Poeh, wat gaat de tijd hard, ondanks dat het toch altijd lang wachten lijkt tussen een scan en de uitslag.

Waar ik vorige week nog wat twijfel had omdat ik niet helemaal optimaal was, was ik gister en vandaag weer helemaal beter en daarom eigenlijk best zeker en ontspannen.

Annielief gaat altijd mee, niet alleen omdat het moet, maar ook als steun en toeverlaat. Ze had alleen om 09:00 uur wel nog een call terwijl wij weg moesten rond die tijd. Nou, geen probleem, hebben we vaker gedaan op weg naar, en zelfs in, het ziekenhuis. Goeie oude tijd dus.

We laten Sylvain alleen thuis achter, hij heeft vandaag een studiedag. Tenminste zijn docenten, want hij maakt er weinig studie van vandaag… vrij is vrij toch? Heerlijk… Gelukkig wordt hij deze week 12 en kunnen we hem prima even alleen laten.

Wij dus al werkend (Annie dan, want ik heb lekker even geen werk) richting het ziekenhuis.

Als je heel goed kijkt zie je dat ze staat te wachten bij de deur hoor, tot kwart over negen kan ze prima doorbellen, daarna is het tijd voor de uitslag bij de Oncoloog.

We lopen naar binnen, rechts de gang in, trap op, eerste verdieping. We kennen inmiddels de weg.

En nog voor we op de afdeling komen zien we ‘mijn’ Oncoloog al staan, met een van de Oncologisch verpleegkundige die ik ken van de tijd dat ik aan de slangen hing. Zij heeft haar collega vervangen bij de afdeling ‘slecht nieuws brengen’. Even zwaaien, even bijpraten en zo sta je in de gang even gezellig te keuvelen. Een paar seconden later komt ook de Oncoloog erbij staan en zo wordt het wel gezellig.

Op de vraag ‘hoe gaat het’ kan ik volmondig zeggen dat het goed gaat, maar als je dan weet dat je de uitslag nog moet krijgen houd je toch een slag om de arm. Maar ‘je ziet er goed uit’ helpt altijd ;o)

Gelukkig weet ze dat de weg naar de kamer voor de uitslag lang is en dus steekt ze nog in de hal haar duimen omhoog, waaruit dat laatste beetje van spanning als sneeuw voor de zon verdwijnt.

Twee duimpjes omhoog van je Oncoloog, ik gun het alle mensen die in zo’n situatie zitten.

Een leuk gesprek volgt, wat meer over werk en vakantie gaat dan over ziek zijn. Een stuk leuker dan ik haar leerde kennen.
En omdat het zo goed gaat wil ze mij pas weer in december zien. Tot die tijd, lekker verder gaan met het leven vieren!