Dagje drievliet met friends en papa

Op 15 april zijn we, voor de verjaardag van Chloé, naar Drievliet geweest. Daar riepen de ouders dat we dit nog eens moesten doen, maar dan met mooi weer… Nou, dat is dus vandaag.

En zo stonden we met 4 vriendinnen, een zusje en drie broertjes (die ook allemaal bevriend zijn hoor) en 5 ouders om vijf voor tien voor het hek, zodat we om 10:00 uur stipt naar binnen konden rennen. Nou ja, bijna allemaal, want een van ons moet rollen wegens een gescheurde pees.
Vroeg genoeg om het 7 volle uren vol te houden in het park, een opgave voor onze energie, maar geen probleem voor ons geluksgevoel, een geweldige dag waar we jullie graag van mee laten genieten.

Let’s go!

(foto’s door Ellen en Miguel)

Eerst maar eens kijken wat er allemaal te doen is. We beginnen rustig met een korte wandeling.

Al snel stuitten we op een waterpartij. Ondanks dat het 10 uur is, is verkoeling wel erg aanlokkelijk.

Maar dan zien we in onze ooghoeken tractor-rijden, daar moeten we in!

Niet iedereen deelt die mening en vlucht naar de kop en schotels.

De traktor-groep heeft er zo veel zin in, dat er meerdere ritjes worden gereden in verschillende samenstelling.

Het is maar lastig kiezen, maar rood lijkt toch de mooiste.

Ook leuk overigens… andere vormen van vervoer.

Maar als je echt stoer bent neem je de snelste vorm van vervoer uit het park.

Het voelt als een green mile, maar met wat peptalk en papa’s dreiging van ’told you so’, ga ik toch maar mee.
Een achtbaan is het probleem niet, maar deze gaat over de kop, dat is toch eng?

Nou, nee hoor… Kijk maar, ik zit achter in met m’n haren omhoog of eigenlijk omlaag…

 

Door ons enthousiasme enkele keren te gaan is een deel van ons, bestaande uit hen die niet mochten, met de trein en te paard.

Fijn dat wij even bezig zijn, want er worden ook meerdere rondes gegaloppeerd.

Als de paarden naar stal gaan, kunnen wij even uitwaaien. Een verplicht nummer: de zweefmolen.

Even kijken of we allemaal zitten.

Check…

We missen er nog maar een paar… die wachten even rustig op ons.

En here we go!

Het is lastig te zien, maar wij zitten er echt in, zoom maar in.

Zo, met frisse wind in onze koppies zijn we klaar voor een nieuwe uitdaging… Ons eerste bezoek aan een spookhuis…
Oeoeoeoe, zelfs de buitenkant ziet er eng uit…

Iets met een boer en kiespijn… maar een lach is een lach…

Maar goed, als Sylvain durft, durf ik ook… Al laat ik graag eerst wat anderen gaan.

 

En ook wij komen er weer heel en levend uit. Snel een selfie maken, oh nee, dat wordt voor ons gedaan (al is het dan geen selfie meer).
Iets met ‘dit wil ik nooit meer!’

Naast het spookhuis is een trap, die gaan naar een monorail waar je een rondje maakt met leuk uitzicht over het park. Dat gaan we doen dus.
Trapje op, lekker zitten en kijken.

En wat zie je dan? Precies, twee papa’s die niet meer pasten.

Leuk om zo even gezellig ontspannen te genieten zonder dat het hobbelt, snel gaat, over de kop gaat of eng is.

De grote zussen zitten in een ander wagentje.

En wij zitten gezellig met mama’s en papa’s, wel zo veilig. Oh ja, en gezellig!

Maar ja, na zo’n ontspannen ritje ben je je thrill wel kwijt, en dus moeten we weer op zoek naar de volgende attractie die ons thrill geeft.

En deze thrill heeft het allemaal, verkoeling, spanning, snelheid en de mogelijkheid om samen te gaan.
Maar we moeten eerst naar boven.

 

Voor we het weten zijn we aan de beurt en zitten we in een boomstam.
Gewicht moet voorin, dus Sylvain moet voor, met papa :)

Het is een beetje spannend, maar we hebben het ergste gehad, dus we kunnen er goed van genieten.

De tweede ronde is minstens zo leuk, nog een keer, nog een keer, nog een keer!

Hier is zelfs de tijd om gekke bekken te trekken en/of te zwaaien. (officiële actiefoto)

Papa is gemeen hoor. Vlak voor de plons tilt hij mij op, zodat hij niet zo nat wordt. Mijn gezicht betrekt van schrik van het tillen niet van de vaart naar beneden of de plons hoor! En papa vindt het ook leuk, maar die vertilt zich aan mij. Echt hoor, wij zijn echte helden!

Er is zelfs een mama-boot.

Sterker nog, er zijn nog veeeeeel meer samenstellingen op de digitale plaat gezet. Leuk om naar de gezichten te kijken…

Nog ééntje dan. Boekdelen.

Nat maar voldaan zoeken we een volgende uitdaging. Naast de boomstam staan de botsauto’s al klaar voor ons. Botsen hebben we nog niet gehad, drie maal raden wat wij gaan doen.

We hoeven maar één rondje te wachten, maar voor we het weten zitten we klaar om te knallen.

Eén, twee, drie en daar gaan we!

Het onderschrift van de volgende drie foto’s hoef je niet te lezen, die staan in de afbeelding verwerkt. Wij zaten er maar een beetje bij, we zagen onze papa’s zo maar even 30 jaar jonger worden. Ach, mogen zij ook even.

Tijd voor wat rust. Een rondje in de draaimolen…

Of het druk is? Nee hoor, kijk maar!

 

Zo, we hebben zo’n beetje alles gedaan, straks kijken we of we nog wat gemist hebben. Eerst even zorgen voor onze binnenkant van onze lijfjes.

 

Met volle maag moeten we rustig starten. Dus gaan we wel hoog, maar niet hard.

 

Even wachten of we echt hoger zijn dan de buren…

En dan zingen we: “Wij zijn lekker hoger”.
Iedereen blij, behalve papa, want die was zo stom om in ons karretje te gaan zitten…

Nou, wat is er nog meer te doen?
Er is nog een achtbaan waar we allemaal in mogen, die niet over de kop gaat, maar wel hard… Het eten is voldoende gezakt, dus instappen en karren!

We gaan na elkaar, telkens weer… whoei!

 

Even een papa-zoon momentje. We zien jullie zo weer!

Als we weer compleet zijn, hebben we een versnelde toename aan plassers… Al zijn ze groter, ik neem de tweeling, uit elkaar te halen door hun kleur T-shirt, van 3 jaar wel even mee naar de wc.

Staan er vlak bij de wc twee piraten. Ze spreken ons aan en bieden ons een snoepje aan en vragen ons of we mee willen om een puppy te zien.
Haha, nee joh, daar trappen wij toch niet in. Het zijn twee piraten die een zelf-gevonden schat hebben en die laten zien. Straks is er een piratenshow, daar worden we voor uitgenodigd. Naast dat de meesten van ons de show al kennen, willen we onze tijd efficiënter inzetten en de attracties in gaan.
Bovendien weet je nooit zeker of het wel echte piraten zijn, dus wij gaan niet mee, wij gaan gewoon naar de wc.

Als wij mannen weer aansluiten bij de groep, zijn ze al weer aan het achtbanen, maar een waar wij niet in mogen, dus pakken we onze tijd in de speeltuin.
Whoei!

He broer, vind jij het ook zo leuk hier?

Ondertussen aan de andere kant gaat daredevil de lucht in.

Hoger en hoger…

En hoger…

En dan opeens ben ik beneden…

De achtbaan gaat vooral van links naar rechts, en van rechts naar links… Het is een heupenbreker. Gelukkig zit er ook nog een behoorlijk hoogteverschil in. Uiteindelijk leuk genoeg om er meermaals in te gaan en van te genieten, met en zonder ouders in de kar.

We besluiten gezellig samen een stukje te wandelen om af te koelen.

Maar… voor we verkoeling vinden grijpen we onze kans om te verdwalen.
En dat lukt, want het is een behoorlijk goed doolhof.

Terwijl het zweet over ons lichaam gutst, zoeken wij een uitgang.

Als we door de heg heen spieken zien we het paradijs. Of is het een fata morgana?

Gelukkig vinden we de uitgang en verdubbelen we onze loopsnelheid richting verkoeling.

Water poortjes en water boven, heerlijk koel!

 

 

Hé jij daar, niet staan fotograferen, kom op speel mee!

Pas op, hier ligt water haha.

Euh… rood en blauw… dat is nu blauw en blauw. Wie is nou wie? Aaaaaa, lastig!

Weet je, dan gaan we onszelf zo nat mogelijk maken om….

Papa te knuffelen!

En dan hoopje op Dennis, want er zijn meer papa’s die graag nat worden van tweedehands water.

 

Sorry, guilty…. ik vind het gewoon leuk :)

We doen nog even een gezellige picknick met van alles wat mee is, nu mogen we snoepen zo na de lunch.

Zoals pepernoten op rijstwafels, heerlijk.

Maar dan slaat het noodlot toe. Ik glij uit en kom gemeen neer. Bloed spat uit m’n knie. Ik vraag mijzelf af of mijn knie er nog wel aan zit.
Papa kijkt er naar en ondertussen is de EHBO-kit al gevonden.

Professioneel wordt mijn knie bij elkaar gehouden door een stuk tape met daaronder een gaasje met placebozalf. Gelukkig, ik leef nog.

Het blijkt een wondermiddel, want alles doet het weer en zelfs de wond is dicht. Dank!

 

Nog snel een lesje verantwoordelijk gedrag. Dennis dut wat in, waardoor papa zijn stift pakt en zijn naam op het gips zet.
Tja, dat willen we allemaal wel.

Bij de oudjes begint de vermoeidheid toe te slaan…
Ok, de kleintjes willen ook even zitten na al dat spelen.

 

Eerste stop: de wc.

 

Tweede stop: het reuzenrad.

En dan nog even een ijsje, een paar keer de achtbaan die over de kop gaat, en nog eens de zweefmolen

nog een keer van een attractie naar keuze en dan gaan we echt weg.
Van 10:00 uur tot 17:00 uur vol bezig, dat is nou een efficiënte invulling van een super leuke dag.
Van dit extra uitje maken we een jaarlijks terugkerende traditie, we hebben er nu al zin in!

Als afsluiting een officiële foto en hét bewijs dat ik het overleefd heb:

I survived the Formule x. Zie mijn brede lach… en dat was pas de eerste keer.

Het was een super leuke top-dag!
Dank aan alle papa’s, mama’s vriendinnen en hun broertjes en zusjes en natuurlijk mijn eigen broertje. Misschien mag je volgend jaar (of over een jaar of 5) ook in deze achtbaan, ik weet zeker dat je het super leuk zal vinden. Mocht je het spannend vinden, ga ik met je mee!