Wow, ik mag gewoon weer meedoen met een musical-concert. Deze keer niet zo lang kunnen oefenen want het is pas gister avond definitief geworden.
Maar er gaat een lang verhaal aan vooraf. Ik neem jullie even mee.
Zoals jullie weten zit ik bij WWJ. WWJ staat voor Warm Water Jeugdtheater. Hier heb ik elke zaterdag musical les, waar ik dus leer zingen, dansen en acteren. Dat heeft al eens geresulteerd in een echt optreden met kerst en van de musical Robin Hood in de grote zaal van het Stadstheater in Zoetermeer. Maar dat hebben jullie natuurlijk al lang gelezen en gezien. Zo niet, dan kan je dat hier vinden.
En ja, de echte fans weten dat ik ook al eens een concert gegeven heb met kerstliedjes. Mocht je die gemist hebben, ondanks dat het wat in de regen viel is er natuurlijk een blog van, kijk hier maar eens.
Maar nu heb ik weer wat nieuws. En niet met WWJ, maar met de ‘moedervereniging’ Greg en Baud, waar ook volwassenen acteren, zingen, dansen en aan storytelling doen.
Zij zijn een samenwerking aangegaan met de Harmonie Orkest Zoetermeer, dé Zoetermeerse harmonie. En in die samenwerking wordt een tribute gegeven aan Schönberg & Boublil. Je denkt misschien ‘wie zijn dat’? Maar als je maar een beetje verstand van muziek heb, dan kan je weten dat zij samen de grootste musicals hebben gemaakt. In ieder geval mijn absolute favoriet: Les Miserables, waar ik dan ook al drie keer naartoe ben geweest. Ok, één van die keren ging het niet door omdat de hoofdrolspelers ziek waren, maar toch heb ik hem twee keer gezien. En al die twee keren hebben we Dirk van den Brand gezien, waarvan zelfs een keer als Jean Valjean. (ook hier natuurlijk blogs van: hier, hier (de keer dat het niet door ging) en de mooiste keer hier met Dirk in de hoofdrol).
Maar Claude-Michel Schönberg en Alain Boublil schreven samen ook nog Miss Saigon, een mooi en droevig verhaal over de oorlog in Vietnam. Helaas nog niet in het theater sinds ik leef, maar papa en mama hebben hem wel al gezien. Voor papa was het een van zijn eerste, en zelfs in Engeland, waardoor hij hem nu nog uit zijn hoofd kent. En ze hebben hem samen eens mogen zien in Hong Kong, ook in het Engels hoor.
Maar… ok, eerlijk is eerlijk, deze heren schreven meer musicals, zo ook Martin Guerre, maar daar heb ik echt nog nooit van gehoord. En zo leer ik nog steeds bij, gaaf toch?
Maar nou denk je natuurlijk, ja, dat is leuk, maar wat heeft dat met mij te maken. Je zit bij WWJ en die doen hier niet aan mee. Nou, dat is helemaal waar, maar….
Mijn docenten van WWJ 1 (groep van vorig jaar) en WWJ 2 (waar ik nu in zit) organiseren dit, de hele productie en de dans. De zangers en zangeressen moesten auditeren (wedstrijdje wie het best kan zingen per rol) om mee te mogen doen en komen van verder. Het zijn allemaal vrijwilligers, maar dat hoor je er echt niet aan af.
Deze heel mooie en zeer grote groep heeft dus ruim een half jaar gewerkt aan deze show en wordt twee keer opgevoerd, namelijk morgen avond en overmorgen middag.
Dan denk je nog steeds, leuk, maar wat heeft dat met mij te maken? En dat klopt, eigenlijk niets, maar…
Een tribute is geen hele musical, maar moet natuurlijk wel de uitstraling hebben van de sfeer van het liedje.
En daar kom ik in beeld.
Begin van de week kregen mijn ouders een appje of ik mee wilde doen. Nou, dat is niet een heel moeilijke vraag om te beantwoorden, dat wil ik wel. Maar kan ik ook, het is 3x (één generale repetitie en twee optredens).
Nou, het is erg laat voor mij, wetend dat ik normaal om 19:15 – 19:30 naar bed ga en dit tot 22:30 duurt, maar het is weekend en het is een mooie ervaring dus dat is het probleem niet.
Alleen papa en mama zijn zaterdag avond weg. Dat zou onze tweede keer alleen samen thuis zijn. Vorige week gingen ze naar de musical 40-45 en ze wilden die eerst samen even zien voor wij mee mogen. Dat mag hoor, maar we gaan volgend jaar pas, omdat we dit jaar nog naar Soldaat van Oranje (nieuwe versie) gaan (ja, ja, voor de derde keer al ;o) en volgende maand ook nog naar Moulin Rouge, voor het eerst, want die is net gestart.
Oh, ja… komende woensdag gaan we naar Frozen en met oma ga ik ook nog naar de klokkenluider van de Notre dame. Sorry, ik dwaal af… het is ook allemaal zó leuk…
Zus en ik zouden dus spannend samen thuis blijven omdat papa en mama een etentje hadden voor de 60ste verjaardag van Frank. Wie dat is weet ik niet, maar ze hebben het wel steeds over hem.
Maar nu heb ik dus geen vrij, maar mag ik optreden. Alleen… ik vind het nog wel erg spannend om er heen te gaan, weet de weg niet, mag niet alleen fietsen, zo laat al helemaal niet. Dus hoe kom ik er dan?
Nou het was even heen en weer pingpongen (figuurlijk hoor) tussen Ayla (WWJ-juf) en papa en mama, maar toen waren ze er (gister avond) uit, ik kan! Moet ik erg vroeg (17:15 al komen en word ik 22:30 opgehaald). Maar ja, alles voor een ervaring.
Zondag is het in de middag, we hebben toch geen leven, dus dat lukt wel. Maar… of ik ook vrijdag ‘even’ wil komen voor de generale repetitie dus. Het zou een minuut of 15 zijn voor mij om te weten wat ik moet doen.
Dus zus, mama en papa gaan even mee om mij bij te staan en te zorgen dat ik het snap en het niet té spannend vind. We beginnen om 19:00 uur, dat is een prima tijd op een vrijdag avond, zus wil graag voetbal kijken, dat lukt vast nog wel. En dan kan ik op tijd naar bed, want ik heb morgen niet alleen een optreden, maar in de ochtend ook nog gewoon mijn wekelijkse WWJ-les.
Het liep even anders…
Spoiler alert: om 23:30 waren we thuis. Maar het was het meer dan waard, nu al en een van de mooiste ervaringen uit mijn leven, zeker uit die van mij musical-leven, die waarschijnlijk langer doorgaat dan vanavond, want dit smaakt naar meer.
Wat we dachten was ‘even snel’ en dan klaar… Dat zou dan zo verbeeld op de foto:
Gelukkig duurde het langer en kon papa zich herpakken, dit was natuurlijk gewoon een mislukte foto. Het zou ‘snel thuis’ kunnen symboliseren, maar net even iets anders gegaan..
En daar sta je dan… midden in een zaal waar normaal 1.000 man in gaat. Deze keer zo’n 350-400 omdat er een hele opstelling staat voor de harmonie en een podium.. slik…
Gelukkig lopen zus, papa en mama mee, want ik sta echt te trillen.
Ik word heel goed en lief opgevangen. Ik ken al heel wat mensen merk ik. De een zwaait, de ander roept even mijn naam en tot mijn grote opluchting komen juf Ayla en meester Raygin gelijk op mij af. Zij geven les bij WWJ en zijn hier zeer actief. Waar juf Ayla zich bezig houdt met dans, is meester Raygin de regisseur van dit hele spectakel. Hierdoor voel ik mij gelijk op mijn gemak, al sta ik te trillen van spanning, want het is wel spannend hoor! Maar ik ben niet alleen, en ze gaan mij vast vertellen wat ik moet doen.
Ik heb namelijk nog geen idee wat ik moet doen. Ik ken Miss Saigon niet, maar gelukkig staat hij op Youtube en kan ik zien dat een moeder met een lief klein kindje heel mooie liedjes zingt. Nou is zang niet mijn allerbeste gave, maar lief klein zijn ben ik wel héél goed in. En laat dat nou de rol zijn die ze voor mij in petto hebben.
Waarom dachten ze aan mij? Dat weet ik ook niet, maar ik denk dat ik stiekem toch het meest op een Vietnamees lijk, lief en klein ben. En alle drie is waar en daarom voel ik mij gewoon vereerd dat ze aan mij dachten.
Zullen ze dan ook de echte speler van Miss Saigon hebben gevraagd? Nee, dat kan niet, want die moet nu stok-oud zijn! Nou, onderschat mijn juffen en meesters maar niet, ze hebben iets in elkaar gedraaid… wow! Maar daar kom ik straks pas achter, nu moet ik eerst nog even mijn nieuwe “moeder” leren kennen.
Gelukkig hebben ze hebben een meer dan waardige opvolger gevonden van de inmiddels stok-oude zangeres uit de echte cast van Miss Saigon. Isabella Wijsman is vandaag mijn “moeder” en speelt Kim. Ik ben haar zoontje Tam, ontstaan uit een romantische nacht met Amerikaans soldaat Chris, die vandaag mijn “vader” is.
Meester Raygin vraagt of ik weet waar het over gaat en haalt mijn “moeder” er bij die even haar zender aan het halen was. Hij vertelt het verhaal wat moet worden uitgebeeld en gezongen, zodat ik snap wat er gaat gebeuren. Het is een erg mooi liedje en Isabella, euh Kim, zingt het echt super mooi. Ik kan het niet laten dat ook even aan te geven als ik het zo even voor het eerst hoor. Maar heel goed verstaan kan ik het niet, het is in het Engels. Gelukkig heb ik mij thuis voorbereid door te kijken en te luisteren (ook naar de vertaling van de tekst door papa).
We zitten in de kantine gewoon op de grond. Zo is het in het theater, de artiesteningang is nooit mooi en het leven achter de schermen niet echt met glitter en glammer, dat is voor het publiek. En ik ben ook (nog) geen Taylor