In januari was ik ook al bij dr. Stam, mijn persoonlijke kinderarts. Inmiddels hoef ik maar jaarlijks langs te komen om te controleren of ik nog wel goed ga. Nou, als hij dat wil, dan doen we dat.

Zeker in corona-tijd is het wel weer even leuk om ergens naar toe te gaan. Even ergens heen waar we in deze tijd niet mogen komen, of in ieder geval niet onnodig.

Dr. Stam vindt dat ik te klein ben. Ik vind het alleen maar fijn, want dan kan ik langer bij papa op zijn nek zitten. Maar goed, als hij mij wil meten en wegen en daarna nog wat vragen wil stellen is dat prima. Ik maak er wel een feestje van en het is ook wel weer eens leuk om een blog te maken toch?

Niet leuk?

Oh, wel leuk… haha, ingetrapt! Bij dr. Stam is het altijd een feestje!

En anders maak ik het wel, want ik ben goed gemutst vandaag, of beter gezegd, goed gemondkapt.

En dat is nodig, want in het ziekenhuis zijn ze streng. Er lopen (en rollen) veel zieke mensen, wellicht zelfs met corona. Ik houd maar lekker afstand en ga ook mijn handen ontsmetten.
Niet handig dat ze boven oog-hoogte de desinfectie pompen zetten, want zo spuit het in mijn ogen. Gelukkig waarschuwt de vrouw mij en kan ik even verder op bij een pompje mijn handen ontsmetten die op een normalere hoogte hangt.

De weg weet ik nou wel, ik loop hier al jaren en dr. Stam kent mij een half uurtje korter dan mijn ouders mij kennen, zo snel stond hij al aan mijn bed omdat ik, in zijn ogen, toen al zo klein was. Maar klein is fijn, ik ga even spelen.

Heel kort, want we worden opgehaald door een mevrouw die mij gaat meten en wegen. Hiermee wordt bezien hoe het met mij gaat en ingeschat hoe groot ik kan worden. Nou , we gaan het zien, ze zeggen altijd dat de reis er naar toe ook bij het leven hoort, dus why bother, we zien tegen die tijd wel. Voorlopig ben ik gewoon Sylvain en daar helemaal blij mee.

En de uitslag is….. 15,4 kg. Dat was ongeveer een jaar geleden 14,0 kg, dus ik ben mooi aangekomen. Prima gewicht toch voor iemand van 7? (en met mijn lengte?)

Over lengte gesproken…Ik ben 1,123 meter of wel 112,3 cm, dat was vorige keer 107 cm, dus ook hier een super stijging.

Tijd voor een feestje!
En dat vier ik op geheel eigen wijze. Het duurt even dus komt er actie in de tent.

Na een aantal pogingen om een radslag te maken ga ik maar de dieren op de muur nadoen. Tja, je moet wat.

Als de dieren op zijn, zoek ik mijn heil op de gang. Er is altijd wel een zuster die gek genoeg is om te reageren.

Ik heb zelf in ieder geval wel schik. Het wordt een mooi vraag-antwoord spelletje.

De reactie die deze ‘lekker-puh-echo’ oplevert is dat ik twee kleurplaten aangeboden krijg om mij te vermaken tijdens het wachten.
Toen ik de kleurplaten had uitgezocht en de potloden klaar liggen, kwam dr. Stam.
Hij kwam tot dezelfde conclusie als wij met betrekking tot lengte en gewicht en constateerde dat het goed met mij gaat. Dan zijn we snel uitgepraat en kan ik over een jaar weer terug.
Nog heel even wat inkleuren tijdens het aankleden.

Dan snel broek aan en gaan!

Maar niet zonder de kleurpotloden terug te geven en de aardige mevrouw te bedanken voor de aandacht, lol en kleurplaten.

Dan snel naar huis, maar eerst voorzichtig de steile trap af. De lift is voor oude en zieke mensen en voor ons onnodig gevaarlijk met al die aerosolen.

Rarrrrg deze piraat blijft mij maar aankijken als ik voorbij loop… Scary!

In de auto nog even kijken hoe mooi mijn kleurplaat eigenlijk geworden is zo snel. Best trots op!

Thuis wacht mij een verrassing. Tsja, ik moet aankomen.