Ik ben al een hele tijd als de dood voor honden. Maar langzaam maar zeker begin ik mijn angst te overwinnen. En stoer als ik ben, wil ik hier een stap in zetten.

Onze achterburen hebben een hond genaamd Skipper. In de tijd dat ik muziekles kreeg (drummen) was ik als de dood voor dit beest. Maar als ik lekker sta te praten met Marit, de achterbuuroppasmuziekjuf, dan wil ik toch eigenlijk stiekem ook wel Skipper aaien en uitlaten. (en niet te vergeten deze foto’s te verzorgen, want noch zus, nog papa of mama gaan mee)

Toen ik een tijd geleden een uur buiten stond te beppen met Marit heb ik de stoute schoenen aangedaan en gevraagd of ik hem eens met haar samen mag uitlaten. En die droom is vandaag uitgekomen.

Zelf geregeld, zelf gevraagd en ook zelf gedaan. Super lief van Marit dat ze met Skipper langs wil komen om samen met mij een lange wandeling te maken en mij daarmee over mijn angst heen te helpen.

There we go!

Leuk om te zien hoe Skipper reageert op de hertjes die vlak bij ons huis wonen. Maar ik het zomaar het idee dat hij er niet voor het eerst komt. Niet gek overigens, want dezelfde hertjes wonen ook dichtbij onze achterburen…

 

Kom, we gaan weer een stukje lopen.

Helemaal goed, we lijken wel een team!

Oh, dan moet je wel kijken Skipper.

Zullen we allebei kijken naar de camera? OF wil je liever verder lopen?

Ach, het maakt niet uit hoor, je bent en blijft een schat!

Super leuk, dank aan Skipper en Marit dat dit mogelijk is gemaakt. Een mooie belevenis en een bevestiging dat niet alle honden eng zijn! En denk je dat dit alles gephotoshopt is? Dan moet je dit maar eens zien, want zo’n video is lastig te faken toch?