Zoals je gister al kon lezen op onze Bieslanddag-blog, vandaag weer een leuke dag. Geen pretpark zonder oma, dus vandaag heerlijk met oma op pad: een dagje Duinrell.

Papa zegt dat hij er wel eens geweest is, maar dat het wel heel lang geleden is. Eigenlijk weet niemand wat precies te verwachten, en meestal zijn dat de leukste dagen… Wij hebben er zin in!

En met wij bedoel ik natuurlijk wij:

En zij:

Hoog? Hard? Eng? Nee joh, leuk!

Nat? Vies? Stinkend? Ja joh! Bah…

Het is dat papa twee roei-diploma’s heeft, want het meisje naast ons met haar papa hadden het een stuk minder leuk.
Papa tot zijn middel in de vieze plomp, en dochter ook doordrenkt. Mama en Chloé hadden het snel gezien toen het fout ging vlak naast hen… Oma had de wijsheid al in pacht en bleef lekker aan de kant.
Maar… eerlijk is eerlijk, wij mannen hebben een stuk geroeid, het was leuk en behoudens de onderkant van onze schoenen is alles droog gebleven, was leuk toch pap?

Na het roeien begon de mini play Kwak show, leuk om te zien… Banana Kwaak Kwaak heeft gewonnen, en terecht volgens Sylvain.

Goed zicht vanaf de achterste rij, mooi weer, gezellig met z’n allen naar een concert, had je niet verwacht he? Nou, wij ook niet hoor.

En dan is het eindelijk zo ver… Eindelijk een zweefmolen waar ik in mocht. Even zien waarom zus het zo leuk vindt, wat ze is er lyrisch over.

Nou, ok, het was leuk, maar om nou te zeggen dat je er vooraf iets van spanning voor moet voelen, of dat het eng is… nee… Sterker nog, heel bijzonder vond ik het niet. Maar goed, ieder zijn ding.

Wat ik een stuk spannender vond, was de vos die in het bed lag van Roodkapje. Papa en mama blijven maar zeggen dat het een wolf was, maar zoals ik het gister geleerd heb op de Biesland dagen, moet het wel een vos zijn!

Kijk zelf maar!

Na wat sprookjes gezien te hebben, en nadat zus is ondergeplast door een Belgisch manneke dat nog kleiner is dan ik, mochten we ballen gooien. Eerlijk is eerlijk, de vorige keer op de Kermis ging het beter, maar toch weer prijs… Ik een auto en zus een mooie haarband.

 

Toen begon het in onze buikjes aardig te rommelen, en gingen we op zoek naar wat te eten.
Maar als je dan langs een schaduw-schiet-ruimte komt, moeten we daar natuurlijk even onze handen achter laten.
Leuk om te doen, al maakt het wel een irritant harde piep… Even is genoeg, dan snel er uit!

Patat in de buik, tijd voor een treinreisje.