Het is al weer een half jaar geleden… Tijd voor een APK dus.
Zus ging lekker spelen bij een vriendin, ik met papa lekker naar Dr. Stam voor mijn half-jaarlijkse APK.
Kijken of ik deze keer wel gegroeid ben en of ik iets aangekomen ben…
We zijn wat aan de vroege kant, dus kunnen we rustig met de trap…
En… ook mooi nog even spelen!
En we trekken alle registers open.
Er is nog een register dat we even moeten legen… Mijn blaas haha.
Dan word ik geroepen en gaan papa en ik naar binnen. Uitkleden, ik ken de procedure inmiddels, wegen en meten.
Vorige keer was 9 september, daar was ik 10,1 kg zwaar.
Deze keer staat er toch echt 10,6 kg. Woehoe, een halve kilo winst!
Dan in de sjoelbak…
Vorige keer was ik 88,1 cm groot…En ook dit is deze keer beter. Er staat bijna 93, maar het wordt door de zuster afgerond op 93 cm. Dat is toch significant! 4,9 cm maarliefst!
Dan begint het lange wachten. Je kan wel zien dat iedereen bij Dr. Stam wil, want hij is erg druk.
Dan maar even gek doen.
En even slapen…
En dan volgt een heel saai deel. Papa praat met hem, ik word er wat verlegen van en geef maar geen antwoord. Papa kan dat prima alleen af.
Lang verhaal kort: ik ben nu eindelijk OP de -3 lijn qua lengte, dat is iets minder slecht dan normaal, maar mijn gewicht blijft achter. Het baart Dr. Stam toch echt zorgen en hij wil voor de zekerheid toch nog wat controles laten doen.
Tja, dat kan maar één ding betekenen…
Precies… prkken!
Nou kan ik wel wat hebben, en vind het eigenlijk niet zo erg.
Weer een nieuw speelplekje, toch weer even genieten.
Oh, D606, dat zijn wij.
Papa praat wat met de zuster, kan ik nog even spelen. Waar zal hij het toch over hebben?
Dat word mij pijnlijk duidelijk. Papa vertelt van de vorige keer dat ik zo veel buisjes moest afstaan en dat ik zijn hand moest vast houden omdat hij ging slapen op de stoel, terwijl ik bij hem op schoot zat.
De zuster vond dat geen goed plan, en stuurde papa naar de hoek van het vertrek. Twee andere zusters durfde mij wel te helpen en gingen resp. naast en onder mij zitten.
Ik vind het allemaal niet zo spannend. Volgens de zuster word ik dokter later, want ik kan er gewoon naar kijken.
Bij buisje vier begint het echter wel pijn te doen en ga ik toch huilen en om mama roepen, tja, aan papa heb ik niet zo veel hier.
Nog heel even dan…
Gelukkig is het snel over en krijg ik een pleister. En heeft papa zo’n groot schuldgevoel dat ik mag kiezen tussen een ballon of een surprise ei.
Nou, als ik er een mag, mag ik er dan ook een voor zus?
Met chocolade is het al een stuk minder, maar ik laat nog wel iedereen bij de parkeerautomaat nog even zien dat ik stoerder ben dan papa!
Als niemand kijkt, val ik toch even in slaap… Best vermoeiend hoor!
Blij dat de zuster 4 buisjes genoeg vond, want eigenlijk waren er 9 nodig… Pffff blij dat het in Nederland allemaal zo goed geregeld is, wellicht is het dan toch het onbekende Syndroom van Sylvain.
Niet leuk. Zielig hoor. Hopelijk vinden de doktoren iets waar je wat aan hebt!…