Wow, nog helemaal perplex van mijzelf… dat het gelukt is… wow!
I’m so happy!!!
Mark en ik op de foto… Cheek to cheek with my hero, today is MY day, and Mark, you made it my day, thanks!
Het heeft wat bloed, zweet en tranen gekost om zo ver te komen, zie een kort overzicht op deze blog.
Het is mij zelfs een keer gelukt, maar toen was hij op TV… (zie hier), maar de aanhouder wint!
Elke dag krijgt hij een kusje van mij, in de hoop dat mijn wens uitkomt, en vandaag is het zo ver (zie hier voor TV-foto’s en mijn kusjes).
Speciaal vandaag een halve dag op school gehad. Papa heeft ons opgehaald, waarna wij naar de kapper gingen. De ijdele mannen moesten zo nodig naar de kapper. Daarna even thuis, warm worden, plassen, snoepen, drinken en luier-ruilen voor Sylvain en dan hop, de auto in op weg naar de stad, de plek waar het allemaal staat te gebeuren.
Stiekem vind ik het wel een beetje spannend, maar na al die moeite is het geen tijd om terug te krabbelen, wij gaan er voor.
Sylvain krijgt ook al een beetje door wat er gaat gebeuren. Hij weet wie het is, spreekt zijn naam herkenbaar uit en is (ook) opvallend enthousiast. Niets kan ons meer tegen houden, wij gaan vandaag gewoon op de foto met de baas van Nederland!
Ready? GO!
En zelfs hij is er klaar voor.
Het regent pijpenstelen, ok, het miezert, maar wel continu… Wij zijn speciaal vroeg, dan kan papa ook nog even met zijn oude collega’s spreken en wij even wennen. Maar mijn god, wat rijdt die Mark langzaam zeg. Ik kan mij zomaar voorstellen dat hij meer werk kan doen als hij een snellere auto krijgt. Maar ja, wie ben ik… Zal hij mijn advies wel willen?
Ik besluit tot een bescheiden opstelling er er niets van te zeggen. Hij is de ster en ik ga lekker met hem op de foto.
Kijk, daar! De burgemeester, Meneer Aptroot. Weet je nog Sylvain, dat hij bij ons kwam voorlezen (blog)? Ik heb er nog een liedje van gemaakt (blog). Twee jaar geleden zagen wij hem nog bij de intocht van Sinterklaas (blog). Toch leuk om hem ook even een handje te geven toch? Even warmdraaien… (je ziet het verschil in ervaring, Sylvain met z’n rug naar de camera die echt contact zoekt, mij ging het om de foto)
Sylvain weet zich altijd als een professionele netwerker te vermaken en vermengen met het publiek, hij treft een aantal mensen, waaronder deze alleraardigste meneer die het vermaak van samen spelen ook wel lijkt te zien.
He, kijk een politieagent, tja, die laten wij niet alleen…. die krijgt ook een handje!
Maar goed, na heel lang wachten, spelen, rennen, hangen en wat andere mensen handjes te hebben gegeven, is het zo ver. Iedereen kijkt naar de weg, want ze zien een A6. Raar, want ik dacht dat dat een klein stukje papier was, maar goed… En dan opeens loopt hij van links recht op mij af. Hij geeft iemand een hand en loopt naar mij toe. Ik kan nog maar één ding doen… en dat is mijn hand uit steken. Hij herkent de beweging, spiegelt mijn gedrag en opeens heb ik beet! Ik heb gewoon de hand van mijn held vast, ik smelt!
Voor ik het besef loopt hij verder en geeft hij andere mensen een hand… Maar he, dat was niet de bedoeling, zo makkelijk kom je er niet van af, waar is die foto nou.
En dan leer ik een belangrijke les. In de politiek is alles en iedereen voor zich. En groot gordijn van grote mensen met en zonder fototoestel sluit zich om hem heen en snijden elk zichtstraaltje voor Sylvain en mij af, waardoor wij slechts uitkijken op een druilerig en donkere set knieholen en billen. Mooi klaar mee.
Wij herpakken ons, hergroeperen en gaan bij papa staan. Een alleraardigste mevrouw vindt ons te jong om te wachten en duwt ons subtiel door de menigte heen (dank u!). En dan… sta ik opnieuw oog in oog met Mark Rutte zelf.
Hij kijkt naar ons, bukt en ik zet mijn lichaam op automatische piloot. Ik geeft hem de enveloppe met een tekening voor hem en de drie (uitgeprinte) handgeschreven brieven die ik hem eerder schreef. Ik moet er immers zeker van zijn dat hij ze zelf leest en niet een van zijn hulp-bazen laat lezen. Wie zegt mij dat die handtekening van hem zijn echte handtekening is? Het is en blijft politiek, dat kan ik ook tactisch spelen hoor!
Hij kijkt, lacht (zo mooi) en papa fluistert hem wat toe. Daarna zakt hij verder door zijn knieën (voor mij!) en hij stelt zich strategisch op achter Sylvain en mij. Hij lacht, wij lachen, papa drukt stevig op de sluiterknop van zijn camera en… daar is ie dan, DE foto. Ik kan wel janken… maar dat doe ik niet want er zijn nog veel meer mensen met camera’s, je weet nooit wat ze allemaal zien en delen.
Geheel volgens oefening… Eerst kijken…
Dan lachen…
En dan zien dat de aantrekkingskracht wederzijds is! Dit is toch gigantisch fantastisch?
Tevreden rennen we naar papa, het volgend uur voelt als een roes. Het lijkt wel alsof ik de ster ben, iedereen vraagt of wij blij en tevreden zijn, of het gelukt is, en ik? Ik kan alleen maar met een brede glimlach knikken, het is gelukt!
Mama voegt zich bij ons vanuit haar werk en wij hangen nog even rond.
Opeens leer ik dat er nog een hulpsinterklaas is, euh, nee, een hulpbaas, euh…nee, een hulpburgemeester… Waarom heten die hulpbazen en hulpburgemeesters eigenlijk niet gewoon Zwarte Burgemeesters? Zo werkt dat wel bij Sinterklaas toch?
Nou, deze hulpburgemeester lijkt niet op Zwarte Piet, maar, heet wel Marc R… ja, dat kan geen toeval zijn toch? Marc Rosier, hulpburgemeester van Zoetermeer, en wij mogen er mee op de foto.
Een mooie foto om de dag van handjes en foto’s mee af te sluiten.
Maar een echt einde van de dag, die vier je bij de Mac!
Gezellig, met de aller aller aller belangrijkste mensen van de hele wereld, elkaar!
Wat een dag, wat een belevenis en wat een super resultaat na al die brieven, tekeningen, blogs en kusjes.
Nu hopen dat hij mijn tekening van vandaag ook mooi vond.
Morgen laten wij lekker de foto’s in de kring zien, lekker iedereen jaloers maken!
Nu is het tijd om tevreden naar bed te gaan.
Welterusten!
Ok, nog drie plaatjes dan. Even wat Photoshoppen en je krijgt dit:
Geef een reactie