Het is wat. Moet ik weer langs het ziekenhuis. Wel weer een andere kinderarts. Ach, weet je wat, ik leg het even uit.

Zoals jullie weten ben ik wat aan de kleine kant. Daarnaast is mijn hoofd prachtig, maar ook niet de grootste. Geen probleem zou je zeggen, maar omdat de zorg in Nederland zo goed is, gaan ze gewoon door met zoeken naar een antwoord.

Zo is inmiddels mijn volledige DNA nagetrokken. In de 19de string heb ik ergens een fliepeltje te veel. Niets om mij zorgen over te maken. Mijn neuroloog vond mijn RMI ook goed en de psycholoog vindt het ook prima hoe het nu gaat. Wat extra aandacht om beter en sneller te leren (mijn werkgeheugen is snel vol), maar ik maak best goede stappen op school.

Maar, omdat de klinisch geneticus één ander persoon vond die ook in de 19de string een foutje had, zijn ze gaan kijken of er overlap zit. Zij (het was een meisje weten we) had naast heup-problemen ook hartproblemen. Klinkt natuurlijk niet goed. Het enige wat echt overeen komt is onze groei, maar de gelijkenis is niet genoeg. Inmiddels is ook vastgesteld dat de twee casus weer los gezien moeten worden, wat betekent dat ik in de hele DNA database de enige ben met deze afwijking. (en een fliepeltje meer is alleen maar mooi toch?)

Toch, voor de zekerheid, en omdat het kan, wilde Dr. Stam toch even een hartfilmpje en een hart echo maken. Daarom dus vandaag langs.

Geen idee wat mij te wachten staat… We gaan het meemaken.

Eerst de gewone routine, wegen en meten. Nou, dat kunnen we wel.
17,2 kg op de weegschaal…

En 117 cm op de hoogtemeter.

Dan gaan ze met mij aan de slag en word ik toch wat nerveus.
Gelukkig is er een erg aardige dokter over verpleegkundige bij -ik zie het verschil niet- die mij bevraagt over mijn mooie T-shirt.

Ik kom los, zeker als ze aangeeft dat het geen pijn gaat doen. Hup, op de bank!

Daar moet ik gaan liggen, en dan gaan ze allemaal octopussen op mij laten lopen of zo.

Op de plekken waar zo’n zuignap komt, maken ze het een beetje nat, daarna ploppen ze er een grappig ding op.

Voor ik het weet zit ik onder de slangen en zuignappen en ziet het er al heel ernstig uit.

Even wachten en stil liggen en dan…

Oh, dan is het alweer klaar.
Ik zit wel onder de tattoo’s, grappig!

Nu ik toch bijna uitgekleed ben, doe ik op verzoek mijn broek uit en weeg ik mij nog even schoon aan de haak. Dat is wel zo eerlijk in de rij van metingen van mijn APK’s. Volgens mij ben ik al aangekomen…

 

Dan moet ik even wachten op de volgende actie. Dit was een hartfilm, maar ze willen ook met mijn echo spelen of zo. Doet dat wel pijn dan? Ik ga mij verstoppen.

Maar ze zijn ervaren en vinden mij zo. Weer mee zo’n hokje in en dan samen met twee artsen gaan ze met koude gel en plakkers werken of zo.
Maar wat blijkt? Het is gewoon hetzelfde apparaat waarmee ik voor het eerst ben gespot. (geluid en beeld)

Klodder koude gel op m’n borst en zoeken maar, ben ik zwanger?
Wat? Ik zie een hartje, ik ben echt zwanger!

Oh, wacht, het is mijn eigen hart… pffff gelukkig maar, ik dacht al er klopt iets niet.
Maar het klopt gelukkig wel.

Als je goed kijkt zie je tussendoor even rust, grijs, en daarna m’n bloed stromen van rood naar blauw, gaaf om te zien!

En ik hoef alleen maar even te liggen…

En dan zit het er al weer op.
Papa legt nog even uit dat ze bij hem een enzym hebben ontdekt dat mogelijk vroeger bij hem oorzaak geweest kan zijn van vertraagde groei en motorische ontwikkeling, vraagt hij zich af of dat bij mij ook iets kan zijn en ze mogelijk daar iets aan kunnen doen.
Dat moeten ze even afstemmen met Dr. Stam, mijn persoonlijke kinderarts, en natuurlijk de Oncoloog van papa die weer weet welk DPD-enzym dat is.

Zo blij met hoe ze dit allemaal voor mij doen, maar ik blijf het zeggen, ik mankeer niets, ik lijk gewoon op papa.