Het is al zo lang geleden dat ik ziek was, dat ik het tijd vond om weer eens ziek te zijn…

Krentenbaard is natuurlijk niet echt ziek. Dat zijn wat plekjes op je knie, dat kan nooit zo erg zijn toch?

De afgelopen 3 a 4 dagen voel ik wat warm… in de nacht heb ik het koud en heet tegelijk en hoest de longen uit m’n lijfje.
Niet goed… maar omdat ik zo vaak wat heb, schrikken we niet zo snel.

Maar vandaag, zeker na zo’n zware dag als gister, toch maar een dagje vrij om ziek te zijn. En ja, ziek genoeg om toch even langs de huisarts te gaan, want op de een of andere manier gaat het maar niet weg.

Weet je wat het grootste probleem is van mijn ziek zijn?
Ik ben er al aan gewend het boeit me niet zo veel meer.
Ik ga gewoon door met het leven, met een lach en veel energie. Pech voor die bacteriën of hoe ze zich ook noemen, ik stop echt niet met leven hoor, het is te leuk om de hele dag te geiten!

Gewoon opstaan, aankleden en te voet naar de huisarts.
Ziekte: bite me!

Precies op tijd, maar nog wel even tijd om lekker te spelen.

Joehoe, oh ja, daar zijn we…

Nou het viel mee… De dokter wilde naar mijn longen luisteren, maar ik wilde niet zuchten.
Ik moest even hoesten, maar daar had ik ook geen zin in…
Weet je, zij is dokter geworden, moet ik het werk toch niet doen?

Na wat overleg met papa besloten zij mij een pufje te geven. Prima, maar ik moet nu poepen.
En als ik wat in m’n kont heb, dan zit het er ook. Rennen dus, zeker na gister.
Gelukkig gaat zus met mij mee naar de wc, papa kan nog even met de dokter praten over een plan mij beter te krijgen.
Alsof dat nodig is zeg… maar goed, ze bedoelen het goed zullen we maar denken.

Papa hoort dat ik zo drager kan zijn van meningokokken. Het klinkt al lastig, dus ik begin er maar niet aan. Maar ik zal braaf puffen.
Net al gedaan op de wc, maar papa wil toch dat ik het in een of ander apparaat doe.

Met nummer 117 zijn we zo aan de beurt bij de apotheek.

De mevrouw begrijpt wat er moet gebeuren, en haalt de spullen.

Dan zegt ze dat ze het gaat voordoen…

Even schrik ik, maar als papa zegt dat puffen niet hetzelfde is als prikken, vind ik het prima.

Bovendien heb ik het al meer dan 100x gedaan, alleen weet ik dat niet meer.
De mevrouw past een masker voor kinderen vanaf 4 jaar. Ik ben al 5, dus dat moet lukken.
Maar helaas, het masker gaat over mijn gezicht heen…
Dan maar een van 1-4 jaar, en die past precies!

In een zucht en een puf is het voorbij. Het gaat als vanouds, alsof ik nog weet hoe het moet… Appeltje eitje dus, dat kan zus zelfs doen voor mij.

Zus, zullen we het even voordoen voor oma?

Als een geoefend vlogger legt zus het even uit:

 

En dan is het nu weer tijd voor wat leuks en wat lekkers… Koekjes bakken! Een verrassing voor oma. Nu maar hopen dat ze de blog niet voor morgen leest.

Dit behoeft geen toelichting denk ik hè?

Ik ben zó ziek… nou nou…. moet toch even mijn energie kwijt, zeker nu mama er weer is.
Ziek zijn is leuk!

Oh ja, en lekker!

De pufjes helpen redelijk, maar het helpt niet tegen de vermoeidheid…

Wat ik wel heb, en deze zijn nieuw, zijn pukkels lans m’n kin. Rare zelfs volgens papa en mama.

Maar aan het eind van mijn energie is er nog wat dag over…
Bij papa op schoot val ik toch in slaap, nog voor het eten.

Probeer me nu maar eens wakker te krijgen voor het eten.

Het lukt hoor. Lekker veel eten, maar wel onder de voorwaarde dat ik direct naar bed mag na het eten.
Slaap lekker!