Ik ben al zes, en dus is het tijd om met de hele klas 4 dagen op kamp te gaan. Mijn verlegenheid valt met snelle vlagen van mij af, ok, spannend vind ik het wel, maar ik heb er reuzen veel zin in!
Na een goede voorbereiding door een logeerpartij bij vriendin Isabel, en lessen van papa en mama met het bed opmaken, slaapzak oprollen, enz., ben ik er helemaal klaar voor.
De afgelopen vier dagen was ik op kamp met drie klassen van de middenbouw, alle juffen en een hand vol hulpouders. Een super tijd, waar papa en mama verder niets mee te doen hadden. De foto’s zijn dan ook allemaal geheel gestolen van iedereen die maar iets online heeft gezet, dank daarvoor. Ok, papa kon het niet laten ook even langs te komen en foto’s te maken… Nee, niet dat hij het niet vertrouwde of te nieuwsgierig was, maar… dat vertel ik je later in de blog wel.
Maandag ochtend vroeg… Ik heb er zin in en kan prima alles zelf meenemen.
Op advies van mijn ouders heb ik één koffer met alles er in (inclusief slaapzak), zodat ik niet met losse tassen hoef te lopen, slim he?
En ook richting de bus kan ik het prima zelf… Ja, ik ben natuurlijk geen vijf meer!
Ja, een beetje spannend is niet eng…
Je ziet het niet goed op de foto’s, wellicht door die rare balkjes, maar de spanning is ook op hun gezichten te zien.
Daar gaat dan toch echt de deur open… nu vind ik het toch wel een beetje meer dan spannend worden.
Met twee kleine traantjes neem ik afscheid van papa en stap ik moedig de bus in.
Tweede rij van voren achter de chauffeur, je ziet me net of net niet.
Het uitzicht voor de papa’s en mama’s is veel lastige, die zien niets.
Achteraf zei papa dat hij mij niet kon zien, maar gelukkig had ik dat niet door. Hij zwaaide vrolijk, waarschijnlijk om zijn eigen tranen te bedekken en het voor mij niet nog spannender te maken.
En dan… dan begint de spanning toch te knagen. De halve bus zit te snotteren en te huilen, dat maakt het niet makkelijker.
Maar… ik heb het verder droog gehouden, net, maar toch!
Deur dicht en rijden maar!
Nog geen twee minuten later staat de eerste foto al op facebook. Hoe moeten ouders dit vroeger wel niet beleefd hebben? Die hoorden gewoon niets! Wow…
