Ik had verwacht dat de tijd langzaam zou gaan, maar eigenlijk ging het allemaal prima snel.

Ok, met veel slapen en lekker naar het plafond staren kan de tijd ook snel gaan. Inmiddels twee kamergenoten versleten en 4 dagen lekker alleen gelegen. Totaal maar 6 dagen in het ziekenhuis, bijzonder wat ze kunnen en ook hoe snel je lichaam het oppakt.

Ik had mogelijk zondag al naar huis gemogen, maar mijn drain-zak (die vieze opvang zak op de grond) zat telkens te vol met te veel vocht.

Of het soepel ging Na… anders is er niets om te bloggen. Extra drama-effect is altijd goed.

Dinsdag ochtend komt die enthousiaste chirurg mij vertellen dat ik naar huis mag en ze zo mijn drain als laatste slang ook uit mijn lijf gaan halen. Blij toe want draadloos leven is wel veel fijner.
Ik nog snel even douchen, beter met slang en zak dan met een open wond, en toen ik klaar was stond de lieve verpleegkundige al klaar.

Nou, daar gaat ie dan. Het is een raar gevoel, maar het valt mee, zegt ze nog. In ademen en dan bij het uitblazen trek ik ‘m er uit.

In…. en fffffffFFUCK!

Oh, dat ging niet goed. Doen we nog eens…

In… en fffffFUCKERDEFUCK STOP!

Mmmmm hij zit vast, zegt ze. Ik denk duh, dat voel ik, maar waar? Aan mijn darm of zo?

Helaas weet ze het ook niet en zegt: (gelukkig hoor, maar het is nooit leuk om te horen) “ik haal er even een collega bij”.

Even later staan er twee verpleegkundigen en twee artsen aan mijn bed. Nou, dat geeft de burger moed.
De nóg meer ervaren verpleegkundige zegt dat ze even gaat draaien. Lijkt logisch, maar het voelt niet zo

Ken je dat als je een tuinslang in het midden blijft draaien? Wat gebeurt er dan met de punt? Precies die voel je langs al je organen bewegen. Bizar…
Na een rondje of 6 zegt ze: “ik zie het al het is een bloed stolsel”. Ik denk nou, mooi punnik die prop van de slang af en trek ‘m er uit.

Maar weten jullie hoe een bloedstolsel er uit ziet? Ik dacht een stukje korst als een klontje of zo. Maar ze haalt zo’n 10-15 cm lange dunne regenworm uit m’n wond. Ze moet het om een doekje wikkelen om dat het te lang is.
BLEH!

Gelukkig gaat de slang er dan goed uit en ben ik eindelijk draadloos. Maar wel wat verzwakt van de spanning en pijn. Dus nog even liggen.
En wat er nog van te zien is? Nou een smerig groot gat in m’n buik. Raar dat er geen bloed uit spuit. Toch wel veel geleerd van anthomie de laatste dagen.
Niet doen hoor, maar als je inzoomt (alsof het niet al smerig genoeg is) lijkt het net een bek van een vis die aar adem hapt… probeer dat maar weer eens niet te zien haha!

Snel een soort stoma-zakje er op, want als hij zo blijft lekken wordt het een zooitje in de auto en ik gok er op dat Annie mij komt halen met mijn auto…

En dan… dan gaat de zon schijnen, Annie komt binnen. Ik word opgehaald, YES naar huis! Eindelijk. Precies twee dagen voor dat ik twee jaar geleden te horen heb gekregen dat ik (onofficieel nog, de uitslag kwam de 24ste, maar de arts die de dubbel ballon endoscopie uitvoerde was zo zeker van haar zaak, dat ik het de 16de al wist) kanker heb.

Dag Hotel AvL, het was echt fantastisch hoe alles geregeld is, luxer dan de all-in in Dubai qua frequentie en aanbod. En niet te vergeten de super zorg en het enthousiasme wat jullie hebben in dit kankerziekenhuis. #respect

Nu lekker met mijn zonnetje in de auto, naar huis. Mooier bestaat niet!

Volgende belangrijke datum: uitslag kweek (om te zien of de snijranden schoon zijn en ik dus officieel kan gaan hopen dat ik kankervrij ben) op 23 november. Zou mooi zijn als ik net op één dag niet twee kankerjaren heb gehad.

Even voor de goede orde, Hotel Delcour doet zeker niet onder voor Hotel AvL, ook hier staat alles klaar met een scheut onvoorwaardelijke liefde die meer dan zeer gewaardeerd wordt.
Dank je wel schat, ik hou van je!