Papa en mama dachten dat ik het bijna was vergeten, maar mooi niet! Ik heb goed opgelet en weet dat wij onze deel casa-car eerder zouden krijgen dan over een maand, want een van de delers zit in een verhuizing en hebben geen ruimte.

Noem het geluk bij een ongeluk of pech voor de ander, maar ik zeg altijd de een z’n verhuizing is de ander z’n plezier.
Het hele weekend zonder te zeuren zitten wachten tot de deurbel ging, hopend op het feit dat er als verrassing mijn auto voor de deur stond.

Vandaag is mijn geduld beloond, hij is terug! Ook al was ik er zelf niet bij, hij staat weer in de gang!

De papa van Nynke komen hem samen met haar broertjes Wytse en Teije brengen en parkeren heel handig onder het raam van papa’s kantoor, waardoor hij hem al ziet aankomen.
Het is alleen nog maar een kwestie van uitladen… Keurig eerst de kids.

En daarna natuurlijk mijn liefje… mijn auto!

Als ik er bij was, had ik gaan zingen… “Zie ginds komt mijn auto, ik zie hem al staan…”

Onder begeleiding van twee bodyguards wordt hij professioneel binnen gezet.

Wat is ie mooi he?
Ik weet wat papa en mama gaan doen… blauwbekken bij de egelopvang, want ik ga niet alleen, maar wel rijden!

Als dank voor de goede begeleiding krijgen de boys nog wat speeltijd en kunnen de papa’s even op adem komen van het tillen.
Maar ja, er is een tijd van komen… en een tijd van gaan… En de tijd dat de auto bij mij staat breekt weer aan!

Maar ik ben de rotste niet, afscheid nemen mag, als je hem maar laat staan, oh ik kan niet wachten!

Bye bye, en dank voor het brengen! Ooit… in de verre toekomst, zien jullie hem weer eens terug!

Jullie weten vast wel hoe ik mij voelde toen ik thuis kwam.
Super blij natuurlijk, want mijn grote liefde is terug!

Heerlijk, mag ik een stukje rijden?
Euh nee? Hoezo niet?
Kapot? Nee, je maakt een grapje papa! Je hebt hem toch opgeladen?

Oh My God, hij doet het echt niet!
Nou, daar gaat mijn happy feeling, nu voel ik mij goed ziek! Wat nu?

Papa, jij kan toch alles?
Oeh, die kijkt wel erg bedenkelijk. Ik dacht dat hij echt alles kon…
Terwijl wij aan tafel nog wat nahangen en zitten te sippen, huilen en balen, gaat papa de gang in.
De schroefjes, draadjes en wat woorden die ik niet mag zeggen vliegen door de gang.

Na een snelle blik in de gang zakt de moed mij in de schoenen… De auto ligt half uit elkaar, komt dit nog wel goed?

Maar dan klinkt er een mooi geluid uit de gang, een mooi elektrisch geluidje… Papa dankt hardop zijn ouders voor zijn technische opleiding en roept mij naar zich toe.

Voorzichtig schuif ik voetje voor voetje naar de gang. Met een sprankje hoop, maar ook met het zweet in m’n kont kom ik aan. Hij zegt: “ga maar zitten”. Voor ik het weet beweegt de auto zich vanzelf heen en weer, en parkeert papa mij via de afstandsbediening weer op de juiste plek.
Wow, ik ben weer helemaal blij! Woehoe!

 

Tevreden ga ik lekker slapen, lekker dromen over rijden in mijn mooie auto.