De laatste volledige dag van de vakantie op Curacao. Of mama nog wat heeft kunnen bedenken? Natuurlijk! Er is vlak bij een super mooi park met spectaculair uitzicht, dat willen we zien!
We beginnen even chil op onze mobieltjes, ja het is en blijft vakantie!
Het is een klein stukje rijden, niet zo erg, want dan hebben we airco. Het is vreselijk warm vandaag, hoop dat ze daar ook airco hebben.
Daar in de verte zie je een berg… als je de blog van gister hebt gelezen weet je hoe de berg heet en hoe het er van dichtbij uit ziet.
Hier bij deze cactussen is het begin van het park. Een soort auto-safari met een aantal unieke spots om foto’s te maken.
Deze punten zijn te zien:
Er is in ieder geval ruimte genoeg op het eiland. Hier in het park is het heerlijk rustig, te warm en weinig toeristen.
Dat is een mooie kans voor ons om weer eens een stukje te rijden.
En dat kan ik ook!
Eigenlijk best wel goed. Voor mij (Chloé) ook voor het eerst dat ik voorzichtig de gaspedaal eens mag aanraken. Alleen vind ik nog te eng en ik ben nog wat klein, maar ik ga dat vast later ook doen, want het is wel heel leuk!
En ja, er is ruimte genoeg hier. We zitten achter de weg en de bomen, nooit geweten dat het nog zo groot was achter de bomen voor je bij de zee bent. In de verte overigens weer de Sint Christoffelberg.
Er is wel zee, maar geen strand. Hier zijn het kliffen, wat het wel weer heel mooi maakt hier!
We komen eerst bij Boka Pistol. Dat heet zo, omdat regelmatig het water zó hard op de kant slaat dat het een schot van een pistool lijkt, zowel in audio als visueel. Het geluid laats zich niet mooi vangen, maar de beelden zijn spectaculair.
Het zijn echt harde plonsen hoor!
Je kan veilig dichtbij komen. Echt nat word je niet eens, maar het is echt adembenemend mooi!
In het echt is het nog véél gaver!
We proberen het gewoon in een video.
De hele omgeving staat vol met mini torens gemaakt van steen. Grappig. Een traditie uit Ierland denkt papa, maar daar moeten we meer over vragen aan oom Pascal, die is meer van Ierland.
Laatste keer, en dan gaan we echt weer verder!
En zelfs hier lopen ze, die kleine grappige dieren.
Het volgende uitzicht is ook weer mooi. Deze keer van grote hoogte over de woeste zee. Hoe kan het hier zo hard zijn, terwijl het overal zo kalm zwemmen is?
Hier krijg je toch ook af en toe een zoute hap naar binnen. Het klotste aardig tegen de kant.
Het zout ligt voor het oprapen hier. En het is, zo denken we, oud en een oude zeebodem, koraal wellicht?
De volgende halte is onder de rots en dus toch een strandje. Weer van die rare stenen stapels, maar ondertussen bakken we levend in de zon weg. Het is HEET! Maar wel heel mooi. Heerlijk zo’n schaduw dus.
