Helaas kan het niet allemaal rozengeur en maneschijn zijn… Deze blog gaat dan ook over het overlijden van onze lieve Opa René.
–> kijkwijzer (12) <–
Zoals je waarschijnlijk al eerder hebt gelezen in voorgaande blogs (beginnend bij “Leuke, rare en nare Kerst”) is opa in de nacht van 22-23 december 2016 gevallen en heeft hij zijn heup gebroken. Hij krabbelde toen weer op tot hij op 19 februari vanuit het revalidatiecentrum met spoed naar het ziekenhuis ging met 40 graden koorts. Nadat papa en oma afscheid van hem genomen hebben (oom Pascal zat toen in Amerika), krabbelt hij wonderbaarlijk weer op en komt hij via zijn oude vertrouwde plekje in Hilversum eindelijk op 10 april in een mooie eigen kamer in Verzorgingshuis Theodotion Laren (NH) (ook van Amaris), waar hij rustig kan genieten van de momenten waarop hij helder is en nog kan genieten van het leven…
Op 1 mei krijgt hij wederom koorts en het lijkt niet goed te gaan. Gelukkig zijn we zo allemaal bij hem om hem te steunen.
Zo krijgt hij het verf-werkje van Sylvain.
Een hapje van tante Dunja.
Houdt Sylvain zijn hand vast.
Krijgt hij een kus van Chloé.
Een koud doekje van mama.
Fluistert papa wat in zijn oor.
Schrijft Chloé een briefje voor hem.
En houdt oma zijn hand vast, zo is hij nooit alleen.
De rest van de familie is er ook hoor, maar als we alles moeten laten zien wat we voor opa doen is het geen blog meer, maar een boek.
Nichtje Aelinn vat op een paar blaadjes de familie even samen.
Het lijkt wel een herhaling van zetten, hij gaat zienderogen achteruit en kan steeds minder.
‘s Avonds gaan wij naar huis, maar oma blijft slapen. Ze is er elke dag en daarmee niet alleen vaak, maar ook lang. Maar nu gaat ze gewoon helemaal niet meer weg, zij blijft bij opa… zoals ze zegt (en doet) door dik en dun, lief he?
Helaas mag alle liefde niet baten, want op 2 mei gaat het nog niet goed… sterker nog…
De dokter komt, ondanks dat hij vrij is, langs en heeft een kort gesprek met oma. Hij geeft aan dat hij morgen ochtend langs om wat langer te praten; het belooft geen leuk gesprek te worden. Papa heeft zelf een afspraak in de ochtend, maar gaat na zijn afspraak direct langs bij opa.
Gewoon omdat het kan, en om even zijn hand vast te houden. Nee, alleen laten doen we hem niet!
Omdat het duidelijk niet goed gaat, komt mama ons halen en gaan wij ook nog even langs. Qua foto’s eigenlijk geen nieuwe dingen, maar wij zijn er echt weer geweest.
Eerst maar eens laten zien wat er op het briefje stond dat Chloé geschreven heeft gister.
Het past niet helemaal, maar als je omvouwt, zie je nog meer liefde…
en zelfs nog meer.
Vlak voor wij weg gaan, komt de zus van opa langs, samen met haar man; de oom en tante van papa.
Zij wil toch ook nog wel even zien hoe haar broertje er bij ligt. Zielig he?
In de avond komen oom Pascal en tante Dunja (met kids) nog even langs, is oma ook niet alleen.
Nou weet oma zich inmiddels prima te vermaken hoor, het lijkt wel een huiskamer zo, maar het is echt naast het bed van opa.
De volgende ochtend, 3 mei, gaat papa