Na het afkoppelen van vrijdag gaat het eigenlijk best goed…

Alles is relatief natuurlijk, maar ik kan staan en (korte stukken) lopen, lachen en genieten van alles om mij heen. Inmiddels is het woensdag en ik merk dat ik nauwelijks misselijk meer ben (in ieder geval niet noemenswaardig erg). Wel erg slap en vermagerd.

Het is lastig om te eten na al die zooi, dus dat moet ik weer zo snel mogelijk opbouwen. Lukt vast, maar toen ik maandag Mars (een van de katten) even flink over zijn bolletje aaide, voloog mijn trouwring door de lucht. Niets aan de hand, maar wel om in de gaten te houden.

Mijn benen voelen alsof ik net uit een marathon kom en mijn spieren op zijn (dat laatste is ook zo), ben dan ook 73 kg (nou was ik normaal max 78 hoor) maar heb wel een goede kans op een sixpack nu :).

Douchen is een oprechte inspanning, net als traplopen, maar op de bank hangen gaat prima.
De verzorging is fantastisch, gister maakte dochter lief even op verzoek een pan verse Franse uiensoep, en Annie tovert de hele tijd van alles op tafel om mij maar te laten eten.
Eigenlijk is het een super vakantie, alleen het weer…. dat is herfst…

We gaan gewoon door, één doel, één missie, ik ga het gewoon doen!

Nu lekker even lunchen met z’n vieren. Even wat anders eten… Step mee omdat het ‘ver’ lopen is, maar wel leuk om er even uit te zijn met z’n vieren.