Vandaag beginnen de scholen weer, voor ons als bijzondere leerlingen een mooie dag om dagje vrij te krijgen. Deze keer nemen we het niet, maar krijgen we het, omdat onze school vandaag dicht is. Tja, ook deze school kent studiedagen, onze juffen en meesters zijn niet zomaar zo goed, daar doen ze echt hun best voor! En dat kan precies de dag dat anderen weer naar school gaan, wij zijn immers al die dagen gewoon naar school geweest.

Maar goed, een dagje vrij op een maandag, hoeft toch geen super trip naar Duitsland te zijn? Oh nee? Waarom niet? Het is toch feest? Wij vieren vandaag dat Sylvain zindelijk is en zelfs al een tijd (bijna foutloos) op de wc poept.
Enige motivatie, omkoping en dreiging ten spijt, het dansje (zie blog) en een belofte om naar Wunderland te gaan heeft tot resultaat geleid.
Vandaag was het tijd om daad bij woord te voegen, en dus was vandaag de bestemming pretpark Wunderland in Kalkar.

Of het leuk was? Haha, zeker nooit geweest! Ja zeker, eindelijk een attractiepark waar ik ook in veel attracties mag.
En met onze gespaarde dagjeuitactie-punten van de Jumbo, nog een besparing van 50% verworven… Tja, leuk en goedkoop kan samen gaan!

Maar ik neem jullie maar al te graag mee. We beginnen bij het begin, de entré (wat gewoon een ingang bleek te zijn). Even kaartjes scannen en hop naar binnen, erg makkelijk. Daar stond een meneer super grote bellen te blazen, leuk, maar dat kunnen wij ook, zie vlog. Wel een goed moment om ons even op de foto te laten zetten door papa. Hij staat er niet op, maar wel achter!

Het is mijn dag, heb ik bij elkaar gepoept, dus ik mag het zeggen. Dus…. gaan we naar de draaimolen! Lekker samen met mama op een paard.
Als je goed kijkt zit mama precies achter de paal, en ik daar achter in beeld…

Tja, het gaat om mij tenslotte, dus hierbij wat dichter bij.
Overigens staat mama er ook op hoor, alle foto’s staan onderin, we kunnen niet bij elke attractie alle foto’s in de blog zetten, want dan leest niemand het meer… Maar kijk gerust onderin voor nog meer impressies.

Maar als mama en ik op een paard zitten, waar zijn papa en zus dan?
Oh, daar in de olifant!

Ik hoor je denken… oma was er toch ook?
Ja, die mag op het karretje passen… Zij heeft al eens op een olifant gezeten, haha. Nee hoor, ze durfde wel, maar ging niet mee omdat ze alleen moest vliegen en dat wilde ze niet. Volgende keer met jou oma!

Ohhhhh houd je vast, here we go! Mama en ik achtervolgen papa en zus… Gaan we ze inhalen?

Nee, helaas… niet gelukt… Niet ingehaald…
Net als groeien overigens, ik kan zus maar niet bijhouden. Zij is zelfs al gross genoeg, wat het ook mag zijn.

Er zijn gelukkig zo veel attracties waar ik in mag, en het is allemaal onbeperkt en gratis, wat een super mooi land is dit zeg. Waarom wonen we hier eigenlijk niet? Moet je kijken, we passen met z’n vieren in de voorste cabine van de brandweer-attractie (die aardige rondjes weet te draaien… gelukkig geen vuur meer toen we uitstapte). Papa zat direct achter ons hoor, hij mag heus ook mee.

Maar niet altijd. Deze auto is voor maximaal 4 personen. En omdat papa al zo veel rijdt, is het onze beurt. Hij mag straks al terug rijden…

 

Terwijl de mannen zijn plassen, we kunnen natuurlijk geen ongeluk gebruiken vandaag, gaan de dames in de trein, ook leuk!

En dan nu, de lucht in! Een ballon die ons meeneemt omhoog en in de rondte en rondjes draait… dat is er een om misselijk van te worden, leuk!

 

Geloof je niet dat het hard gaat? Moet je hier eens kijken, ik word helemaal weggeslingerd.

Dan even zitten. De oudjes zijn moe en willen wat drinken. Nou, wij niet hè zus, wij gaan gewoon lekker door in de speeltuin!

Van al dat spelen krijg je wel zin in ijs… Wij geluk dat alles wat je nodig hebt hier gratis is! Patat en…. ijs!

Alles weer schoon, buikje vol met eten en weer leeg van de plas… Even een snelle foto en dan hop verder.

Via de zeilboten, vlak bij het eten, even met oma de zee op. Vlak voordat we het circus in doken, want dat was er zelfs ook!

Wat is een circus eigenlijk? Nou, dat zullen we wel zien, wij zitten er klaar voor!

Raar laag staand podium, een soort zandbak, maar we mogen er niet in spelen.

Oma weet ons geduld uit te breiden door een mooie glitter-licht-glim-sparkle-shiny-lamp-ster-bal-staaf. Wow, wat een effecten!

En dan opeens gaat het licht uit… Kei harde muziek aan… ik schrik me rot! Van schrik springt mij sluitspier even open… een klein ongelukje sijpelt over oma heen… Maar na enige geruststelling (en een schone broek) vind ik het dan stiekem toch wel heel erg leuk, tenminste het circus, want voor oma was het natuurlijk niet zo leuk, al vond ze het niet zo heel erg gelukkig.

Het begon met een man die ballen in de lucht gooide en op kon vangen. Nou nou, is dat een circus, dat doe ik zo vaak in de ballenbak. Ik zei nog tegen papa: “dat kan ik ook!”. Toen ruilde de meneer de ballen in voor stokken met vuur… als je het mij vraagt niet zo slim en zeer gevaarlijk. Maar gelukkig ging het goed.

Daarna kwam er een vrouw, ze leek op de dame die de openingsact gedaan had met een paard, maar ik weet het niet zeker.
Wel erg knap om met een dobbelsteen (maar dan een zeer grote) of een super lange wc-rol op je voeten te balanceren, er zit vast ergens een touwtje, want ze doet het heel goed.

Ook zij kon het niet laten om hetzelfde trucje nog eens te doen, maar dan met 4 brandende wc-rollen aan een stok.
Mijn advies als brandweerman in spé is om het niet te doen, maar ja, ze zijn volwassene en moeten het zelf maar weten.
Het zou mij te heet onder de voeten worden.

Gelukkig kwamen er weer vier lieve paardjes de tribune op, of de ring in, of hoe je dat ook zegt. Mooi om te zien. Toen ik naar rechts keek zag ik mij zus staan met nog net geen tranen in haar ogen en kwijl langs haar kin… maar paarden, dat is haar ding.

Erg leuk om te zien en knap gedaan van die mensen en dieren.

Ondanks dat er een olifant stond waar je een foto van mocht maken (als je tenminste eerst op zijn rug ging zitten), zijn we toch maar snel naar buiten gegaan. Niet alleen omdat die olifant best wel groot was toen we er naast stonden, maar vooral omdat de rij van het schminken dan niet zo lang was.
En dat was zo, er was maar één meisje eerder dan wij, en moesten we dus maar heel even wachten op het bankje.