Het is al weer de tweede en tevens laatste uitvoering, ik heb er zelfs na gister nóg meer zin in!

En deze keer gaan zowel zus, als mama, als papa en zelfs oma mee.
En weer met foto’s en video’s, maar weer van af een andere hoek.

Dit weten we wel he, ik ga naar binnen…. en dan is het leeg… What els is new?
Blij dat ik meegenomen wordt naar de kleedkamers, dan kunnen papa en zus weer bij mama en oma gaan staan in de hal om te wachten tot de deuren open gaan en zij tussen het publiek mogen gaan zitten.

Voor het begint kom ik nog even langs bij mijn eigen fans. En voor het begint leg ik snel mijn boekje onder het podium, zodat ik daar straks weer ik kan ‘tekenen’. Ik zet eigenlijk streepjes om te tellen tot 30 zodat ik weet wanneer ik op moet staan om mijn ‘tekening’ aan mij moeder te laten zien. Maar ook vandaag maak ik stiekem een tekening van haar en mijzelf, ik wil haar in de show ook écht mij tekening laten zien.

Verder is het tot de pauze gewoon lekker genieten, en dat doe ik bij de mannen van de licht-techniek waar ik door Robbert uitleg krijg én aan knopjes mag zitten, leuk!

Voor de pauze ontmoet mijn “moeder” Kim mijn “vader” Chris. En de pauze duurt dus zo’n 7 jaar en 9 maanden (en dan acteer ik er dus nóg eens 4 jaar bij, want ik ben in het echt eigenlijk 11)

In de pauze word ik keurig opgehaald en maak ik mij klaar. En na het eerste nummer is het zo ver, mijn laatste optreden al weer helaas…
Ik pak mijn boekje en ga lekker zitten ‘tekenen’

“Mama’ zingt prachtig, het klinkt net als op de cd, ik de musical Miss Saigon ook in het echt zien hoor!

Kijk “mam” wat ik heb getekend.

Ze zingt ook nog even voor het publiek, wel zo netjes, want die hebben ervoor betaald.

En om ze extra waar voor hun geld te geven kom ik er ook nog even bij staan.

Sterker nog, ik spring even in haar armen… Toch om te janken zo mooi en lief dit?

Daarna zingt ze over mij, zie vorige blog, waar ik dus moet opletten wanneer ik moet opkijken. En… denk je dat ik dat kan?

Omdat ze zo super mooi kan zingen mag ze nóg meer liedjes doen, daar heb ik slechts een bijrol en hoef haar alleen maar even aan te kijken als ze mijn naam noemt. Het is dus goed opletten, want ik heet helemaal geen ‘Tam’ -zoals jullie weten- maar dat is dus mijn inmiddels befaamde cue, een moment waarop je wat moet doen.