Vandaag is, in navolging op vorige week, weer een clubwedstrijd. Ik begin het leuk te vinden en mijn doel is om de twee vierde plekken van vorige week te verbeteren.

Niet echt competitief, maar stiekem wil ik wel winnen. Omdat het vrijwel zeker is dat het de laatste wedstrijd is waarbij Quincy nog onder ons is, doe ik het vandaag voor hem. Extra motivatie, extra veel zin!

Helaas voor de thuisblijvers is er geen live-stream. Ik vind het wel fijn, want dan ziet niemand mij. Laat mij maar stiekem winnen.

Maar… omdat jullie mij zo trouw volgens als bloglezers, heb ik toch zelf wat foto’s gemaakt. En bij het wegbrengen papa natuurlijk ook… maar die mocht niet mee naar binnen.

Eerst maar even stevig eten, want in de ochtend heb ik nog 1,5 uur training… Tja.. je moet sporten toch? Ik word toch niet moe, dat lukt niemand.

Dan ga ik naar binnen (rode jas) en verdwijn ik uit het zicht.

Maar binnen, ook al mag het niet, maak ik natuurlijk even een foto van het bad. Het is mij nog niet gelukt om een foto van mijzelf zwemmend te maken, en dat gaat ook niet gebeuren, want ik wil winnen!

Maar wat ik wel kan is een selfie maken met mijn (strakke) badmuts. Ready to go!

En ready was ik!
Mijn eerste keer vlinderslag. Het is voor mij nog maar een korte afstand, ik houd van lange afstand vlinderen. Maar goed, waar ik een medaille kan pakken, doe ik het ook! En het is dan ook wat ik doe. Voor het eerst in mijn leven pak ik gewoon een podiumplek met zwemmen!
Zo gaaf, zo trots. Jammer dat we door corona geen medailles krijgen, maar dat kan de pret niet drukken, ik ben nummer 3!

En nu ik er toch zin in heb… Ik mag nóg een keer, een wat langere afstand, waar mijn kracht ligt. Ondanks de vreselijke rugslag die er ook in zit (het is 25 m rugslag, 25 m vlinderslag, 25 m schoolslag en 25 m vrije slag (borstcrawl)) ga ik er gewoon voor. Langzaam bijna iedereen inhalend… Had het maar 125 meter geweest, dan had ik Sarah ook nog gepakt. Maar goed, een brons en een zilver… ik ben super blij en trots op mijzelf!

 

Omdat het club-wedstrijden zijn, worden er geen medailles uitgereikt. Maar dat kan natuurlijk niet waar zijn, dus… van papa en mama komen een paar dagen later toch nog semi-officiele medailles!

 

Trots en blij natuurlijk.