Ik geef toe, het is weer eens een rare titel, maar het dekt wel het hele verhaal.

Toch zal ik het maar even toelichten…
Jullie weten inmiddels wel, ik ben niet normaal. En dus groeien ook mijn tanden niet normaal.
Waarbij zo’n beetje al mijn vriendinnen grote gaten in de monden zitten, zit bij mij alles nog vast.
Maar van achter lopen wil ik niets weten, dus groeien mijn nieuwe snijtanden (onder) gewoon vast achter mijn melktanden.
Zo loop ik mooi niet voor gek en wissel ik toch.

Als je nou goed opgelet hebt op school weet je dat ik dit wissel-systeem heb afgekeken van de haai, een van de meest vooruitstrevende tanden-wisselaar.
Ok, ik doe het niet maandelijks, maar het is wel menselijke efficiëntie, Chloé 2.0.

Het ziet er enger uit dan het is, omdat de foto gemaakt is in bed bij mijn hartjes-lamp en die is rood.
Hier zie je dat mijn voortanden er nog in zitten en er achter al grote mensen tanden zitten.

Ik loop zo al een tijdje rond, papa en mama vinden dat de melktanden er uit moeten. Verder in de evolutie of niet, ruimte maken moeten ze!
Maar wat ik ook probeer… Er gebeurt niets.
Ik kan hem inmiddels plat leggen…

Bijna 270 graden draaien…

En zelfs na 270 graden draaien vastpakken. Kijk maar.

UGH! Papa lijkt zich te verslikken… Ik schrik me rot.
Waar waren we? Oh ja, kijk maar…

Euh? Zie je niets? Maar… hè?
Ik snap er niets van… waarom zie je niets?

Oh, kijk! Ik voel iets in mijn hand… Hij zit in m’n hand!
Krijg nou tandjes…

Van schrik wil ik papa vertellen dat hij beloofd had dat hij ze er niet uit zou halen, maar dan bedenk ik mij dat hij alleen maar heel hard moest hoesten.
Met een grote glimlach zit hij mij aan te kijken. “Nou, kom op, laat zien dan!”
En daar zit ik dan, met mijn eerste tand in mijn hand.

Snel nog even langs Sylvain, die net in bed ligt. Mama is er nog bij, dus dan kan ik daarna weer lekker gaan slapen, dromen van mijn volgende tanden-avontuur.

Slaap lekker! (kan ik nog zeggen zonder te slissen)