Tja, het zat er aan te komen. Na het laatste afscheid bij het overlijden van opa was het natuurlijk niet heel moeilijk om te voorspellen dat dit moment er aan zat te komen…
(Kijkwijzer: AL)
En dan toch komt het hard aan. Het is toch opa.
Het verhaal begint gister… de dag van de condoleance, maar deze blog gaat direct over naar vandaag de crematie.
Omdat het nog al een lange en saaie reis wordt voor opa, gaan wij eerst maar eens maar eens tekenen, zodat hij iets te zien en lezen heeft in zijn kist.
Sylvain maakt graag soep, dan heeft hij gelijk ook wat lekkers, want hij was dol op soep.
Van Chloé krijgt hij veel hartjes met mooie kleuren, zodat het niet zo somber is binnen.
Maar dan… slaat het noodlot toe. Koorts… Chloé had het twee dagen geleden al, tja, dan kan je als benjamin van de familie niet achterblijven toch?
De timing is fantastisch, maar niet heus. Even kijken of wij het snel kunnen uitzieken.
Het leven is hard, dus we gaan gewoon naar opa vandaag.
Eenmaal bij oma aangekomen mogen wij een kaartje versieren die aan een roos komt, dan heeft hij ook nog bloemen bij zich.
Het is hard werken, maar dan heb je ook wat.
Het lijkt wat bloederig, maar het is een brok pure liefde!
Chloé is wat subtieler, maar zeker niet met minder liefde!
De sfeer is wat bedrukt… Tja, dan kan je maar één ding doen, want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.
Dan moet ook Sylvain zijn mooie kleren aan en is het tijd om bij de gordijnen even samen op de foto te gaan. Het is en blijft immers een memorabele dag vandaag.
Maar goed, genoeg mooi en lol, nu moeten we er toch echt aan geloven.
Samen met oma (en papa en mama natuurlijk) gaan wij in oma’s auto naar Van Vuure in Hilversum. Daar ligt opa al op ons te wachten.
Niet bang zijn… geen foto’s van opa nu, wij herinneren hem liever levend.
Wij gaan wel kijken.
