Ondanks de kou, gaat de tijd hard. Vandaag weer een leuke dag waar ze naar uitgekeken hebben. Ze mogen vandaag met lieve husky’s gaan sleetje rijden. Dat willen wij ook wel eens! Eerst maar eens kijken hoe het gaat.
Lekker vroeg ontbijten, want ze moeten bijtijds aangekleed en wel klaar staan bij de buurman (waar de activiteiten worden georganiseerd). Nou, ze zijn er klaar voor en ze weten inmiddels hoe we ons moeten aankleden zonder het koud te krijgen.
Laat die bus maar komen!
De omgeving is mooi, de bus wat krap.
Maar wat maakt het uit, het is en blijft genieten. Het uitzicht is ook erg mooi.
Delcour bezet de hele achterbank.
Niet zo heel veel later komen ze aan bij de husky-slee-farm of hoe het ook heet. Een mooie en goed besneeuwde omgeving ergens midden in het land. Het is niet te horen op de blog, maar wat een herrie!
Ze pakken zich goed in met wanten en de bivakmutsen etc. De handwarmers die papa had besteld zijn super lekker, ruim 7 uur lang echt warme handen, als je ze in je wanten stopt. Handig voor als je een foto gaat maken, want dan moeten je handen snel weer terug in de wanten om op te warmen. Het valt vandaag nog mee, -10 hier en -3 in de stad, donderdag of vrijdag gaat het richting -17 en mogelijk dus nog kouder.
De slee-baas geeft uitleg hoe het werkt. Ze heeft een koptelefoon op haar hoofd, waarschijnlijk voor de honden, want het zijn er ruim 100 en als ze ons zien aankomen weten ze dat ze mogen rennen en daar hebben ze duidelijk zin in.
Na de uitleg snel naar de slee’s die klaar staan met 5 of 6 honden.
Met 20 man, 2 man per slee, dus toch 10 x 5 of 6 honden is een heel hoop herrie!
Maar dat maakt niet uit, wij hebben er zin in en de honden duidelijk ook. Aaien mogen we straks, want ze willen eerst presteren, daarna worden ze rustiger en kunnen we knuffelen.
Iedereen klaar?
Oh, er moet nog iemand snel even een plasje doen, waarom niet over de slee van oma en papa :).
Ok, let’s go! Oom Pascal zit met een vreemde dame in de slee, hoop dat Tante Dunja het niet ziet. Maar omdat wij een oneven aantal hebben, geeft hij aan wel een andere slede te pakken, oma durft bij papa. Oma gaat foto’s maken, die durft het niet aan om met haar heupen de rem te bedienen of mogelijk uit de bocht gegooid te worden. En ja… er is er een van de slee afgevallen, het is vrij normaal dat het gebeurt… Gelukkig kan ze mee genieten van de tocht op een comfortabele plank.
Hup hup hup!
Oom Pascal kan oma weer fotograferen, hij zit een slee voor papa en oma. Als je goed kijkt kan je dat zien, maar neem het maar aan dat het zo is.
Vooruit ziet oma dit.
Achter haar staat papa.
En ondertussen is het genieten van de rit én van het uitzicht. Ok, eerlijk is eerlijk, en van de stank van de husky’s. Leuke beesten, maar ze zijn zó sportief dat ze -net als wielrenners- kunnen poepen en plassen tijdens het sporten.
En dan moet je dus wel op tijd stoppen, die honden remmen niet. Als je dan wat aan de late kant bent, komen de honden bij de slee ervoor even gedag zeggen.
Met een armgebaar wordt aangegeven dat ze weer mogen gaan, hou je vast!
Go papa!
En na een tocht van ongeveer 75 minuten komen we weer terug. De honden een stuk rustiger en papa, oma en oom. Pascal een ervaring rijker.
Pap, zet jij de slee even binnen?
Het zijn schatjes en ondanks dat het geen huisdieren maar echte werkdieren zijn, vinden ze het prima om even flink te knuffelen.
Even tot rust komen, terwijl de omgeving even verkend wordt.
Zo kunnen we een kijkje nemen waar ze wonen, gewoon buiten overigens.
En één hok draagt het bordje ‘Anny’, haha mama ze hebben een hond (of hok) naar je vernoemd :).
Dan is het even knuffeltijd. Zo hard als ze blaffen, zo lief als ze zijn. Ze koppen nog harder dan Mars of Milkyway.
