Helaas ook maandag of dinsdag niet gebeld voor de uitslag of het echt ging om dunne darmkanker of wat anders wat mogelijk verdwaald is…

Gelukkig wel bij het maken van de afspraak voor de CT-scan ook gelijk een uitslag-moment geprikt met de internist. Vandaag om 14:00 uur. We moeten samen komen, maar dat is ook logisch en we doen het allemaal samen.

Om de afleiding goed te houden, werk ik de hele week lekker door en ga ik ook vanmorgen nog even snel naar kantoor.
Dan komt er een telefoontje van een onbekend nummer. Normaal pak ik die niet op, maar nu heeft ie prioriteit, want het ziekenhuis belt anoniem. En ja hoor, het een assistent van de internist. Of ik straks niet alleen wil komen…

En opnieuw zakt de zo lekker opgebouwde moed direct weer in de schoenen. Waarom zouden ze dat doen? Is dat extra protocol bij heel slecht nieuws?

Snel naar huis, we laden elkaar weer op om vol frisse moed het gesprek  in te gaan…

Als we in de wachtkamer zitten zien we hem al lopen, hij groet ons, maar is nog even bezig. Als hij klaar is, roept hij ons en komt het verlossende woord er uit: “ik heb slecht nieuws, het is inderdaad kanker in je dunne darm”. Wij zitten vol verwachting en met onze adem in te wachten op zijn volgende zin, want we horen niets nieuws en willen alleen maar weten of er uitzaaien zijn of niet. Hij kijkt ons aan en zoekt een vorm van bevestiging of we het wel begrijpen. Vlug leggen we uit dat we dat al wisten, maar dat we vooral nieuwsgierig zijn naar eventuele uitzaaiingen. Hij geeft aan dat dat niet het geval is. Bij ons ontstaat de neiging om een high-five te geven, maar wij leggen hem ook even uit waarom we zo reageren. Hij realiseerde zich niet dat wij al wisten wat de uitslag was volgens zijn collega uit Den Haag en dat wij eigenlijk blij waren.

Maandag de 29ste krijg ik een gesprek met de Oncoloog. Hij moest even zijn vuist op tafel slaan voor mij om het snel te laten gebeuren, maar dat lukte dus… maandag intake bij de balie naast de internist…

Wij zijn naar beneden gegaan en zijn het gaan vieren met een appelflap, koffie en ijsthee. Nu weten we wat ik heb en dat het zich beperkt tot één plek in mijn darm. Hij had een uur voor ons gesprek al een gesprek gehad met de Oncoloog, chirurg en een specialist uit het LUMC. Zij hadden al besloten dat het fixbaar was en een plannetje opgesteld, dat horen we volgende week wel. Nu eerst opgelucht vieren dat ik ‘alleen maar’ kanker heb in mijn dunnen darm.