Na 243 zwemlessen houd ik het voor gezien.

Nee, ik stop niet met zwemmen, maar ik stop bij Zero2Hero, de zwemschool die mij hielp aan mijn A-diploma, B-diploma, C-diploma, Snorkel A-diploma, afstand zwemmen in de categorie 1km borstcrawl, 2km schoolslag, 1km vlinderslag en 2km vlinderslag. De school waar ik in 4,5 jaar 243 lessen van 45 minuten in het water heb gelegen (10.935 minuten, dat is 182,25 uur).

Dit is dus de school waar ik heb leren zwemmen. Nu ik inmiddels ook al twee jaar -naast deze lessen dus- aan wedstrijd zwemmen doe à 2 x 1,5 uur per week, heb ik geen lessen meer nodig om te leren zwemmen en neem ik afscheid van deze school waar ik dus mijn halve leven al op zit.

Ik startte, op 22 augustus 2015 en werd van klein meisje een waterrat… Maar vandaag is het toch echt de laatste les.

En dat doen we natuurlijk niet op een normale manier.
Ten eerste is het corona-tijd en is alles al anders. We zijn wat vroeg, dus kunnen we laten zien waar papa buiten elke week staat te wachten. Hier achter ons dus. Maar vandaag gaat hij mee naar binnen.

Het is natuurlijk van belang dat hij er bij is, want wij kunnen tijdens het zwemmen geen foto’s maken om een blog voor jullie te maken. En dat is vandaag wel nodig, want we gaan naar binnen met schuimgebak en chocolade.

Ten tweede… Nou, laten we bij het begin beginnen. Gister had Sylvain een extra les. Daar heeft meester Ruben hem uitgedaagd om de overkant van het bad te halen onder water. Die uitdaging ben ik natuurlijk uitgegaan. En ondanks dat het de tweede keer bijna lukte, en er geen regels waren over tussendoor adem halen, heb ik het niet gehaald. Ik dus geen taart, en Ruben vond hazelnoten creme lekker. Nou, dat kan hij krijgen, want als wij een weddenschap verliezen dan staan wij ook voor de gevolgen.

Ten derde… het is natuurlijk na zo veel lessen wel zo aardig om wat lekkers mee te nemen. Dus voor de meesters -tevens eigenaren- en juf -tevens franchise nemer- mag er best een chocolaatje af.

En ten vierde… maar dat komt zo, hebben zij ook wat voor mij in petto.

We zijn al in onze zwemkleding, corona-voorschriften, en kunnen dus vrij snel naar binnen.

Normaal zou je dergelijke dankjes aan het einde doen, maar dan moeten we zonder om te kleden wegwezen omdat er nog een groep graag wil zwemmen.
Terwijl ik juf Myrthe van chocolade voorzie, sprint Sylvain naar Ruben om hem zijn welverdiende gebakje te overhandigen.

Twee in een doos, dus meester Mark heeft geluk.

Maar dat was voor de weddenschap, de chocolade is als dank voor alle leuke en goede lessen.

Heel even wachten, dan wisselen ze om dat ook Ruben zijn chocolade in ontvangst kan nemen.

Maar dan ga ik zwemmen. Nou ja, zwemmen. De verrassing is dat ik niet hoef te zwemmen! Ik mag met de waterscooter spelen. Zo leuk! Ooit wel eens mogen doen, toen ik met snorkelen bezig was, maar de uitleg volg ik liever toch nog eens.

En daar ga ik, lekker spelend en snel voortbewegend zonder ook maar te bewegen.

Leuk zo’n les zonder te zwemmen.
Aan het einde, aan de overkant van papa, mag een ander meisje ook even. Ik praat even wat met meester Mark en dan laat hij mij mijn laatste baantje zwemmen. Alsof ik het al honderden keren gedaan heb… En toch voelt het anders.

En dat was het dan. Bad uit, badjas aan, slippers aan en gaan! Meer tijd is er niet. Nat, dat wel, maar het is mooi weer gelukkig.

Gelukkig gesteund door mijn broertje die in mijn voetsporen treedt, sterker nog, al 104 lessen op zijn naam heeft staan.

Samen naar de auto…

The end. Bij Zero2Hero, voor mij dan…