Mama heeft vandaag een zussendag. Dat betekent dat wij onze dag moeten doorbrengen met papa. Geen straf hoor, hij zal wel weer zijn best doen.

Overigens is het net als altijd hoor, wij weten ook wel dat zowel mama als papa elke dag haar en zijn best doen.
Gelukkig zitten wij vol ideeën en is er vandaag kermis in town.

3x raden wat wij voor elkaar kregen…

Maar eerst, terwijl zus aan het zwemmen is met papa als begeleider, waak ik over mama. Niemand komt er in, ik vang alles en iedereen die ons iets aan wilt doen.

Nu iedereen weer veilig en wel thuis is en heeft gegeten, kan mama weg en maken wij ons klaar om ook te gaan.
En we gaan natuurlijk niet zomaar naar de kermis, en al helemaal niet met de auto; nee, wij gaan fietsen.

12 graden of niet, met onze jas aan komen we een heel eind.
Papa wijst de weg, wij gaan keurig mee. Alsof we het al jaren kunnen. Oh, dat is ook zo :).

Hier een foto van ons. Nou ja… die van Chloé is iet wat verschoven… foutje van papa. Maar dat voorwiel is echt van Chloé hoor!

Eenmaal aangekomen staan daar de botsautotjes. Dé attractie waar Sylvain al zijn zinnen op had gezet.
Chloé vindt het maar niets, maar dat mag het pret van de mannen niet drukken.

Been there, done that, don’t need the T-shirt, I’ve got a picture.

Vlak bij staat de schiettent. Een lastige, want we zijn niet voor schieten… wel voor opschieten hoor, dat wel.
Lastig, want het is toch ook wel gaaf en stoer.
De geweren met de loden balletjes zijn nog wat zwaar. Maar hier hebben ze ook een paintball-gun die op een standaard staat. Minder gewelddadig, maar ook makkelijker te bedienen. Toch wel leuk om te doen.
Tenminste, Sylvain, want van Chloé hoeft dat allemaal niet.
Wel helpt ze, zoals altijd lief, haar broertje met het omhoog houden, want het weegt niet niets.

En tot grote schrik van de buren, onszelf en de kermis-meneer, schiet deze kleine man de eerste twee schoten gewoon raak!
Gelukkig gaan er ook wat schoten naast, anders was het eng geweest. Maar… het was leuk, daar gaat het om toch?

Wat ook erg leuk is, is het muntjes-schuif-spelletje.
We weten aardig wat muntjes en 2700 punten aan plastic uit de machine te halen.
De dame bij de kassa rond onze punten uiteindelijk af naar boven tot 9000. Een aparte manier van rekenen, maar geen klacht van onze kant.
Een mooie squishy en een spekje als resultaat. Wij blij, zij blij… een mooie win-win dus.

Maar dan… het hoogtepunt van de dag. Wij willen in de Octopus.
Echt, weet je het zeker?

Ja, zeker, echt wel!

Here we go!

Oh nee… toch niet. We moeten wisselen. Anders komt het gewicht van papa en Sylvain op Chloé. Beter is het dat wij samen tegen papa aan gaan hangen in de bochten. Iets met centripetaalkracht of middelpunt uitvliegende kracht, wij vinden het gewoon fijn, want papa is een stuk zachter dan de zijkant van het bakje waar we inzitten.
Dus, nu wel, here we go!

Een maal uit het bakje zijn wij geen kleur kwijt en voelen we ons helemaal prima. Wat was dat leuk!
Volgende keer weer!

Na onze terugtocht op de fiets gaan we (met de auto) ook nog even wat papier en glas wegbrengen, tja moet ook gebeuren.

Onze kleine held wil graag alleen naar huis lopen. Voor de twee in de auto best wel eng, maar we moeten het loslaten…

Met één oversteekhulp, omdat er op de stoep een bouwhek staat, gaat hij geheel foutloos zelf naar huis. Kijk maar wat hij doet, wat wordt hij groot…

 

Veilig thuis mogen we even bankhangen en tv kijken. Chloé heeft echter andere plannen, dus kan Sylvain lekker Star Wars aanzetten.

Madame wil even tafels leren met papa. Nou, dat kan. De tafel van 6 zit er nu ook al weer beter in.

Maar zo’n dag kan niet anders afgesloten worden dan een lekker maaltijd met friet, kip, hamburger en frikandellen.
Oh ja… en mama natuurlijk, die sloot weer gezellig aan. We zijn weer compleet, eet smakelijk!