mag ik doorlopen naar wachtruimte 5, dat is een flinke wandeling voor iemand met het tempo van een Parkinson patiënt, maar goed, het lukt. Sterker nog, als ik de derde hoek om ga (het is helemaal achterin) vraagt een alleraardige man in het wit of ik meneer Delcour ben. Het blijft wennen, maar ik weet dat hij mij bedoelt en ze werken nu eenmaal op achternaam in het ziekenhuis.

Hij moet even wachten, want de gang is nog net afgelopen. Maar… uiteindelijk kom ik aan en mag ik gelijk doorlopen.
Spullen af, broek even op de knieën, want die hoeft niet op de foto en liggen.

Vrij vlot komt er iemand anders om een infuus aan te leggen. Nou, dat is niet meer zo spannend als 13 weken geleden toen ik nog onderuit ging van zo iets… En voor ik het weet begint de scanner al te bewegen.
Even mijn naam en geboortedatum checken en hop onder de boog.

Af en toe adem in, af en toe adem uit, keurige instructies.
En klaar.. broek aan, spullen pakken en sjokken naar Annie die nietsvermoedend zit te wachten en verbaasd is dat ik al klaar ben.

Al met al binnen 30 minuten, want we hoeven geen geld in de parkeermeter te gooien, wat een service, wat een timing. Ik hoop dat ze er mooie foto’s van gemaakt hebben.

Natuurlijk vragen we die op, maar dat gaat niet in een paar dagen, die komen nog wel in de blog, leuk om mijn eigen binnenkant te zien… Nu wachten op vrijdag, de uitslag… D-day.