Voor Chloé is het de zoveelste keer al, maar voor Sylvain is het voor het eerst… Jeugdland.

Casa is de hele zomer open, maar de laatste week van de vakantie is toch bijzonder. Alle kinderen die 5 jaar of ouder zijn gaan dan naar Jeugdland, een super leuk speel-festijn op een grote parkeerplaats achter het zwembad. Voor alle kinderen uit Pijnacker en kinderen die in Pijnacker op school zitten, en dus ook voor Casa.

Het is te veel om te laten zien en te lastig om foto’s van te maken, omdat ouders er eigenlijk niet komen.
Er is een vrijwillige leiding, maar voor Casa is er extra organisatie. Zo gaan de pedagogisch medewerkers mee, is er een eigen Casa-tent en wordt er zoals altijd lunch verzorgd. Ok, we moeten het zelf smeren in de ochtend, maar we gaan er wel met z’n allen naar toe, lopend.

Helaas blijkt dat het stuk lopen voor Sylvain wel erg ver is, waardoor hij op de terugweg gedragen moet worden. Moe, maar voldaan, komen ze thuis. Morgen gaan de kleintjes met de bakfiets, want het is te ver om die afstand 2x te lopen én een hele dag overweldigd te worden door spellen, drukte en mensen.

Daarbovenop komt dat er niet alleen kinderen en begeleiding naar Jeugdland komt, maar dat ook wespen in grote hoeveelheden een bezoekje brengen. Dat leidt tot vervelende taferelen, vooral bij hen die suiker bij zich hebben. Maar goed dat dat niet mag van Casa, net zo goed als geld meenemen voor patat, een Casa-kind eet gezond en laat zich niet zomaar steken. Helaas wel één of twee per dag, van de 150 kinderen, maar met een totaal van 60 a 70 per dag valt het nog mee.

De Casa-tent, waar Casa-kinderen kunnen eten en hun spullen kunnen laten, is populair, ook onder andere kinderen. Tja, als je dan ook nog meerekent dat de Casa-leiding weet wat ze moeten doen, dan komt het goed. Ondanks dat er geleerd wordt om de natuur te respecteren, wordt er tijdens Jeugdland een uitzondering gemaakt voor de wespen. Met citroen en kruidnagel wordt er gewaarschuwd, maar wespen die niet willen luisteren moeten maar voelen. Als ze niet plat worden gemaakt, worden ze wel geëlektrocuteerd, wie niet luisteren wil moet maar voelen.

De eerste dag, ondanks de lange wandeling, was Sylvain nog erg energiek. Dat komt omdat hij met Kasper aan het spelen was, die hij mistte omdat hij net nog geen 5 jaar is. Gelukkig had Sylvain een lange dag en kon hij de laatste 1,5 uur nog even samen zijn, bijna romantisch.

Het ziet er heel schattig uit, maar eenmaal dichterbij is het toch even schrikken.

Gelukkig was het er af te halen… Nou ja, niet heel gemakkelijk…

Dinsdag was net zo leuk en net zo zwaar.
Woensdag was bijzonder, want Isa kwam logeren.

Niet één vlinder, maar twee vlinders dus.

Helaas voor Sylvain allemaal too much, die heeft papa in de middag opgehaald, gewoon te moe, op.
Zo’n bikkel als zus, die zelfs gaat zwemmen daar buiten, ben ik niet hoor.

Maar moe of niet, de volgende dag wil hij gewoon weer proberen, het is zó leuk!
Na het smeren van zijn boterham heeft hij zelfs energie om de keukenjuf nog even te helpen met het schoonmaken van de aardappels. En dat is iets wat hij heel goed kan, kijk hier maar.

Donderdag wil hij het gewoon nog eens proberen, want je krijgt elke dag zo’n leuk bandje en er is elke dag wel weer wat nieuws te beleven.

Helaas moet papa in de middag hem toch weer halen, hij trekt het gewoon niet meer.
Thuis heerlijk even slapen, maar na iets meer dan een uur slapen moet hij weer wakker worden om mee zus te halen. Alleen thuis blijven is nog te eng.
Eigenlijk gaat alles prima, tot ongeveer 1 minuut voor de parkeerplaats. Daar zei ik tegen papa dat ik mij niet lekker voelde. Hij vroeg mij of ik moest overgeven. Gelukkig had hij zo een spuugzakje voor me. Net voor hij de auto op een parkeerplek kan zetten begint het overgeven.
Eerst in het zakje, en net voor hij de motor uit kan zetten een tweede keer, maar dan ook over het zakje.
Gelukkig heeft mama een tijdje geleden een setje kleding voor ons allebei in de auto gelegd, voor het geval we nat worden. Dat komt nu goed van pas.
Snel, met duidelijk ervaring, maakt papa de auto schoon, gooit de stoelbeschermer en de kleden onder mijn stoel weg, trekt mijn nieuwe kleren aan (bij mij natuurlijk), pakt mij op en gaat verder op Chloé op te halen. Terwijl wij naar de ingang lopen, worden we gebeld. Chloé maakt zich zorgen over onze komst. Lief van een vader van een vriend van haar dat hij ons belt, maar dit was een noodgeval, ik kon het echt niet meer inhouden.

Als we terug naar de auto lopen, voel ik een nieuwe lading opkomen. Nog net voor ik in de auto stap, bevuil ik de straat naast de achterband van papa’s auto.
Opgelucht, ieder om zijn eigen reden, stappen we in en rijden we naar huis.

Tijdens het rijden straalt de oprechte liefde van de achterbank. Chloé wil mij graag helpen en kan niets anders doen dan mij vasthouden.

Ik voel mij dan ook knap beroerd… Het helpt wel, maar…

Het komt er toch weer uit!
Papa kan nog stoppen (twee keer zelfs) om mij ook bij te staan, maar de meeste steun krijg ik van zus.

Het laatste stukje naar huis gaat weer onder liefdevolle begeleiding.

Eenmaal thuis blijft ze voor mij zorgen tot ik slaap. Super lief, en brood nodig, want het komt er nog een paar keer uit.

De volgende dag gaat zus weer gewoon een dag vol lol tegemoet, maar ik blijf thuis. Het is echt te zwaar.
Mama regelt nog wel een bandje voor mij, zodat ik in de middag nog even kan kijken als we, wat eerder, zus gaan ophalen.

Maar voor we haar gaan ophalen, moeten we nog iets heel moeilijks doen. Namelijk afscheid nemen van Juf Anneke.
Zus heeft dat ook al eens meegemaakt, en ook toen viel het niet mee. Ze heeft het voor elkaar gekregen om niet alleen zus te leren lezen, maar ook mij. Dat verdient een bloemetje!

En een knuffel!
Ze zit helemaal achterin de klas, alleen… het voelt als een heel stuk lopen, maar gelukkig mag ik haar een knuffel geven.

Dag juf Anneke, ik zal je missen!

Als we afscheid hebben genomen, gaan we zus ophalen bij Jeugdland.
Die is op dat moment net lekker met Isa aan het spelen en will wel laten zien hoe goed zij de stormbaan kan nemen.

Zo, en weer beneden… Knap hoor!

Als we ons omdraaien zien we een brandweerman met een spuit… Tja, daar kan je maar één ding mee doen!

Ok, eerlijk is eerlijk… ik deed het niet helemaal alleen, er staat ook zoveel kracht op die slang. En dan moet je ook nog mikken, die straal moet in een klein gaatje, om de brand te blussen. Met al die wind en die kracht toch blij dat er iemand bij helpt.

Het aanzetten is al lastig…

Maar als ie eenmaal aan staat, gaat het als een spuit!

Zeg papa, maak je wel een foto?

Oh ja, hij staat al klaar…

Nou, ik ook hoor!

Jeugdland zit er op.

Wat ik pas achteraf hoorde, is dat het voor zus nog niet afgelopen was. Na haar wedstrijdzwemles is ze met papa terug gegaan.
Terwijl ik sliep, heeft zij dus nog heel wat gezien, maar dat mag ze zelf vertellen.

Ja, het zwemmen was leuk, maar het was ook gaaf om de finale van de danswedstrijd en de the voice of Jeugdland mee te mogen maken.

Nóg leuker echter was wat daarna kwam. Een bonfire, of in het Nederlands een super kampvuur.
Alle houten pallets en ander soort hout ligt op een stapel en gaat, gecontroleerd en professioneel, in de fik.
Het begint een beetje klein, maar het wordt al wel warm.
Gelukkig is het nog droog en genieten we met z’n allen van een mooi vuur. Wij zijn wel zo slim om aan de goede kant te staan, zodat de rook niet onze kant op gaat.

Maar als nel wordt het een groot vuur.

En dat is warm, heel warm zelfs!

Wel leuk om mee te maken, samen met vriendin Isabel.

10 grote stappen naar achter, op last van de brandweer, maar dan nog is het niet normaal heet, het lijkt wel of ik koorts heb zeg.

Ze zijn al aan heb blussen, of in ieder geval zorgen dat de resten niet over ons heen dwarrelen.

Maar dan wordt het opeens donker, de wind komt op en het vuur gaat van verticaal naar horizontaal… We staan aan de goede kant, maar aan de andere kant zijn de mensen goed op tijd weggehaald.
Waar we toch last van hadden, en dan zelf iedereen, is dat de hemel open ging en het ging stortregenen.

Totaal verzopen komen we bij de auto aan, nat maar voldaan rijden we samen naar huis en gaan we na een warme douche heerlijk slapen.

Er staat ons een lang weekend te wachten, want naast zaterdag en zondag, is op de eerste schooldag van het jaar Casa gesloten. Tja, als je de hele zomer open bent is dat een goed moment om het team te trainen in een studiedag.

Jeugdland was leuk, zwaar, maar leuk! Dank aan de vrijwilligers en de extra goede zorgen van Casa.