Vorige week vrijdag een scan… zo niet meer in het ritme van ziek zijn dat ik spontaan vergeet te bloggen… sorry.

Vandaag natuurlijk wel, want vandaag is de uitslag van mijn eerste scan die nu om de vier maanden worden gedaan en in totaal 5 jaar duren…

In de tijd dat ik op de overlevingsstand stond was het eigenlijk niet zo spannend. Het kan ook zijn dat ik het niet doorhad. De afgelopen maanden weer heerlijk kunnen genieten van (eerst even opbouwend, maar daarna toch) normaal vrij, gezond en heerlijk pijnloos leven.
Dat lijkt normaal, maar ik waardeer het nog elke dag.

De laatste twee dagen merkte ik dat ik het echt spannend begon te vinden. Ik denk dat het besef dat het echt om leven en dood gaat binnenkwam. Wetend dat een derde keer opereren niet zo veel kans heeft en dat het als het niet op dezelfde plek terug komt wel operabel is maar mogelijk op een plek zit waar het niet meer goed kan komen, is het toch echt wel een spannend moment vandaag.

Het is of goed, of niet goed, veel meer zit er niet tussen. En het besef van wat niet goed is komt binnen. Zeker als je eindelijk weer echt kan leven zonder drama, zwak zijn, pijn en alle andere ellende die ik wil vergeten.

Dan is de gang van de parkeerplaats, gelukkig gesteund door mijn grote kracht en toeverlaat, naar afdeling Oncologie evengoed nog een heel eind. Bij het aanmelden zie ik Dr. Van Gerven al, maar ze is bezig met een andere patiënt. Heel even zitten na aanmelden en dan gebaart ze dat we naar binnen mogen.
De gang lijkt langer dan de vorige keer… we lopen achter haar aan. Geen signaal of het goed of slecht is, wat een mooie opbouw van spanning…

Ze draait zich om in de kamer, steekt haar hand uit en zegt direct: “de scan is goed”.
Een moment van schrik, blijdschap, opluchting, ongeloof, verbazing en geluk schiet door ons heen. Even uitblazen… het zit goed, hoe mooi is dat?

We hebben het nog even over details, bloedwaarden, hoe goed de foto’s zijn, wat het betekent en wat het voor kansen op terugkomst verminderd, maar de spanning loopt er uit, heerlijk.

We moeten realistisch blijven, binnen 2 jaar is elke scan even spannend, dit zegt niets over een volgende, maar de kans dat de volgende ook goed is is wel groter als de scan ervoor ook goed is (duh). Dus we kunnen 4 maanden verder zonder angst.

Over 4 maanden is het vakantie, lastig… dan toch maar 3 maanden doen, dan kunnen wij en is ook dr. Van Gerven nog in Nederland, zodat we ook de uitslag van haar kunnen krijgen.
Stiekem wel fijn, dat is toch een maand eerder, eerder zekerheid of eerder om in te grijpen.

We maken een afspraak voor over 3 maanden en gaan eerst even appeltaart/flap eten. Even bijkomen…

Dat is ook het moment voor even bezinning en natuurlijk de mededeling naar family and friends.

Na mijn laatste chemo en het verwijderen van mijn PIC-lijn, vroegen de Oncologisch verpleegkundigen of ik hen ook wilde laten weten hoe de scan was.

We zijn daar dus ook nog even langs geweest. Zoals zijzelf zeggen hebben de medicijnen het gedaan, maar ik weet maar al te goed dat de liefde van deze mensen het verschil maken. Mooi om dat ook met hen te delen.

We besluiten samen uit eten te gaan, kids op school, wij even genieten, gewoon omdat het moet, mag en kan.

Daarna naar huis, toch nog even ‘normaal’ doen. Wat werk verzetten in de avond lekker ontspannen en gezellig… de video’s downloaden en de blog maken natuurlijk!
Hieronder de video’s van de scan van vorige week. Mijn lijf, gezond en wel, hoe mooi is dat!

De frequentie van bloggen blijft laag dus, gelukkig. Over 3 maanden weer en ik hoop een gelijk verhaal.

Ik ga weer gezellig naar mijn gezinnetje… Tot over 3 maanden!