Vandaag is het een rustdag, tenminste… tot de avond, want er staat een lange wandeling op het programma.
Het is pas na het avond eten en oma doet niet mee, een lange wandeling van 2,5 uur is te veel. Zeker omdat niet helemaal helder is hoe zwaar het is en hoe snel het gaat en of er mogelijk tussentijdse stop-mogelijkheden zijn.
Het begon in ieder geval laat, want ze schrokken wakker bij 09:30, waardoor oma en papa het ontbijt hebben gemist. Oom Pascal is een echte ontbijter en is als de bliksem naar beneden gegaan om zich vol te proppen.
Na het aankleden was het de beurt om naar buiten te gaan. Aan de overkant even wat broodjes halen en natuurlijk even langs de enige winkel die er is. En dus… terug naar huis om de spullen weer terug te brengen en natuurlijk om de broodjes op te eten.
Omdat het nog heel lang duurt voor de wandeling begint en oma niet mee gaat, kleden ze zich warm aan om zelf te gaan wandelen. Een mooie route over straat, water, bos en plat land. Het verschil is lastig te zien, want er ligt een behoorlijke laag sneeuw.
Het is begin van de middag rond het nulpunt en het sneeuwt lichtjes.
Bij het oversteken naar de winkel zien ze een weg waar ze graag heen gaan…. Maar zoals gezegd, eerst shoppen en daarna eten.
De stemming zit er goed in!
En de omgeving is mooi.
Wel af en toe een raar geluid… oh nee, dat was oma… Die gleed uit. Haha oma, blijf nou staan!
De sneeuw is ook zo diep, daar zak je in weg.
De bushalte ziet er mooi uit, een plaatje vergeleken bij die van ons.
Jut en jul (dat is Fins voor oma en oom) aan het wachten op de bus die ze niet willen nemen.
Achter het bosje is het meer waar eerder al noorderlicht te zien was en ze hebben gesneeuwscooterd. Het is zo groot dat Inari meer, 80×50 km (en 92 meter diep op het diepste punt) dat je de overkant niet eens kan zien.
Het blijft adembenemend mooi.
Speciaal op ons verzoek maakt papa een foto van de sneeuw, dat was onze wens… Maar euh, dat bedoelde we niet papa, grappig hoor!
Zo’n 400 meter van het hotel liggen sauna’s (aan het meer) waar een muur van glas hebben gemaakt zodat je vanuit je sauna het noorderlicht kan zien. Gaaf, maar dan moet het er wel zijn, anders lig je gewoon voor gek in het zicht.
Ze zijn duidelijk niet de enige die aan het wandelen zijn.
En ze lopen aardig hoog, want dit is de top van een boom!
Ok, een klein boompje hoor, want de rest steekt echt nog wel boven de bomen uit.
Ze volgen het spoor… dat oom Pascal uitzet via Google, want het loopt kriskras door het bos, over een meertje, door het bos, mooi hoor! Wel blij dat ze Google bij zich hebben, want als ze hier verdwalen zie we ze nooit meer terug.
Want hoe ver je ook kijkt, naast hier en daar een huisje in het bos, is er niets. En dan is het hier nog aan het meer met huisjes… het wordt nog erger.
Pas op, let op, sneeuwscooter-spoor.
Gelukkig is er geen scooter te zien of te horen en kunnen we hier prima lopen.
Het is hier nog dieper dan aan de andere kant van de weg vlak bij het meer. In het bos zijn de bomen nog verder ondergesneeuwd.
Tuurlijk zijn dat geen grote bomen, ook hier niet, maar kijk maar eens hoe diep het is.
Daar gaan ze weer, lekker verder genieten.
Een besneeuwd vogelhuisje?
Het is overal wit, maar het blijft mooi, overal waar je kijkt.
Als je maar heel even een foto maakt, ben je zo de groep kwijt… Rennen!
Hier is een mooie demonstratie van een rendier die laat zien waar hij/zij mos kan vinden. Even snuffelen en dan graven precies waar het mos zit wat hij/zij zo lekker vindt.
Even verderop is een konijn-huppel-pad. Zo lief om te zien in de sneeuw. En er loopt nog iets van een voetspoor… Ben jij de Freek die het weet? Laat een opmerking achter in de blog als je het weet!
Als je heel goed kijkt, kan je zomaar een oud-Finse-sneeuwtekening tegenkomen…
Oom Pascal laat nog eens zien hoe diep de sneeuw is in het bos.
Waar je ook kijkt, sneeuw en overal even mooi. Lekker genieten van een wandeling door en over alles heen van 5,4 km lang. Knap hoor oma!
Na de wandeling even rust, tijd om bij te komen voor de wandeling van vanavond.
Maar… de winkels zijn aan de overkant en papa wil een verrassing voor ons halen (waarvan wij nog niet weten gek genoeg). Oma helpt met inpakken… Daarna mogen ze echt even rusten.
Over rust valt niet veel te zeggen, het was rustig. Maar om 18:00 uur is het snel eten geblazen om op tijd klaar te staan in vier lagen gehuld met pak, bivakmuts, muts, etc.. Al viel het erg mee, het was -1 graden, dus bij nader inzien bleef het bij twee paar sokken, twee lagen onder en vier lagen boven (openritsbaar) en natuurlijk een sjaal met muts. Hoe dan ook, oma bleef thuis en oom Pascal en papa gingen uit wandelen.
In alle haast toch weer een gang vergeten te fotograferen, deze keer de spareribs niet vastgelegd. Maar wel op, want ze waren erg lekker!
