Yes, we mogen weer! Na een zware rustweek, vooral omdat eten niet lukte, toch weer sterk genoeg..
Het was niet de beste rustweek uit mijn leven. Wel veel gerust en ook een hoop energie, maar meermaals huilend achter mijn avondeten wat ook nog wisselt per avond om te proberen (hoe Annie dat doet en hoe ze het qua geduld en liefde volhoudt is mij een raadsel… weet wel dat ik hier niet met een armbandje mee wegkom, maar ben zó blij met haar en trots op hoe ze het doet.. de aandacht gaat vaak naar mij, maar zij verdient het eigenlijk).
Gelukkig proberen we van alles en eet ik wat wel lukt. Aankomen dus niet maar genoeg om te leven wel. 2 kilo er af in twee weken, wat dan onder de grens van 70 zit is gelukkig tijdens het bezoek in het ziekenhuis (van 7 uur lang) door de verklaring ook voor de diëtist acceptabel.
De week rust overigens heerlijk genoten, gewoon weer theater als afleiding en super de luxe cultuur-opvoeding voor de kids. En natuurlijk genieten van en met elkaar. Zelfs nog appels geplukt, maar dat lees je op de leuke blogs van de kids.
Vandaag gaan we weer beginnen… Ik zie mijzelf in de spiegel van de bus naast ons… alles is een foto moment!
Qua lunch echt m’n best gedaan. Lekker is anders, maar ik moet wat. Anders zie je er nooit zo goed uit als dit, toch?
Rond 16:00 uur zit het er op. Na hoog bezoek van de grootste kanjer en liefste liefde uit m’n leven. Ook maar weer ophalen, opruimen, achteraan lopen, showen, opvangen, verzorgen, eten geven… nog net geen luier verschonen… Powervrouw!
En ik? Het leek even mee te vallen, maar toch echt misselijk geweest in het ziekenhuis. Niet alles is rozengeur en maneschijn helaas…
Het zijn wel super spuugzakken… Met volume meetstreepjes en een ring waardoor je neus er buiten kan blijven. Gewoon vervangbaar, goede uitvinding. Gelukkig toch niet nodig, maar wel om mee te nemen, want thuis is het vast nog niet over.
En thuis dus lekker niets.
