Dag acht al weer. Het gaat snel, maar we zijn er gelukkig nog niet. Vandaag doen we een stukje wetenschap/cultuur/historie. Altijd leuk om wat te leren.

Vanmorgen voor het eerst niet gezwommen. We waren er allemaal bijtijds uit om lekker op pad te gaan, het is een stukje rijden, want het zit aan het meest westerse puntje bij (opnieuw) een havenstadje. Niet gek natuurlijk als je op een eiland zit, maar toch.
Eerst maar eens gezond ontbijten, we eten genoeg snoep en zooi, dus even wat gezonds is een welkome afwisseling.

Dan snel de auto in om lekker te gaan slingeren. Het is een andere weg dan anders, maar slingeren is het zeker.

Onderweg leert Sylvain letters schrijven van Chloé. Vandaag zijn de ‘m’ en de ‘a’ aan de beurt, waardoor hij ‘mama’ kan schrijven.
Zo trots als een pauw wil hij oma facetimen en waarom ook niet? We hebben wel een telefooncel gezien gister, maar daar natuurlijk niet echt mee gebeld.
Terwijl de rest met oma kletst grijpt Sylvain zijn kans… eh… het stuur.

Deze keer kan hij het alleen, want de handrem staat er op. Toch echt even tijd om de beentjes te strekken en oma mee te laten genieten van het uitzicht.

En natuurlijk even chillen.

Nee oma, dit is niet de windmolen van Don Quichotte, die staat in Spanje, dan moet je even een vakantieblog terug zoeken.

Het lijkt er inderdaad wel op hoor, de omgeving lijkt hier alleen nog ruimer.

Nadat we weg zijn gereden en even terug zijn gegaan, omdat Sylvain zijn pen was vergeten onder het bankje en omdat de middelste weg toch 2 minuten sneller was, zit de vaart er lekker in. Het laatste stuk is een splinter nieuwe weg, waarover we lezen en tegelijkertijd waarnemen dat Google hem nog niet kent. Vereerd zo vroeg op deze nieuwe snelweg te zijn maken we een foto van de weg met in de verte onze bestemming.

Zoals gezegd een haventje, maar deze keer nog véél kleiner dan die van gister, hier is zowaar één restaurantje te zien en een mini-strand met wel twee mensen. Druk dus. Oh ja, en een mooie cactus.

Het uitzicht is in ieder geval niet minder mooi, ook hier weer super schoon (of in ieder geval doorzichtig) water en een mooi uitzicht. (Niet alleen omdat mama aan het eind van het terras staat hoor).

We bestellen wat we lekker vinden en kijken ondertussen uit op de zee. Het valt ons op dat er weinig bomen zijn, zeker als2019-06-14 Kids vakantie Griekenland je je bedenkt dat we hier bij het versteende woud zijn. Wij dachten een heel woud aan te treffen met stenen om de bomen heen… Maar daar over later meer.

Dit vinden wij dus lekker…

Na gister hebben wij de smaak te pakken en betalen we graag samen. Engels is niet het probleem deze mevrouw heeft precies hetzelfde accent als een van de juffen.

Na het afrekenen willen we nog even het strandje op voor we cultuur gaan snuiven en wat gaan leren over evolutie, vulkanen enz.
Ook leuk om te zien dat wij onderdeel uit maken van de evolutie, het is in ieder geval aan de manier van lopen en krabben te zien dat wij van dezelfde ouders afkomstig zijn. Toch altijd weer een geruststelling.

Daar dus het enige restaurantje, en aan de andere kant van papa staan wij.

Samen lopen we wat door het water te kijken naar de dieren die we tegen komen.

Dit ziet er uit als een heel rare krab… Hij lijkt dood, maar nadat we hem van z’n rug afgehaald hebben en op het zand leggen, blijkt hij nog wel te leven. Wel gehavend, maar hij beweegt nog. Hoop dat hij even tot rust kan komen en straks weer gewoon verder kan krabben :).

Terug naar de straat om via een smal pad opnieuw bij de zee uit te komen. Deze keer om zonder zand van het strand af te komen door onze voeten en slippers te spoelen.

Ook hier weer zee-egels, alleen deze is door iets of iemand open gesneden/gebeten, want we kunnen de binnenkant zien. Dit is dus wat de mensen in Japan zo lekker vinden. Wij blijven er maar even af… wellicht later als we in Japan zijn een keer.

Nog geen twee minuten rijden en we staan voor het museum van het versteende woud.

Na een grote vloedgolf die er voor zorgde dat alles kapot ging, verdronk en alle bomen afbraken, barstte er ook nog een vulkaan uit. Dit allemaal zo’n 20 miljoen jaar gleden. En bij die gebeurtenis, ontstond er een heel dikke laag as waardoor er geen lucht bij de resten van de bomen kon komen. Een soort mega-mummie zeg maar. Weer een paar jaar later ging het regenen en ontstond er door een chemische reactie een soort siliconen laag, waardoor een groot deel van de boomstronken en wortels ingepakt werden, behouden werden en versteenden. Het ging niet over een nacht ijs, en dat maakt het ook zo uniek. Het is het grootste versteende woud van de wereld.

De moeite waard om ook binnen in het museum te kijken. Hier leren ze ook van alles over aardbevingen en vulkanen.
Bijvoorbeeld hoe die er van binnen uit ziet…

En natuurlijk van buiten.
Het is geen echte hoor, we staan er met een lach op, maar dat was niet zo geweest als het een echte was, dan waren we (hopelijk) heel hard aan het rennen.

Ook heel gaaf om te zien, een slagtand van een mammoet met een rij kiezen. Wat een groot beest moet dat geweest zijn!

Buiten zien we diverse boomstronken die versteend zijn en nog niet verplaatst naar binnen. Hier liepen dus 20 miljoen jaar geleden gewoon dinosaurussen, hoe gaaf is dat?

En de bomen waren toen ook al heel groot, kijk maar eens naar deze wortels.

Je ziet in de omgeving overigens geen bloemen, want de bodem is niet geschikt voor hen. Geen voeding genoeg, nog uit de tijd dat lava en as alles bedekte wat voor de verstening zorgde.
Wat je wel kan zien liggen is een vermoeide Sylvain die precies weet waar je moet gaan liggen als je moe bent.

Terug in de auto om op weg naar huis nog even langs de supermarkt te gaan.
Het begin van de snelweg waar we zo mooi over konden rijden is nog niet helemaal af. Niet heel erg dus van Google dat het er nog niet op staat hoor. Je moet goed kijken waar de weg is… Het lijkt wel een ski-parcours.

Midden in de bergen komen we een veld met zonnepanelen tegen. Groot en leuk om te zien. Goed idee hier, want zon hebben ze genoeg.

Eenmaal thuis is het kleren uit, zwembroek aan en zwemmen.

Deze keer vertrouwen we op de temperatuur. Zonder te voelen gaan we er tegelijk in.

 

Daarna is er nog ruim tijd voor trucjes en veel zwemmen.
Hier een trucje dat ik gister leerde.

En floep, weg ben ik.

Ondertussen spelen mama en Chloé samen.

En daarna spelen we in alle combinaties nog heel lang in het zwembad.

Sylvain krijgt het koud, mama wil vast douchen en voor het eten zorgen, Papa en ik spelen nog even door.
Ik moet en zal de handstand goed kunnen, na wat oefenen is dit het resultaat.

 

Waneer ook wij er genoeg van hebben gaan we naar huis om lekker te eten. Mama heeft lekkere pasta en verse kippensoep gemaakt. Lekker ontspannen thuis eten. Altijd leuk en lekker, en garant voor een partijtje gek doen.

(sorry Chloé was net te snel met het opeten van haar broodje dat ze ook zo maf in haar mond had :o)

Pyjama’s aan, licht uit, slapen. Morgen weer een dag. Slaap lekker!

 

Ondertussen in Hilversum zal alles wel goed gaan met Quincy. We hebben hem even gezien en mogen roepen toen we gingen facetimen met oma, helaas geen foto. Maar we weten dat hij het goed maakt, dus wij kunnen ontspannen genieten hier.