Vandaag zouden we thuis blijven. In de ochtend natuurlijk wel zwemmen. Training voor Chloé en een extra zwemles (we hebben inhaallessen zat) voor Sylvain. Daarna blijven we thuis… althans dat was de planning.

Omdat de kasten leeg raken en wij bij een verdere lockdown (met z’n allen of als wij zelf thuis moeten blijven) niet zonder eten willen zitten, gaat mama na de brunch boodschappen doen. Ondertussen spelen wij wat en kijkt papa na wat aandringen van ons nog even of de fotograaf die hij had uitgezocht mogelijk tijd heeft om binnenkort een foto-shoot te maken.

Oh, dat is even schrikken. Het kan morgen einde dag of vandaag om 16:00 uur… Tja, dat moeten we dan maar doen, hebben we vandaag toch een uitje!

Als mama terug is gaan we naar boven om onze mooiste kleding uit te zoeken en op elkaar af te stemmen, en onszelf nog even te fixen; scheren, haar borstelen, omkleden, strijken, vlechten, gel in, etc.
Zodra we onszelf weer herkennen, stappen we in de auto op weg naar Rotterdam.

We hebben een afspraak met Fred Smulders van Studio Hoge heren. Hij heeft vandaag de zware taak om ons op een mooie manier op de gevoelige plaat te zetten. Succes, want here we come!

Haar goed? Check.

Kleding goed? Check.

Allemaal aanwezig?

Oh, gelukkig… check.

Gelukkig kunnen we voor de deur parkeren, want het regent absurd hard. We rennen naar binnen en als we eenmaal de 5de etage hebben gevonden begint een super leuk avontuur.
We krijgen een korte uitleg en kijken ondertussen onze ogen uit. Allemaal leuke apparatuur.

Het lijkt net of er een vuur-kanon staat, maar dat is niet zo hoor, het is een poster en een lamp.
De zaal is voorzien van een groot wit doek met aan zo’n beetje alle kanten lampen.

Als we een beetje bekomen zijn en iedereen in zijn/haar kleding zit voor de familie-shoot (afgestemde kleding), gaan we aan de bak. Kinderen eerst!
We moeten hier staat, daar staan, zo staan, daar heen kijken, dit doen en zelfs springen.

Euh? Waar zijn we nou? Oh, daar…

Waarom we zo naar achter staan? Nou, we zijn niet bang, maar maken ons op voor een wedstrijdje.

Klaar? Af!

Wahah, dit is leuk! We mogen elkaar pesten en duwen… Dat mag normaal nooit… Lastig om dan én naar de camera te blijven kijken, én te rennen, én naast elkaar te blijven, én te lachen, én… ach, we maken er maar wat van.

Zullen we het eens in beweging laten zien?

 

Dan mogen papa en mama ook. Waarschijnlijk hebben we het vaak genoeg voorgedaan, zodat zij het vast ook kunnen. Oud, maar nog niet helemaal afgeschreven doen ze hun best om ons na te doen. Ze mogen elkaar niet pesten, want anders gaan ze straks scheiden en waar moeten de foto’s dan hangen? Nee, gaan jullie maar gezellig samen rennen!

Nou oudjes, dat kan sneller!

Geheel in stijl hebben we het in slow-motion opgenomen. Kijk en geniet van een rennende papa en mama, maar dan wel heel langzaam. Haha, hoor ze ook stampen… Wel leuk dat ze meedoen hoor.

Daarna is het tijd voor individuele shoots. Vouwen en kinderen eerst, dus ik ben eerst. Hoe moet ik staan?
Zo?

Nou, dat is makkelijk!

Voetje naar voren, kin iets omhoog en dan lachen… Nou deze wordt zeker mooi.

Van een afstandje ziet het er zo uit.

Het ging eigenlijk veel te snel voorbij, want ik vind het erg leuk.
Nu is de jongste. Hij is, zoals altijd in een melige bui, dus dat wordt wat. Gelukkig komt het goed…

Wacht, hoe moet ik staan?

Zo?

Oh, nee dus. Mmmm… het is best lastig hoor. Wat wil je nou van me? Kan je het niet gewoon even voordoen?

Oh, zo…. zeg dat dan gewoon!

Even checken of het er wel uit ziet. Maar hij is niet snel tevreden hoor. Ik ben toch mooi zoals ik ben?

Gelukkig weet hij het beste uit mij te halen. Nog eens poseren maar dan.

Wacht I’m getting the hang of it. Zo bedoel je dus… Schieten maar!

En voor je het weet ben je klaar. Nu is mama aan de beurt. Ze heeft bijzondere wensen, maar uiteindelijk is Fred natuurlijk de baas, hij heeft er verstand van. Dus luistert ze gewoon naar hem, tja, het zou stom zijn om niet te luisteren het is zijn vak. Niemand durft mama toch ook iets te vertellen over inkoop.

Nou mam, gewoon staan en lief lachen, denk maar aan ons.

Hatsé! Kijk eens aan, daar staat onze mooie mama!

Maar Fred Foto is nog niet blij, hij wil dat ze nog iets meer laat zien.

Papa begint al zenuwachtig te worden, maar gelukkig bedoelt hij een lach.
Dat kan je mam, denk maar aan ons als we aan het opruimen zouden zijn!

3, 2, 1 en klik! Dat is ‘m, dat is mama in een shot! We love you mam!

En dan nu papa. Papa wil graag in pak, dan lijkt hij stoerder of zo… Hij moet het zelf maar weten. Eens kijken wat voor ongemakkelijke houding Fred voor hem in petto heeft. Hij stribbelt maar heel even tegen en gaat daarna staan.

 

Het voelt duidelijk niet gemakkelijk, maar hem wordt verzekerd dat het er op de foto anders uit ziet. Ja, zo kunnen wij het ook, papa wordt gewoon gephotoshopt… Nou ja, hij heeft het nodig.

Genoeg over papa, kan het nu weer over ons gaan?
Papa en mama praten even met Fred en kiezen wat foto’s uit. Dan besluiten we om het nóg een stapje verder te gaan… Eerst Sylvian, want het wordt een vier-luik en zonder Sylvain zou het, tja logisch, een drie-luik worden. En het is samen uit, samen thuis. Dus hij mag als eerste. Hij mag iets moeilijks doen, namelijk heel precies heel stil staan en om een heel bijzondere foto te maken.
Het is wel lastiger als je als eerste moet, want je hebt geen idee hoe het er uit gaat zien of wat je moet doen. Gelukkig wordt het goed duidelijk gemaakt en moet ik alleen maar vooruit staren in een lamp. Nou, als ie niet te fel staat dan kan ik het wel. Flitsen zijn niet zo aan mij besteed. Mijn ogen zijn zo snel, dat ik er 99 van de 100 keer met mijn ogen dicht op sta. Goed he? (geloof overigens niet dat Fred het zo goed vond van mij ;o)

Maar goed, we waren bij de lamp. Stil staan en niets zeggen… Lastig, lastig, maar ik doe m’n best!

Hij komt gezellig dichtbij, en zus, papa en mama kunnen langzaam zien wat hij aan het doen is. Als je goed kijkt zie je al dat mijn gezicht een mooie belichting heeft… Erg benieuwd naar het resultaat.

Nog een paar… Zus komt mij helpen om te focussen, samen kunnen we dit he?

Dan is zus aan de beurt. Ik ben zo van slag, dat ik niet haar uitleg wat ze moet doen maar Fred help herinneren om zijn camera goed vast te houden. Gelukkig heeft ze goed opgelet en is ze snel van begrip, toch zus?

Euh, duh, ja, natuurlijk, makkie dit. Klik en klaar bij mij hoor.

Next! Mama, jij bent.

Dan zorg ik voor de afleiding mam, kijk maar naar mij!

Ondertussen maakt papa zich ook klaar, hij moet een donker shirt aan en kleedt zich snel even om.

Fred controleert nog even de resultaten van zijn shoot van mama en besluit er nog één te nemen.

In één flits en een klik is het voorbij.

Wij beginnen af te haken, het duurt wel lang hoor.

OMG moet papa ook nog? Oh ja… samen uit, samen thuis. En papa rijdt, dus we moeten wachten…
Hij staat er maar raar bij hoor zo. Om stil te staan mag hij niet bukken, maar hij moet wel wat lager. Dan maar de basis drink-positie van een giraffe aannemen. Haha, die papa.

Hij heeft goed kunnen afkijken, waardoor het zo voorbij is.

En dan nu… de zijkant van ons. Fred heeft van alles in zijn hoofd om er van te maken. Onze ervaring leert dat we gewoon moeten doen wat hij zegt, en dan twee weken wachten. Het komt vast goed.
Wel een mooie belichting dit, en het blijft leuk om te doen. Voor mij hoeft er geen einde aan te komen, ik wil model én fotograaf worden.

Lastig om voor te stellen wat er moet gebeuren vanaf deze hoek. Maar papa, laat het nou maar aan hem!

Kijk, dit ziet er meteen een stuk professionelere uit!

Zo zus, nu ben ik hoor, aan de kant, hier komt bijdehand!

Zo, dat ging goed, hier zit zeker wat tussen!

Mama, jij bent!

Voor ons zit het er op. Mama gaat lekker vlot, maar wij vermaken ons wel met haar telefoon.

Papa moet nóg een keer girafje spelen…

Het lijken wel twee verschillende lampen. Zó veel scheelt het met belichting… dat is iets om goed te gaan bestuderen voor we onszelf fotograaf gaan noemen.

Papa, schiet eens op! We willen toch nog een keer!

We hebben een pose in gedachte, even oefenen…

Nog één dingetje proberen, Chloé wil jij even model staan? Verrassing of het wat wordt…. maar dat maakt ons niet meer uit, wij willen nog één keer samen, zoals we zijn!

Kijk, dit zijn wij!

Ogen open!

Lachen!

Hallo? Lachen!

Toch nog iets naar voren hangen aub, en Chloé je voet iets meer naar achter…

Kijk dat is ‘wij’ zoals we zijn, maar dan in alle onderdelen perfect gezet. 3, 2, 1… Klik!

En dat was het. Erg leuk! Helaas al weer voor bij… Wat een heerlijke ervaring en wat zien we uit naar de resultaten.
Zomaar een dagje uit ons leven, we zouden thuis blijven… maar er was wéér een verrassing, wat een leven!
En nu wachten tot over een week of twee, dan komen de resultaten. Spannend!
Doe je best Fred, we hebben er vertrouwen in.

Nu eerst lekker lekker bij de snackbar eten halen, zo’n gave dag moeten we wel afsluiten met patat. En de foto’s zijn gemaak, dus het maakt even niet meer uit.

Als ze af zijn komt er vast en zeker een nieuwe blog.
Zo, zo voeren we de druk op Studie Hoge Heren lekker op om er iets bijzonders van te maken.
Wordt vervolgd.