Het is raar weer deze dagen. De eerste dag (die blog) was super heet. Echt zweten, petje en veel drinken…
De dagen er na hebben we eigenlijk van alles gezien.

Het is in ieder geval niet elke dag hetzelfde.

Maandag liep papa mee met de 5km, dinsdag zou mama meegaan, want Sylvain vond het nog te veel om te lopen. Zelfs de 2,5 lopen met zijn vriendin Sanna vond hij niets…

Mama had pech, want het was even niet zulk mooi weer.
Knal hard onweer en super buien vlogen over. Maar je weet hoe dat gaat, na regen komt zonneschijn… en dus moet je blijven hopen.

Ondanks dat om 17:00 uur de melding kwam dat het door ging, kwam om 17:45 uur (start 18:00 uur)  de melding dat Casa de boel afgelast.
Maar ja, mama en ik waren al onder weg. En in het contact (per telefoon) met vriendin Isabel besloten wij dat we toch gaan, want het onweer is voorbij en we zijn niet van suiker toch?

Gezien het risico om volledig te verzuipen hebben we met twee families besloten samen de 2,5 km te lopen.
Mama dus zowel pech als geluk…

Iedereen klaar voor de start?

Af!

Tja, dan is het verder eigenlijk een beetje sjokken tot je er bent.

Uitkijken met oversteken natuurlijk.

En zorgen voor de innerlijke mens.

Lekker doorstappen en de moed er in houden.

Mama, hoe ver is 2,5 km eigenlijk?

Wat? Zijn we er nu al?

Mmmm dat was een makkie. Nog wel even de tijd om te spelen toch?

En dan is het al weer woensdag… Papa loopt mee en, toeval of niet, de zon schijnt!

Ik meld mij aan en ben klaar om te gaan.

Mooie jurk heb ik aan he?
Papa is ook blij dat ik een onderjurk heb. Haha, maar dat wist ik wel hoor.

En dan is het gewoon weer lekker doorstappen gen genieten.
Ook de 5 km is goed te doen.

En hoe droog het ook lijkt, tot 5 minuten voor de start waren er super plensbuien, zo erg dat we tijdens het wandelen nog wel een nat pak konden halen. De zon had er ook zin in, dus van boven bleven we zeker droog.

Om niet elke stap te delen, was de rest van de wandeling eigenlijk gewoon zoals het gaat, links, rechts, links, rechts en zo voorts.

Tot je er bent. En dan zie je dat het vandaag 5,3 km was.

 

Donderdag. Toch wel een speciale dag. Want gister had Sylvain zin om mee te gaan, maar vlak voor we gingen toch niet.
Hij heeft zich ook niet ingeschreven, dus hoeft hij ook niet.

Papa en mama denken dat hij 2,5 km ook niet kan halen zonder getild te worden, maar de garantie dat ik hem op mijn rug neem is vandaag voldoende.

Het weer is weer super, en we besluiten gezellig met z’n allen te gaan… en wel voor de 5 km. Want, als je iets doet, moet je het goed doen.

Bij de start schiet het energieniveau van Sylvain omhoog. Op de een of andere manier komen er als Sylvain en vriend Kasper elkaar ontmoeten regenbogen en eenhoorns vrij die anderen niet zien.

Zonder aarzelen pakt hij zijn halfjaar jongere reuzen BFF bij de hand en gaan ze samen op weg.
Waar naartoe hebben ze geen idee van, hoe ver 5 km is ook niet, maar… go with the flow…

Natuurlijk is mama er ook… Papa maakt de foto’s, en ik houd ondertussen een oogje in het zeil voor Sylvain.

Geheel zelfstandig en ontspannen wandelen en lekker heen en weer rennen, eigenlijk best leuk!

Nou ja, zelfstandig… niets zonder Kasper natuurlijk.

Samen maken we de wandeling voor de vader van Kasper lekker ondragelijk. Kaspers’ broertje (nou ja, broertje… hij is bijna 2,5 jaar, maar groter dan ik) zit op z’n nek, voor ons dus een veilig moment om hem samen te bestoken met zelf geplukt gras.

Uitbundig lopen we door tot het bittere eind.

(iets te laat gestart, moet eigenlijk 5 km zijn, foutje van papa)

En voor we het weten zijn we klaar en staan we op het plein in Pijnacker om een ijsje te eten. Dat hebben we wel verdiend.
Gezellig samen… even zonder ouders… die wachten maar even…

Hoe raar ook… morgen nog een dag… Dag 5 van de avondvierdaagse.
Hoe dat kan, dat lees je morgen!