Vakantie naar Griekenland dag 4

We worden steeds beter in het doen van veel dingen op een dag. Vandaag is weer zo’n dag. We halen er in ieder geval uit wat er uit te halen valt!

Een dag in Griekenland is geen vakantiedag als we niet beginnen met een frisse duik in het zwembad voor onze deur. We wachten niet eens meer tot papa en/of mama klaar zijn, zolang ze ons vanaf het balkon kunnen zien mogen we het water in. En als ook Sylvain zijn B-diploma heeft mag het zonder toezicht.

Juf Myrthe, van zwemschool Zero2Hero, zei nog tegen papa dat hij maar niet moest proberen les te geven aan Sylvain als het gaat om de schoolslag, want hij is er bijna, maar maakt nog een volgordelijke fout. Ok, papa zit al zo’n 4 jaar langs de kant, dus als hij alleen herhaalt wat zij zegt, dan kan het niet veel fout doen toch?
Maar we luisteren graag naar juffen, dus hebben we veel tijd gestopt in duiken. Dat is dan ook gelijk reden van het ontbreken van veel foto’s, omdat onze iPhones nog niet tegen water kunnen.
Niet getreurd, na een nachtje slapen kunnen we het in de ochtend laten zien, het moment dat papa en mama niet het water in gaan, want het is nog veel te koud.

En hier is ie dan, mijn mooie duik:

 

Nog één keer door de pro, altijd leuk om even te showen.

 

Overigens, over show-off gesproken. Madam laat nog even zien hoe ook al weer de vlinderslag gaat. Let vooral op haar gezicht aan het einde, dat is de lach naar papa van ‘haha jij kan dit niet he’. 8 lentes oud, maar al zo’n sneaky grijns.

 

Na het aankleden, we hadden voor het zwemmen al gegeten, gaan we op weg naar een vissersdorpje. Niet groot of bijzonder volgens onze informatie, maar je weet het pas zeker als je er zelf geweest bent.
Het is snik heet vandaag, petjes op dus. Je gaat er meer van zweten, maar het scheelt ook een hoop hoofdpijn.

Wie wel hoofdpijn moet hebben, is deze meneer. Hij staat hier vol in de zon, die moet pijn in zijn hoofd hebben.
Maar dat komt zo te zien niet van de zon, maar door het harde denken. Hier heeft hij geleefd, een van de grooste filosofen ooit, Aristoteles. Leuk, maar best wel een beetje lastig wat een filosoof nou is en wat hij nou allemaal heeft zitten bedenken. Ach, wij hebben voor gelukzaligheid geen studie filosofie nodig, wij denken dat we moreel het goede kunnen kiezen en dus ook gewoon deugen.

Om een beetje in de sfeer te blijven van denken over het bestaan van lichaam en geest, doen we een klein kerkje aan. Mooi gemaakt, netjes onderhouden, maar van de beelden en teksten begrijpen we niet zo veel. Meestal kunnen we spieken wie wie is en wat wat is, maar hier is er van de tekst geen chocolade te maken.

Dan maar naar het plein waar het allemaal gebeurt.

Ok, het is niet het plein waar het gebeurt, maar aan de rand er van, vlak bij de zee.

We zitten in het midden van het eiland onderin bij de baai. Skala Kallonis, een (lokaal) bekend vissersdorp.
Er liggen nog wel wat botjes, maar het aantal restaurants overstijgt het aantal bootjes. Het is gezellig druk en vast wel wat lekkers te eten, want na het rond lopen en shoppen in de straatjes aan de andere kant van het plein, waar ook wel wat gebeurt dus, zijn we wel toe aan wat lekkers.

Voor het uitzicht hoeven we het niet te laten in ieder geval.

Het is erg druk, een schooluitje of zo, maar behoudens een jongen die bizar gild al hij een kaart mag opgooien prima te doen.
We bestellen waar we zin in hebben en genieten van het uitzicht en elkaar.

Mama’s lenzen zijn nog niet binnen, dus ze zit nog met haar bril. Wel goed dat ze die heeft meegenomen, anders moest ze de vakantie volgen op de blog als ze thuis was met nieuwe lenzen.

Oh, een vraagje. Ik heb net in een winkeltje super mooie oorbellen gekregen. Een mooi vogeltje. Maar nu ik ze in heb, voelt het raar en vind ik het eigenlijk niets. Wat vinden jullie er van, staat dit mij? Laat aub een (eerlijke) reactie achter onderin de mail, zodat ik weet of ik ze nog eens aan moet doen of niet. Echt laten horen hoor, dan weet ik pas wat ik moet doen.

Als wij wat van ons eten op hebben en de oorbellen weer zijn verwisseld, houden we het niet meer en willen we onze voeten nat maken.

Off we go!

Het water is niet koud, lekker eigenlijk. En we zien van alles en nog wat zwemmen en lopen in de zee. Leuk en lekker om te ontdekken, eerst met mama en later, als de rekening voldaan is, ook met papa.

Kijk hier… kijk daar…. ooooh, oh, die is ook leuk, je kent het wel.

Wil je weten wat dit is? Dan moet je het volgende filmpje maar eens beklijken.

 

Het terug naar de boulevard lopen is lastig, want het zand is zo heet dat wij er niet over heen komen.
Gelukkig kunnen we met slippers prima over het zand en aan het einde van het zand onze voeten en slippers spoelen.
Terwijl papa de auto lucht en de airco gaat aanzetten, lopen wij nog even langs een winkeltje met waterijsjes. Tja, met dit weer kan geen ouder meer ‘nee’ zeggen.

Op advies van de mevrouw van Tui, gaan we naar een soort restaurantje in de buurt, maar deze keer niet om te eten, want dat hebben we immers net gedaan. Nee, hier zit een kleine dierentuin naast en dat willen we natuurlijk met eigen ogen zien.

Het is dat ze het vertelde, want de weg er naar toe hadden we nooit gevonden. De auto vond het vast ook niet heel leuk, het was erg stijl en behoorlijk hobbelig. Maar goed, wij zijn wel wat gewend en zo te merken de auto ook, want het ging prima.
Boven bleek het een heel mooi en groot gebied te zijn met leuk uitzicht, dieren en een mooi restaurantje. 2 jaar geleden pas gebouwd, maar wel in stijl van de oude Grieken, erg mooi!

Maar voor we daar naar binnen gaan, willen we eerst kijken wat voor dieren ze hebben hier.

We herkennen ze allemaal, ondanks dat ze er niet allemaal even goed uit zien.
Deze witte vogel zat bij het gaas. De opmerking hij kan bijten echo’t nog na in onze hoofden, maar hij zit zo dicht bij het hek, hij vraagt er om om geaaid te worden. En als we dat doen, gaat hij harder tegen onze vinder aanduwen, hij (of zij, dat weten we niet) vindt het gewoon lekker… Het lijkt Quincy wel als je hem zit te aaien.

Er zijn vogels in zo goed als alle kleuren hier. Roze hebben wij niet gezien, maar tegenover de ingang van dit terrein zit de zoutvelden en daar leeft een groep flamingo’s in die we hebben zien zitten.

Deze rare vogel kennen jullie vast ook wel Die zit bij ons huis om de hoek in het hertenkamp.

Ook eendjes zijn niet nieuw voor ons, al hebben we ze nog nooit zo hard zien weglopen voor ons. Zullen ze op het menu staan?

Als je niet goed op let, ben je zo naar dieren aan het zoeken dat je het uitzicht vergeet. Niet doen, want het is echt heel mooi hier.

Maar ook de tuin zelf is, naast erg droog, heel mooi gemaakt.

Als uitsmijter staat er aan het einde nog een kooi met een hagedis. Langer dan Sylvain maar weet zich wel een stuk kalmer op te stellen. Machtig mooi beest, maar aaien is er helaas niet bij.

Het zweet druipt van ons af. Gelukkig hebben ze met wat tocht en een ventilator het voor elkaar gekregen een redelijk koele ruimte te hebben. Dat nodigt natuurlijk uit om een drankje te doen. Slim van hen, maar lekker voor ons.

Papa maakt weer een foto en nu willen wij toch ook eens dat hij er op staat. We grijpen in en besluiten allebei een foto te maken, zodat hij er ook eens met ons op staat. Mama ziet kans haar foto-smile te oefenen en lacht heel mooi en consequent.

Op het muurtje achter papa ligt een harig vel. Het wel echt, maar gelukkig niet meer levend.
De meneer van deze tent vraagt ons of wij weten welke twee dieren hier huiden van hangen.
De eerste, waar we aan mogen voelen natuurlijk, is een Australische wolf.

De tweede, ook al vroeg hij die als eerste om ons niet al vast te helpen met een denkrichting, is van een kangaro. Mogen we die ook even voelen?

Je kan het beste leren als je al je zintuigen gebruikt. Nou ja, dan doen we dat toch? (al slaan we proeven wel over deze keer)

Vlak boven ons hoofd zit een vogel, we denken een spreeuw. Hij vliegt nog even naar de eigenaar toe, maar of dat een kusje of een waarschuwing was durven wij niet te zeggen. Het resultaat is op zijn schouder te zien, een wit vochtig plekje als cadeau gekregen.

Buiten zien we een olijfboom met een afgehakte tak. Wij denken natuurlijk gelijk terug aan gister, waar we leerden over waar het olijfhout vandaan komt. Hier dus, niet van de boom als geheel, maar van de takken die ‘over’ zijn.

De weg naar beneden is stijl, in de verte zie je de zout-velden en zou je bijna kunnen zien hoe diep het is. Maar in het echt is die belevenis veel leuker.

Hoe vervelend ook, we moeten even shoppen, zodat we ook weer eens thuis kunnen eten. We hebben een hele keuken, zonde om niet te gebruiken.
Overigens zullen we nog wel wat foto’s maken van het huisje, we hebben het zo druk dat we daar nog niet eens de tijd hebben genomen, sorry.

Tijdens het shoppen spelen we moeder en baby, papa en mama hebben zo geen kind aan ons.

In de auto is het spelletje afgelopen, maar hebben ze nog steeds geen kind aan ons, mij dan, want ik ben weg, heel ver weg.

Ik leeft in het nu, op het moment en neem het zoals het komt. Petje scheef, kan mij het schelen, of ik nou wakker ben of slaap, zo heeft het petje het waarschijnlijk het liefst. Lekker laten zo maar dan.

En dan… ja ja, daar gaan we weer. ZWEMMEN!
Met papa en mama in het water is het nauwelijks nog leuker te maken. En we hebben de tijd, dus er wordt goed geoefend op de duik van Sylvain en wat andere bijzondere verrichtingen, zoals op de rug drijven en op de buik, hurksprong, potloodsprong, watertrappelen, rug zwemmen, borst crawl en natuurlijk duiken.

Als papa gaat douchen ronden wij ook af. Daarna is het achter elkaar de douche in, zodat mama haar toverwerk kan doen in de keuken en wij dus lekker kunnen eten. Terwijl mama kookt en papa de tafel dekt, kunnen wij even chillen.

We eten van alles, maar vooral lekker en veel.

En dan is het chillen en stil zijn, zodat we niet hoeven te helpen met afwassen of drogen (wat papa en mama dus maar samen doen) en wij mogelijk lekker laat naar bed mogen.

Dat gaat goed, totdat meneertje naar de wc moet. Maar… maar dan mis ik een deel van mijn film, of nog erger, van mijn filmtijd.
Nou, daar is een oplossing voor… Al rijstwafel etend, youtube kijken op de wc. De jeugd van tegenwoordig…

 

Onze stilte wordt beloond. Papa en mama hebben nog wel zin om even naar buiten te gaan en nemen ons mee naar een winkelstraatje vlak bij. Even kijken of het wat is, want we hebben er niets over gehoord of gelezen, maar zien wel dat er mensen heen gaan en dat er iets te doen moet zijn.

Het blijkt één lange maar leuke en zeker mooie straat. Veel kleine winkeltjes en af en toe een auto waarvoor je echt aan de kant moet.

In een van de eerste winkels vinden we een super mooie hoed voor Sylvain. Dat is stoer toch?
Een normale foto van hem is lastig te maken na 19:00 uur, wat dat betreft zou het een Kremlin kunnen zijn.

Ver boven ons hoofd zitten ook mensen te eten. Wij lopen onder de rotsen en vragen ons af hoe we daar komen.

Bij een winkel waar ze slippers verkopen die in alle maten beschikbaar zijn leren we dat er een schoenen winkel is boven, want zij heeft alle maten, behalve die voor kleine kinderen. Met maat 25 is dat dus lastig.
We vinden een super gave knuffel die je van kleur kan veranderen, net als die krab-shirts die we hebben. En het valt ons op dat de mensen hier (ook eerder al) ons zo schattig vinden en overal iets extra’s, meestal snoep, toegeschoven krijgen. Wij vragen ons af waarom, maar gaan er natuurlijk niet moeilijk over doen.

De straatjes zijn echt super mooi, smal, oud, het lijkt wel origineel. Ze hebben het goed laten begroeien en gezorgd voor een bijna dekkend dat van balderen en takken, waardoor het heerlijk koel is daar.
De winkeltjes zitten dicht op elkaar en het straatje is smal, maar juist dat maakt het zo leuk en mooi.

In deze winkel scoort Chloé een mooi nieuw T-shirt. Het passen ging alleen zo snel dat er geen foto van is, maar die komt vast snel.
Meneertje heeft wel even zin om zijn portfolio aan te vullen en gaat er voor zitten.

Haha gefopt, ik ga lekker toch gekke bekken trekken!
Mmmmm nu zie ik dat papa toch sneller was dan ik dacht.

We zijn inmiddels drie verdiepingen omhoog gelopen door het slingerende winkelstraatje maar hebben nog geen schoenenwinkel gezien.

Oh, kijk daar is ie. Ze hebben mooie Crocs. Ik twijfel nog wel even tussen deze en een andere, maar zowel zus als mama als papa vinden die grijze mooier. Laat ik die maar doen, want daar kan ik wel een wedstrijdje mee winnen tegen mijn vriendjes.

Zelf betalen natuurlijk. Ok, met wat hulp van zus, maar zij snapt het niet alleen beter, kan er niet alleen beter bij, zij weet ook papa’s en mama’s pincode, iets dat ik nog niet mag.

En samen, romantisch en gezellig lopen we zo zoetjes aan weer terug naar beneden, naar de auto.

Ik laat graag nog een keer zien hoe ik, deze keer met mijn nieuwe super slippers, op een filmfiguur lijk met deze hoed en een halfautomatisch geweer. Gelukkig een neppe hoor, maar dan nog…

Het wordt zo donker dat de camera niet een heel mooie foto maakt, maar het gaat om het idee.

Sylvain is moe, papa ook, maar dat betekent niet dat papa als draagzak moet fungeren. Prima, maar dan onder de voorwaarde dat je mooi lacht.
En zo geschiedde.

Hier staan we dan, midden op straat, tussen de tafeltjes van een restaurant dat zijn klanten op straat laat eten.

Nu we toch selfies met papa maken, wil ik ook wel!

En als het mag ook samen op de foto. Mogen we dan even op het randje van de afgrond zitten?

Het is wel de moeite waard, we houden er een super mooie foto aan over (al zeggen wij dat zelf).

Hier nog een paar…

 

Maar dan is het klaar. We moeten echt terug, want het is al 3 uur over bedtijd en later opstaan is niet zo ons ding.
We zijn lekker dicht bij huis en komen hier zeker nog wel eens. Nu eerst slapen en dromen alle leuke dingen die we gedaan hebben, nog niet gedaan hebben en wat er allemaal nog kan komen deze vakantie. Hij is in ieder geval hoe dan ook geslaagd, maar we blijven in spanning over wat er nog meer bij kan.

Ondertussen in Hilversum weet Quincy alle hoekjes van het huis van oma goed te vinden. Hij vermaakt zich kennelijk goed, dat doet ons ook goed, waardoor we zorgeloos kunnen gaan slapen.
Weltruste!