Ik heb ‘m al een half jaar. Eigenlijk al aan gewend, maar toch fijn dat hij (of zij) er uit mag vandaag.

In AvL nog even gevraagd en zelfs na laten vragen bij de anestesiolog het ook goed vond. Gelukkig wel, dus naar mijn lieve bekende verzorgers van de afgelopen 23 weken in Zoetermeer.

Ik heb veel vragen gekregen over een PICC-lijn.
Doet het pijn? Nee, bij het inzetten word je verdoofd, verder geen last van.
Mag je douchen? Ja, maar met een plastic sleeve.
Mag je in bad of zwemmen? Neen. Te gevaarlijk voor ontsteking.
Moet je het onderhouden? Ja, dat wordt wekelijks voor je gedaan in het ziekenhuis. Nee, doet geen pijn.
Hoe ver zit dat ding in je lijf? Nou… van m’n bovenarm via mijn oksel ergens rond mijn borstkas, want daar zit een grotere ader waar hij uit komt.
Kunnen ze er bloed uit halen? Ja, als ie goed ligt gebruiken ze hem niet alleen als input, maar ook output, wat fijn is, want als je om de week geprikt moet worden en je aders zich niet alleen terugtrekken maar ook hard worden van de chemo is prikken geen lolletje.

En de hamvraag: hoe lang is dat ding eigenlijk?
Nou, jullie kennen mij, dan vraag ik dat na en film ik gewoon.
Maar eerst even kijken hoe hij ook al weer zat.

Beetje lastig op klein formaat, daarom groot. De hele slang vastgelegd, met dank aan de spontane medewerking van de toppers van afdeling Oncologie uit Zoetermeer.

Maar nu is het echt bye bye Haga Zoetmeer, ik ga over naar AvL om er een eind aan te maken.
Nee, niet aan mij, maar aan die … ziekte!

Dikke doei naar kanker, of mooier gezegd:

Wij vieren vast het leven en gaan lekker uit eten in een restaurant met werkelijk alles. Gewoon omdat het kan, heerlijk!