delcour.nl - Vakantie in Spanje dag 5

Na een dag van rust, volgt een indrukwekkende lange dag in Engeland.

Tsja, je moet wat. Alleen Spanje is ook maar saai.
Vandaag dus een dagje UK.
En dat zie je van ver, want waar je Engeland zegt, zeg je wolken en regen.

Een heel bijzonder fenomeen, maar daar komen we zo op terug.

Lang verhaal kort, dit stukje Engeland ligt op 1 uur rijden van ons huis en heet Gibraltar.

Een rots, ooit verovert door de Britten en daarom nu geen Spanje. Maar natuurlijk wel gewoon in/bij/tegen Spanje.
We moeten echt de grens over, en je ziet ook nog voor je buiten bent een koffie machine die draait op Engelse ponden.
Niet handig, maar het geeft niets, want wij lusten toch geen koffie.

Wat wel handig is, is dat je hier kan bellen.
Nou ja, handig, die van ons past gewoon in onze broekzak, maar deze is toch ook wel leuk.

Rest ons te bezien hoe we op de rots komen. Het is een lange wandeling naar de rots doe en dan een drie-urige wandeling naar de top. Tenminste gemiddeld, dat zal bij ons wel wat langer duren.

Precies, je raadt het al, we gaan niet lopen maar nemen een taxi-bus.
Klein leugentje om bestwil… Als wij zes jaar of jonger zijn, gaan wij gratis op schoot. Oho hoor ik je denken, dat mag niet. Maar geloof me, het is een stuk leuker bij papa en mama op schoot met een extra souveniertje dan een eigen stoel en met lege handen blijven zitten.

We steken de startbaan van het vliegveld over (komen we later op terug) en gaan naar de rots.

Als je goed kijkt, zie je dat ze hier wel rechts rijden… raar, want wij leren juist dat ze in Engeland links rijden.

Anyway, of Annieway zoals mama het zou schrijven, onze eerste stop levert een mooi zicht op Marokko. We zijn zo dicht bij Afrika dat je het gewoon kan zien!

Sorry, maar dat moeten we gewoon even vastleggen.

En wij waren er bij!

We zijn echter nog niet op de top, want als je achter ons kijkt zie je dat het nog veel verder omhoog kan.
En wij vonden het eng om met een auto de rots op te rijden, maar gelukkig hebben ze wegen gemaakt net als bij ons thuis, alleen rijdt de auto iets omhoog…
Niet zo spannend als het leek gelukkig.

Hier een monument. Het is wel verteld, maar wij weten niet meer wat het is. Geeft niet, er is nog genoeg te zien.

Mama ziet een ’toilet’ wat ‘wc’ betekent en maakt er even gebruik van.

Omdat we niet zeker weten of het nou belangrijk is of niet en iedereen een foto maakt, nemen we het zekere voor het onzekere en gaan op de foto.

En… heel uniek, papa staat ook op de foto! #madebychloé

Nog heel even, want we gaan zo weer verder.

Bij de volgende stop, staan we oog in oog met een aap. Je verwacht het niet, al was het ons vooraf wel verteld.
En het is geen kleine aap.

Dit wel… dit is onze kleine aap, met zus en mama ;o)

Zal hij wel echt zijn? Hij staat er bij te poseren, grappig hoor.

Hoe leuk ook, we komen niet (alleen) voor de apen, deze stop is speciaal voor de grot.

En het is een grote grot ook! Wij leggen vast: been here!

Grote grotjes, wat is die grot groot!

En met die lampen niet alleen goed te zien, maar ook heel mooi!

En wat lastig om goed te fotograferen… sorry.

Het is een hele wandeling, maar we genieten er allemaal van.

Het lijkt wel een show-trap. Hier komen we vanaf, starten jullie de muziek maar vast.

Zie mij vliegen, papa laat mij vliegend de trap af gaan.

Net als papa het ontstaan en het verschil tussen een stalactiet en een stalagmiet heeft uitgelegd, ligt er een dwars door midden op de grond.
Zonde dat hij is afgebroken, want daar zitten vele duizenden jaren werk in, maar wel mooi om ook te zien hoe dat van binnen zich vormt.

Eenmaal buiten krioelt het van de apen.

Grote en kleine apen.

En één wat suffe… Mooie plek, maar hij trekt niet zo’n vrolijke bek.

Het uitzicht is weer even mooi als aan de andere kant, of was dit dezelfde kant… wij zijn de weg kwijt.

We moesten het straatje omhoog volgen om weer bij het busje te komen. Leuke wandeling…

En het uitzicht van waar we heen gaan is rete-gaaf!

Nog één aap, en dan gaan we verder, want op de top, daar zitten pas de apen, zo vertelt de meneer van het busje.

Hier zie je goed hoe Gibraltar is gegroeid… Eigenlijk net als Nederland, land bijmaken hebben ze vast van ons geleerd.

Het lijkt wel hoe hoger je komt, hoe meer Engels het wordt.
Hier maken ze zelfs wolken. Zullen ze het zo leuk vinden die Engelse?

Een heel bijzonder fenomeen, de wind, met wat vocht in de lucht, waait hier tegen een koude rotswant aan. Hierdoor ontstaat een wolk die doorwaait en als een soort van schoorsteenpluim uit de rots steekt. (zie foto’s aan het begin van deze blog bij aankomst van Gibraltar). Hier komen die wolken dus vandaan.

Wij hebben wel eens in de mist gelopen, maar dat is een tweedehands wolk die niet meer kan vliegen, dit is een verse net gemaakte wolk die de mensen in Spanje straks pas te zien krijgen, hoe gaaf is dag!

En blijkbaar zijn wij niet de enige die het mooi vinden.

Je hebt natuurlijk altijd toeristen die niet snappen dat je niet moet sollen met een aap. Nou, wij wel, want net bij de grot had een mevrouw een ijsje genomen en net nadat ze hem uit de verpakking haalde klom er een aap in haar haren naar haar schouder, pakte het ijsje af en ging enkele meters verder professioneel zitten likken. Vaker gedaan?
Wij blijven liever bij ze uit de buurt… het zijn vast lieve apen, maar wij vinden ze vooral lief op een afstand.

Ondank dat dit stroom is, is er ook een kabelbaan. Maar het is zó druk dat we dat lekker overslaan. En maar goed ook, want de bus gaat zo weer weg.
Nog even genieten van het uitzicht dan maar.

De volgende stop is ook weer bijzonder. Dit is een ‘geheime’ gang (maar we hebben het nu verraden… oeps) waarin het Engelse leger vroeger snel van boven naar beneden kon en van beneden naar boven (al was dat iets minder snel). Een leuke wandeling, maar vooral de heenweg, terug moeten we omhoog… pfff best zwaar! Blij dat we geen kanonnen mee hoefden te nemen.

Maar als je naar boven kijkt, ziet het er wel weer heel mooi uit!

Dag meneer de koekepeer!
Maar ze reageren niet… Stijf hoor die Britten.

En dan… het uitzicht vanaf het hoogste punt.

Super mooi om zo over heel Spanje en Marokko te kunnen kijken.

Je moet wel links en rechts blijven kijken, want deze stoeiende apen lijken geen rekening te houden met ons.

Kijk, daar ligt het vliegveld, dwars op de ingang van het eiland.

En daar… als je goed kijkt.. zie je onze auto staan, in Spanje.

Hadden we niet kunnen laten zien als de auto aan de andere kant staat, want de wolkenmachine gaat maar door.

Net als mensen zijn apen lui. Zij zien ’taxi’ staan en begrijpen dat ze mee mogen rijden… En, net als wij, gratis!

Als de taxi ons beneden heeft afgezet, gaan we lekker shoppen. Gibraltar heeft een heel leuk winkelstraatje, die best lang is. We vermaken ons wel dus.

He, kijk nou, een Montessori Toddlers’ Academy, dat zie je niet zo vaak in Nederland.

Als je in Engeland bent, moet je natuurlijk voor de Fish & Chips gaan.

Nou ja, dat doet papa maar, want mama wil iets met chili en wij gaan liever voor iets herkenbaarders. Maar geen nuggets, deze keer chicken pops.

Leuke straatjes, keurig schoon en lekker steil omhoog, prachtig!

Wat ook prachtig is, is deze jurk/trui. Ik vind het zo mooi dat het mij lukt om papa en mama te bewegen hem te kopen. Niet de beste foto, maar wel de mooiste trui/jurk.

Papa en mama zeiden nog: “al je je wiebeltant er uit haalt, mag je de jurk hebben”. Lief als zij zijn heb ik het toch al gehad, maar mijn woord is mijn woord.

Oog om oog, tand om tand!

Deze tand is dus in Engeland uit mijn mond gekomen, en ik heb een gat… tja, zo gaat dat.

Je mag van een wonder spreken… en dat doen we ook, want hier is een kerk en dat intrigeert ons… Even binnen kijken dus.

Zoe goed en zo kwaad als ze kunnen geven papa en mama uitleg. Maar niet elk beeld komt hen bekend voor.
Wij gaan maar even bidden voor meer informatie.

Hier was het dus, tand nummer drie.

Even verder winkelen lijkt leuk, maar met zulke korte benen is het best zwaar. Even zitten, ook al is het achter de toonbank.

He, hier hebben we ook een aap!

Als we besluiten terug te lopen richting de auto, zien we nog even hoe mooi de rots eigenlij is. En met de kennis van nu, is het nóg mooier.

Als je goed kijkt zie je hier een agent. Geen ‘oom agent’ maar hier mag je ‘bobby’ zeggen.

Wij lopen vrolijk verder totdat er opeens naast ons een oude meneer vol op zijn gezicht valt.
AU!
In paniek wil hij opstaan… Papa stond nog geen meter van hem vandaan en geeft aan dat hij moet blijven zitten.
Maar hij luistert niet. Met wat gehannes staat hij op en dirigeren wij hem, en zijn vrouw, naar een plekje om te zitten.

Er ligt een pals bloed op straat, en het stroomt nog uit zijn neus.
Papa en mama begrijpen nu ook waarom ze niet luisteren… Ze verstaan ons niet, het zijn Duitsers, en ze spreken geen Engels.
Gelukkig dat een mevrouw de ambulance belt, en papa met zijn steenkolenDuits de boel probeert te vertalen.
Ze willen eigenlijk niet, ze zijn bang de boot (letterlijk) te missen, hebben geen geld voor dergelijke ongelukken (over) en durven niet omdat ze de dokters niet verstaan.
Maar de broeder en papa samen krijgen het voor elkaar om ze naar het ziekenhuis te laten gaan. Maar goed ook, want het was een flinke jaap en daar wordt hij elke dag aan herinnert als hij niet de boel goed laat hechten, aldus de broeder.
Succes meneer en mevrouw!