Kerst was raar dit jaar. Gezellig met de familie, dat wel… maar in het ziekenhuis is het toch niet zo leuk!
In de vroege ochtend van de dag vóór Kerst wordt papa vroeg wakker en kijkt op zijn telefoon. Die ochtend is opa gevallen en heeft zijn heup gebroken.
En dan nu het ergste… Door dat hij al jaren last heeft van Parkinson, heeft dit ook effect op zijn helderheid van geest. Gelukkig als wij er bij zijn gaat het allemaal goed hoor, maar helaas duren de dagen voor hem, zonder tussentijds slapen, te lang.
Ondanks dit, en natuurlijk zijn wij al langs geweest die dag, vieren we toch Kerst alsof hij er bij was. En daarna? Precies, dan gaan we gewoon langs.
Here we go!
Tijd om op te lijnen om de cadeautjes (waar we natuurlijk niet aan zouden doen) onder de boom te leggen.
Kijk oom Pascal is impressed.
Het is gewoon niet te tillen, mama helpt maar even.
Die gekke oma, lief is ze he? En ze ziet er ook nog goed uit vind je niet?
En dan nu… Wij allemaal. Nou ja, allemaal? Helaas op deze jaarlijkse traditie-foto geen opa. Daarom op een andere locatie genomen, met de kerstboom er op. Normaal duurt het uren en moeten we zo veel keer schieten, dit jaar was het in één keer raak. Het zal toch niet al die jaren aan opa liggen?
Mmmm, nu de foto klaar is, wat gaan we nu doen?
Precies, uitpakken!
YES!
Maar euh… zijn er ook hapjes?
Oma…. zijn er hapjes?
