Yes, we mogen weer! Na een zware rustweek, vooral omdat eten niet lukte, toch weer sterk genoeg..

Het was niet de beste rustweek uit mijn leven. Wel veel gerust en ook een hoop energie, maar meermaals huilend achter mijn avondeten wat ook nog wisselt per avond om te proberen (hoe Annie dat doet en hoe ze het qua geduld en liefde volhoudt is mij een raadsel… weet wel dat ik hier niet met een armbandje mee wegkom, maar ben zó blij met haar en trots op hoe ze het doet.. de aandacht gaat vaak naar mij, maar zij verdient het eigenlijk).

Gelukkig proberen we van alles en eet ik wat wel lukt. Aankomen dus niet maar genoeg om te leven wel. 2 kilo er af in twee weken, wat dan onder de grens van 70 zit is gelukkig tijdens het bezoek in het ziekenhuis (van 7 uur lang) door de verklaring ook voor de diëtist acceptabel.

De week rust overigens heerlijk genoten, gewoon weer theater als afleiding en super de luxe cultuur-opvoeding voor de kids. En natuurlijk genieten van en met elkaar. Zelfs nog appels geplukt, maar dat lees je op de leuke blogs van de kids.

Vandaag gaan we weer beginnen… Ik zie mijzelf in de spiegel van de bus naast ons… alles is een foto moment!

Qua lunch echt m’n best gedaan. Lekker is anders, maar ik moet wat. Anders zie je er nooit zo goed uit als dit, toch?

Rond 16:00 uur zit het er op. Na hoog bezoek van de grootste kanjer en liefste liefde uit m’n leven. Ook maar weer ophalen, opruimen, achteraan lopen, showen, opvangen, verzorgen, eten geven… nog net geen luier verschonen… Powervrouw!

En ik? Het leek even mee te vallen, maar toch echt misselijk geweest in het ziekenhuis. Niet alles is rozengeur en maneschijn helaas…

Het zijn wel super spuugzakken… Met volume meetstreepjes en een ring waardoor je neus er buiten kan blijven. Gewoon vervangbaar, goede uitvinding. Gelukkig toch niet nodig, maar wel om mee te nemen, want thuis is het vast nog niet over.

En thuis dus lekker niets.

En de avond is niet anders. Helaas af en toe even snel rechtop zitten met m’n nieuwe zak. Maar ook deze keer blijft die keurig schoon een bruikbaar voor een andere keer. Gelukkig maar, voel mij al beroerd genoeg en moet op gewicht blijven. Niet te veel inspannen vandaag lijkt verstandig.

Wel nog een leuk en stom verhaal over gister… eigenlijk vrijdag.

Ik mocht van mijn lieve Oncoloog weer vrijdag prikken. Dat kan dan vanuit mijn PICC-lijn (zonder pijn dus) tijdens het verschonen. Maar ik heb zo van het leven genoten en lekker gewerkt dat ik stom genoeg mijn afspraak ben vergeten… Erg slecht en een hoop schuldgevoel. Nog erger, ik kreeg zondag een appje van het ziekenhuis, waar ik was. (op zondag! Je ziet de passie van de zorgverleners overal in terug, petje af hoor!)
Vol schaamte snel gereageerd en ze bieden nog aan om maandag te komen, maar maandag is er niemand die uit de PICC-lijn mag prikken en Oncologie is gesloten.
Maar er werkt er een die het welk en mag op de poli, die zouden ze wel even voor mij regelen.

En zo geschiedde, lief als iedereen is wordt deze stagiair op de poli maar gelukkig ervaren met de PICC-lijn opgetrommeld, opent de hele afdeling Oncologie voor mij, verschoont mij PICC-lijn en probeert er bloed uit te halen. Zij doet alles goed, maar mijn lijn ligt (eerder gebeurd) tegen mijn ader aan en geeft geen bloed terug. Zuigt vacuüm. Tja.. niets aan te doen, richting de vampierenafdeling met de naalden. Wel gaaf dat je dan een (opnieuw uitgedraaide prik-brief, want die was ik ook vergeten) stempel hebt met ‘chemo’ en met ‘CITO’, daarmee is het wachten in de rij 0 minuten haha… Huilende kinderen, mensen die al lang zitten te wachten met een nummer en ik hoor bij het zitten al ‘meneer Delcour gaat u. mee’. Nou, al te graag mevrouw Dracula… Probeer mij maar eens te prikken met 19 weken chemo en daardoor verharde en terugtrekkende aders… Maar deze dame wist het goed te doen, mini blauwe plek en in één keer raak! Geweldig!
En een tijd later op de app een bericht dat ik door mag. Bloed is goed, witte bloedlichaampjes genoeg om weer 3 klappen te pakken op ma-di en do/vrij. Heb er nu al zin in!

Maar wat een service weer, dank aan de hele club Oncologische verpleegkundigen! En fijn dat er geen heel gesprek hoeft te komen. Ok, mijn Oncoloog is op vakantie, wel verdiend en gegund, met zoveel ervaring in het team en ook bij mij gaat de discussie meer over de vakantie dan over hoe ik mij voel, dat weet ik inmiddels wel. Fantastisch en klote tegelijk, maar zolang fantastisch wint, vind ik het goed. Alles voor maar één doel, 16 oktober horen dat ik zo veel ruimte heb om mijn tumor dat ik mij niet druk hoef te maken dat het terug komt (doe ik toch wel, maar elke mm helpt nu).

Voor nu lekker vroeg naar bed, minder last van misselijkheid en honger gevoel… slapen helpt.