Vandaag is een bijzondere dag -net als alle andere dagen- maar vandaag zijn wij de baas.

Het ochtend ritueel is toch weer net iets anders dan de rest van de dagen, maar past nog prima in het ritueel. Eerder opstaan dan toegestaan, mama wakker maken en video’s kijken. Maar we schakelen wat sneller om van scherm naar papier en gaan lekker kleuren. Papa is ook wat eerder wakker en kleurt lekker mee tijdens het ontbijt.

Het duurt niet lang of ik wil graag zwemmen. Prima, als het maar in het ondiepe is wat wij kunnen zien vanaf het balkon.
Met de lessen van de afgelopen dagen weet ik dat ik niet te veel moet zeuren over zwemmen in het diepe, en ga lekker oefeningen doen in het ondiepe en dobberen in mijn super-vliegtuig.

Waar ik dan altijd op reken gebeurt ook. Zus ziet mijn lol en komt er toch bij. Deze keer wil ze niet nat worden, maar dat geeft niet, hier kan ik de duikringen ook wel opduiken.

Even goed afdrogen en de kleurplaat afmaken, en we kunnen op weg.

Het bijzondere aan vandaag is dat het onze dag is. Dat wil zeggen, wij mogen zeggen wat we gaan doen, of makkelijker gezegd, vandaag zijn wij de baas.
Papa en mama opperden om vandaag te gaan kijken bij een vissersdorpje. Prima, maar het moet wel leuk zijn, anders gaan we snel ergens anders naar toe.
We moeten een stukje rijden, en eens de andere kant op dan waar we normaal heen moeten om op een weg uit te komen waar je richtig kan kiezen. Tja, ons huisje ligt op een super mooie plaats, maar omdat het helemaal in de top van het eiland is en in de bergen ligt, is er maar één weg die er heen gaat en één (zelfs dezelfde) die terug gaat. Dat is de, voor ons inmiddels zeer bekende, slingerweg waarvan we gister al een stukje hebben laten zien.

Als je op een nieuwe weg rijdt, kom je ook nieuwe dingen tegen. Zonder het ons te vragen, wordt de auto stilgezet. Sylvain slaapt nog even lief, in zijn lieve auto-slaap-houding. Keurige manier om in slaap te vallen.

Buiten ligt een grote glimmende steen. Het lijkt wel zo’n glittersteen die je in het klein in de winkel kan kopen die wij zo mooi vinden. Maar deze is wel héél groot. Eenmaal dichterbij blijkt het eigenlijk niet eens een steen, het is een grote bonk zout. Het glittert net zo mooi, maar is broos en proeft naar zout.
Leuk om eens te zien toch?

Eigenlijk is het uitzicht veel meer reden om even te stoppen, want het is aan deze kant van het eiland ook weer erg mooi, en nóg rustiger dan het overal al is.

Het is zó rustig dat ik mijn droom in vervulling mag laten gaan. Ik mag een stukje rijden.

 

 

Het laatste stuk rijdt papa weer gewoon, en maar goed ook want het wordt opeens heel steil, smal en slingerig. Gelukkig vinden we een speciaal parkeerplaatsje, want het is erg klein hier. Wel een grappig bord, want je zou het kunnen lezen als nope parking. Maar goed ons Grieks is niet zo goed, we kijken maar naar het plaatje.

Wij vinden snel een terrasje waar we wel willen zitten. Terwijl ze ons eten maken, gaan we even kijken hoe visnetten gerepareerd worden. Moet ook gebeuren anders zwemmen de visjes er tussendoor.

Aan de zijkant van het restaurantje ligt een gave boot, die gaat heel snel, een reddingsboot. Hij past maar net in het haventje, want het is echt heel klein.

Als we om het gebouw heengelopen zijn, komen we weer bij mama uit, tijd om lekker te eten.

Als wij de baas zijn, dan eten we natuurlijk net iets anders dan anders.

Sylvain zit te buzzen en zegt dat hij een vlieg is. Op zo’n grote vlieg ga ik graag zitten.

Wat wij net gemist hebben is deze mooi vogel. Hij zat zo stil net, dat we er gewoon voorbijgelopen zijn. Toch nog even terug, want hij is echt mooi!

Best vermoeiend, zeker als de rest in een saai winkeltje naar kraaltjes aan het kijken is. Ik weet wat ik dan kan doen…

Een paar passen verderop eindigt het dorpje in grote rotsen. Wij kunnen er niet overheen kijken, dus moeten er maar even op staan om van het uitzicht te genieten.

Mama probeert een foto te maken van ons als we normaal kijken. Bij de een gaat dat makkelijker dan bij de ander.
Weetje wat, we maken er eerst een met gekke bekken, en daarna een met een gewoon gezicht (liefst met lach).

Haha, mooi niet, wij zijn de baas!

Ok, een beetje dan… Mooi genoeg?

Deze dan?

Ok, het is duidelijk, meer dan die hier boven kan mama er niet uithalen, want we zijn rond in de reeks van gezichten.

Gelukkig is het vergezicht de moeite waard om op de stenen te staan. Heel kalm plekje, vast goed om te vissen.

Hier een overzicht van het dorpje.

Naast de rotsen is een plek waar de boten te water gelaten kunnen worden. Daar zitten een hoop zee-egels, een lekkernij in Japan, zo vertelt mama, dus interessant voor mij, want mijn vriendje is Japans en ik praat hier al halve dagen Japans met papa of mama. Ik denk dat ik op les wil, het is zo’n gave taal!
Nou gaan we dit beestje niet meteen oppeuzelen, want zo lekker ziet hij er niet uit, en hij schijnt nog al stekelig te zijn. Niet gek dat hij ‘egel’ genoemd wordt. We willen het echter zelf even checken, want voelen is beleven!

Hij is inderdaad erg hard en scherp, laat maar lekker zitten.

He, een telefooncel, waar heb je dat nou voor nodig? Er is gewoon bereik hoor. Ging dat vroeger echt zo? Wow, hadden jullie helemaal geen telefoon bij je vroeger?

 

Wie heb ik aan de lijn? Oma? Alles goed thuis? Ook met Quincy? Wij zitten op Lesbos, een heel mooi en warm eiland van Griekenland.
Oh, het geld is al weer op… haha, zo ging dat vroeger. Wij appen oma natuurlijk gewoon even als we haar missen.

Wij willen graag naar de ezelopvang, en dus gaan we naar de ezelopvang.
Onderweg rijden we langs een youghurt/kaas-winkel. Om te weten of dat leuk is laten we de auto stoppen en nemen we een kijkje.
Er is eigenlijk niet aan, het is gewoon een winkeltje. Maar we mogen wat proven en vinden allemaal de kaas die een combinatie van schaap en geit is het lekkerst. Een leuk cadeautje voor oma en onszelf. De ingang was nog wel leuk om op de foto te zetten.

We rijden nog een stuk verder en komen in een gebied waar volgens ons al jaren geen mensen meer zijn geweest. Helaas vinden we ook geen ezeltjes. De laatste vijf zouden hier in de opvang moeten zitten, maar er is geen mens te vinden noch een ezel.

Omdat het zo uitgestorven is, grijp ik mijn kans… ik kan ook best een stukje rijden.

 

We zijn bij het dorpje waar we eerder geweest zijn en waar Chloé haar vogel-oorbellen heeft gekregen. Mama draagt ze graag, want zelf vindt ze het niet mooi staan. Jammer, want ik (en papa en mama ook) vind van wel.

We parkeren op een plaats waar niemand staat. Dezelfde plaats als vorige keer, maar het is nu wel raar leeg terwijl de rest van het plein wel vol staat. Omdat het naast het politiebureau is, twijfelen wij even aan ons Grieks.

Toch overtuigd van voldoende begrip van dit bord, parkeren we gewoon en gaan we nog even naar de winkeltjes kijken.

Terug naar huis, want wij willen zwemmen, liefst lang en veel in beide zwembaden!
Het is nog even slingeren, maar over 20 minuten zijn we thuis.

Wij confisceren de telefoon van mama, maar maken er wel eerst even een paar leuke foto’s mee.

Eenmaal thuis ligt er dikke enveloppe klaar voor mama. Mama helemaal blij, het zijn haar lenzen. Dank je wel oma voor het verzenden! Ze kan weer zien en hoeft die bril niet meer op. Ze is er erg blij mee.

Maar ons maak je blij met zwemmen… En wij mogen het zeggen, dus gaan we zwemmen!

Ik geef Sylvain les in borstcrawl, dan kan hij volgende week bij zwemles Myrthe laten zien dat hij al aan zijn A-diploma toe is. Het duiken, drijven, potloodsprong, gezicht onder water, watertrappelen enz. gaat ook al zo goed.

Hij mag dan ook de ’tik-aan’ oefening doen van mij.

 

Sylvain verzint zelf een oefening die hij graag wil doen. Spannend, maar ook een goede oefening om mooi te duiken.
Weet je wat, kijk zelf maar!

Stoer he! Laat dat diploma maar komen.

 

Zus springt er ook doorheen, maar vindt het te spannend om het vast te leggen… Kijk maar naar deze video, dan zie je het niet gebeuren.

 

Met papa samen gaan we nog heel even naar het andere zwembad, waar we al snel een vlinder zien verdrinken. Hoe hij (of zij) in het water is gekomen weten we niet, maar we zien wel kans hem (of haar) te redden. Na even op de kant gelegen te hebben, zetten we hem (of haar) op een bloem en blijven nog even kijken naar het droog-proces. Daarna zetten we hem (of haar) op een bloem in het midden van een bloemenzee.

We kijken nog heel even en gaan dan lekker naar binnen, even chillen.

Samen spelen is samen delen…

Maar alles goed en wel, wij willen ook eten. Wij mogen het zeggen en zoeken een leuk restaurantje uit waar ze pasta pesto hebben, want daar hebben wij zin in.
Aan het water onder aan de berg, achter waar we eerder al eens aten en shopten, vinden we een leuk tentje.
Drie maal raden wat wij aten… Precies, pasta pesto.

Papa en mama mochten ook mee, zij hadden resp. een mixed grill en reuze garnalen. Wij houden het liever bij pasta.

En niet één portie, maar er moest er gewoon een bij besteld worden.

Voor dat papa zijn bord kon leeg eten, ok zijn eten kwam ook iets later, hielden wij het niet meer en bezochten wij de snoepwinkel naast het restaurantje.

Lekker snoepen, om te beginnen een snoepijsje. Mmmmmm

Tijdens het eten worden we live voorzien van traditioneel Griekse muziek, leuk en gezellig.

De combinatie van te veel suiker en lekkere muziek doet mij automatisch dansen… Sorry, ik kan het niet laten…

 

Nu nog even afrekenen. Tja, dat moeten wij dan ook doen dus. Samen kunnen en durven wij dat prima.

Het is onze dag, dus mogen we ook bepalen hoe laat we op blijven. Dus er zit nog wel een wandeling in. We lopen langs het water en genieten van het uitzicht. In de verte zie je waar we eerst winkelden en waar we naar boven moeten rijden om naar ons huisje te komen.

Hier is het iets beter te zien.

Lastiger is het om het te horen. Niet dat huisjes geluid maken, maar op de een of andere manier heb ik een rare bult op mijn oorlel. Het lijkt wel een blaar. Geen idee wat het is. Jij wel? Laat aub je gedachten achter in de coments onder in deze blog.

En als het echt laat is rond een uur of half tien, geeft de jongste op en hangt om papa’s nek. Chloé houdt het goed vol, maar is ook wel moe.
Niet gek na zo’n lange dag, maar wel een heel leuke dag, sterker nog een heel bijzondere dag. Mooi nog even van het uitzicht in de nacht genieten en dan toch echt naar huis, nagenieten van onze dag.