Zoals je gister al kon lezen op onze Bieslanddag-blog, vandaag weer een leuke dag. Geen pretpark zonder oma, dus vandaag heerlijk met oma op pad: een dagje Duinrell.

Papa zegt dat hij er wel eens geweest is, maar dat het wel heel lang geleden is. Eigenlijk weet niemand wat precies te verwachten, en meestal zijn dat de leukste dagen… Wij hebben er zin in!

En met wij bedoel ik natuurlijk wij:

En zij:

Hoog? Hard? Eng? Nee joh, leuk!

Nat? Vies? Stinkend? Ja joh! Bah…

Het is dat papa twee roei-diploma’s heeft, want het meisje naast ons met haar papa hadden het een stuk minder leuk.
Papa tot zijn middel in de vieze plomp, en dochter ook doordrenkt. Mama en Chloé hadden het snel gezien toen het fout ging vlak naast hen… Oma had de wijsheid al in pacht en bleef lekker aan de kant.
Maar… eerlijk is eerlijk, wij mannen hebben een stuk geroeid, het was leuk en behoudens de onderkant van onze schoenen is alles droog gebleven, was leuk toch pap?

Na het roeien begon de mini play Kwak show, leuk om te zien… Banana Kwaak Kwaak heeft gewonnen, en terecht volgens Sylvain.

Goed zicht vanaf de achterste rij, mooi weer, gezellig met z’n allen naar een concert, had je niet verwacht he? Nou, wij ook niet hoor.

En dan is het eindelijk zo ver… Eindelijk een zweefmolen waar ik in mocht. Even zien waarom zus het zo leuk vindt, wat ze is er lyrisch over.

Nou, ok, het was leuk, maar om nou te zeggen dat je er vooraf iets van spanning voor moet voelen, of dat het eng is… nee… Sterker nog, heel bijzonder vond ik het niet. Maar goed, ieder zijn ding.

Wat ik een stuk spannender vond, was de vos die in het bed lag van Roodkapje. Papa en mama blijven maar zeggen dat het een wolf was, maar zoals ik het gister geleerd heb op de Biesland dagen, moet het wel een vos zijn!

Kijk zelf maar!

Na wat sprookjes gezien te hebben, en nadat zus is ondergeplast door een Belgisch manneke dat nog kleiner is dan ik, mochten we ballen gooien. Eerlijk is eerlijk, de vorige keer op de Kermis ging het beter, maar toch weer prijs… Ik een auto en zus een mooie haarband.

 

Toen begon het in onze buikjes aardig te rommelen, en gingen we op zoek naar wat te eten.
Maar als je dan langs een schaduw-schiet-ruimte komt, moeten we daar natuurlijk even onze handen achter laten.
Leuk om te doen, al maakt het wel een irritant harde piep… Even is genoeg, dan snel er uit!

Patat in de buik, tijd voor een treinreisje.

En terwijl zus in de echte zweefmolen mag, ga ik met mama even paardje rijden… oh, ze zal wel jaloers zijn!

En dan is het nu eindelijk tijd om met de mono-rail te gaan.
Wij blijken niet de enige, maar het is het wachten waard. Tijdens het wachten wordt uitvoerig gesproken over wie met wie gaat, want wij zijn met z’n vijven en je mag er maximaal met z’n tweeën in. Papa trekt aan het kortste eind en gaat alleen… achteraan…

En maar goed ook, want waar Chloé mama nog een beetje kan helpen, kan Sylvain niet bij de trappers en laat hij oma helemaal alleen.
Lastig, want het is een heel eind en best wel zwaar. Sommige stukken zelfs heel zwaar. Botsen mag niet, maar stiekem helpt papa een beetje met vooruit komen, zodat oma de rest van de dag ook nog met ons mee kan. Tja, ze kan veel, maar dit is wel heel zwaar.

Terecht dus als de drie oudjes even gaan zitten en wij lekker gaan spelen in de speeltuin.
Ok, papa moet wel even helpen bij de eerste keer op de super hoge glijbaan, maar wij kunnen het eigenlijk best wel zelf.

 

 

Als iedereen weer op adem is en/of uitgespeeld, moeten we gaan bekijken wat we nog gaan doen, want het park gaat zo dicht.
Nog lang niet alles gezien, maar we kiezen het zekere voor het onzekere…
De trein…

en de zweefmolen!

Nou, nog heel even spelen in de speelhal dan, vooruit.