Kerst was raar dit jaar. Gezellig met de familie, dat wel… maar in het ziekenhuis is het toch niet zo leuk!
In de vroege ochtend van de dag vóór Kerst wordt papa vroeg wakker en kijkt op zijn telefoon. Die ochtend is opa gevallen en heeft zijn heup gebroken.
En dan nu het ergste… Door dat hij al jaren last heeft van Parkinson, heeft dit ook effect op zijn helderheid van geest. Gelukkig als wij er bij zijn gaat het allemaal goed hoor, maar helaas duren de dagen voor hem, zonder tussentijds slapen, te lang.
Ondanks dit, en natuurlijk zijn wij al langs geweest die dag, vieren we toch Kerst alsof hij er bij was. En daarna? Precies, dan gaan we gewoon langs.
Here we go!
Tijd om op te lijnen om de cadeautjes (waar we natuurlijk niet aan zouden doen) onder de boom te leggen.
Kijk oom Pascal is impressed.
Het is gewoon niet te tillen, mama helpt maar even.
Die gekke oma, lief is ze he? En ze ziet er ook nog goed uit vind je niet?
En dan nu… Wij allemaal. Nou ja, allemaal? Helaas op deze jaarlijkse traditie-foto geen opa. Daarom op een andere locatie genomen, met de kerstboom er op. Normaal duurt het uren en moeten we zo veel keer schieten, dit jaar was het in één keer raak. Het zal toch niet al die jaren aan opa liggen?
Mmmm, nu de foto klaar is, wat gaan we nu doen?
Precies, uitpakken!
YES!
Maar euh… zijn er ook hapjes?
Oma…. zijn er hapjes?
Euh, ja natuurlijk zijn er hapjes, voor ieder wat wils en voor iedereen veel te veel, traditie is traditie!
En vermaak, is er vermaak?
Joehoe!
Oh, jullie willen weten of het uitpakken leuk was en wij blij zijn met de cadeautjes?
Natuurlijk! Wij allemaal hoor, maar hier een paar van ons.
Na het uitpakken nog even een ijsje…
en dan… even een tukkie doen.
Het maakt echt niet uit waar, als ik maar even kan slapen.
Na al het feesten en rusten is het tijd om naar opa te gaan. Eerst laten we even oma even naar binnen, het blijft natuurlijk haar man.
Dan nemen wij jullie even mee naar heel laat in de avond, of eigenlijk al vroeg in de ochtend van 22 op 23 december. Iets over 12 uur valt opa op de grond en breekt zijn heup.
Oma krijgt hem niet meer overeind en opa wil ook niet opstaan, want hij heeft erg veel pijn. Tja, een botbreuk doet pijn, dat weet ik natuurlijk al. Maar wat nu dan?
Nou… daar heb je nou 112 voor.
De ambulance komt snel, maar vlak voor hij stopt schiet hij met gillende sirenes weer weg… Spoedgeval gaat voor… Even later komen ze dan toch.
Twee grote sterke mannen die opa op een brancard leggen.
Helaas gaat die niet hemelaal naar binnen, want de bocht bij de hal is te scherp. Dan maar op de gang en zo de lift in.
Ooit is er iemand zo slim geweest om de lift zo lang te maken als een brancard, zodat hij er in een keer in gaat. Maar ja, dat hebben over oma en over opa niet bedacht bij het maken van opa, want die steekt wel uit! Hop, er af en even in de rolstoel. Beneden weer plat en dan heel even wachten op oma om naar het ziekenhuis te gaan.
Daar gaat alles natuurlijk helemaal als een roes voorbij… Voor je het weet ligt hij met een infuus op bed, lekker weer rustig. Poeh, dat was even schrikken…
Papa en mama worden gedurende de nacht via Whatsapp op de hoogte gehouden, maar lezen dat natuurlijk pas wanneer ook zij wakker zijn. Ook even schrikken dus…
Maar goed, dezelfde ochtend wordt opa geopereerd en krijgt hij een grote pin in zijn bod waarop ze een nieuwe heup zetten. 3 uur later wordt hij langzaam wakker, oma is gelukkig bij hem.
Nog niet helemaal van de schrik bekomen zie je hem al wat opgeknapt op bed liggen. Zo zielig voor opa en oma… Tijd om naar binnen te gaan!
Wij moeten nog heel even wachten, oma en tante Dunja (ergotherapeut, dus die helpt gelijk een handje) gaan vast kijken, oom Pascal zorgt voor het vermaak met een sterk verhaal dat hij, samen met papa, daar beneden in het gras toen hij klein was heeft opgetreden met de muziekband.
En dan mogen wij ook mee! Het gaat al stukken beter gelukkig.
