Wat een verjaardag… Niet te filmen. Overigens ook niet te bloggen.

Het begon allemaal al een week geleden. Op zondag ochtend met 6 vriendinnen, mijn broertje en ikzelf (onder begeleiding van papa, mama en de mama van Isa) naar JumpXL.

Eén grote stuiterbende. Niet te filmen… nou, bijna niet. Er zijn wel wat foto’s en filmpjes, maar die gaan we niet delen.

Wat? Oh, ok… dan wel…maar dan waar alleen wij op staan, zodat we niet door die zwarte balkjes van die rare crimineel-lijkende vriendinnen krijgen.
Wij waren lekker op tijd. Niet alleen omdat we er zin in hadden en veel te vroeg wakker waren, maar ook omdat ik iedereen moet ontvangen en wij onze speciale sokken nog moeten aantrekken.

En dan is het gewoon springen tot we compleet zijn.

Het is hier natuurlijk niet zoals onze eigen trampoline. Deze gaan zelfs verticaal, zijn super lang of eindigen in een schuimbak; gaaf!

En als je goed je best doet, komen er ook super gave foto’s uit.

Eén uur klinkt weinig, maar na 30 minuten moet je echt even zitten en wat drinken.

Moe maar nog niet voldaan gaan we klaar staan voor de tweede helft!

Het is super rustig, dus we kunnen lekker gek doen en allerlei trucjes doen.

Maar ook aan jumpen komt helaas een einde…

Snel nog wat zout naar binnen…

en dan gaan we naar huis!

Maar niet voordat we even een gekke bek trekken!

Thuis eerst cake en zingen. Maar niet zomaar zingen… Dat doen we op z’n Casa’s.
Dat doen we in meerdere talen, te weten: Italiaans, Spaans, Frans, Duits, Russisch, Kantonees (solo van mama) en natuurlijn Engels en Nederlands, met een giller van een ending.
Ach, weet je, luister zelf maar:

Als iedereen zijn/haar schorre stem weer gesmeerd heeft met een stuk cake (of twee) met slagroom (of niet) is het tijd om op de gang te staan.
Nee, niet met z’n alle, alleen ik. Niet voor straf, maar omdat de rest de cadeaus dan mag verstoppen. En ik? Ik kom ze gewoon zoeken in alle gaten en hoeken.

Helaas komt aan al het goeds ook een einde… Dag lieve vriendinnetjes, het was super leuk, bedankt en tot morgen!

Maar daarmee is deze blog nog niet klaar, want eigenlijk ging het over mijn verjaardag zelf… En die is vandaag pas…

Dit is het ‘grote mensen feest’, en dat klopt wel, want ik ben vandaag gewoon 7 geworden!

Omdat ik denk dat jullie ook wel weten hoe een verjaardag werkt, zal ik het in vogelvlucht doen.

Pakjes uitpakken…

Taarten en cake klaar zetten, voorzien van kaarsjes natuurlijk…

De tafel steeds voller zien worden…

De huiskamer steeds voller zien worden…

De buikjes steeds voller zien worden…

En dan toch eindelijk ook zingen en uitblazen…

Oh my God, knalt er opeens een partypopper, wat een zooi!

Goed, terug naar het uitblazen…

En natuurlijk mag mijn lieve broertje ook even helpen, hij is tenslotte ook een beetje jarig…

Spelletjes spelen…

Suikerspinnen maken en eten…

Stuiteren (van de suiker)…

En ook hier geldt… als het feest over is, moet er schoongemaakt worden.

Maar omdat vele handen licht werk maakt en schoonmaken leuk is, is het zo gebeurd en kunnen we alle vier tevreden en voldaan weer naar bed.
Ik kan het echt iedereen aanbevelen om 7 te worden, het was me een feest. Dank allemaal voor jullie bijdragen, ik voel me… voel me… euh…. zeven!