Wat is er nou anders aan ons?

Niets natuurlijk. Wij zijn de maatgever, dus kunnen wij niet anders zijn toch? Haha, nee hoor, dat zou de lat te hoog leggen voor andere kinderen.
Beetje bijzonder, dat zijn we gewoon…

Vanmorgen was papa wat later en mama bleef liggen omdat ze vrij had. Dat voelde we goed aan, want terwijl Sylvain bleef liggen, ben ik naar papa gegaan om te zeggen dat als ik aangekleed ben, dat ik dan Sylvain wil wakker maken.

Snel zoek ik kleding uit, trek het aan en merk dat ik nog tijd over heb… pfff wat is papa langzaam zeg.

Ik weet wat, want ik heb nu al een aantal keer meegekeken, en kan het nu vast zelf wel…
Voila!

En dat doen we dan natuurlijk niet ‘even snel’, maar tot in detail goed, zodat al mijn vriendjes zich de hele dag ook goed voelen.

Belangrijk bij ons: als je iets belooft, moet je het ook doen… en dus ging ik Sylvain wakker maken.
Zachtjes en lief, zodat hij niet vervelend wakker wordt en dan ook vervelend wordt.

Samen kiezen wij ook zijn kleren uit en helpt papa hem nog een beetje met aankleden.
Terwijl papa zijn tanden poetst, doe ik hem wel voor wat ik inmiddels kan, het bed op maken.

Neerleggen, glad strijken, bij de punt pakken en dan ‘hop’ dichtslaan.
En ook hier moeten zijn vriendjes er goed bijliggen toch?

Maar ik ga niet alles voor hem doen, hij is al 4,5 en kan best zijn eigen pyjama netjes neerleggen toch?
Tuurlijk!

Oh, ik ben kikker vergeten, even overleggen waar hij het best kan zitten.

Dan met z’n drieën naar beneden. Ieder zijn eigen taak…
Chloé zorgt voor een gedekte tafel, Sylvain zorgt voor een schone broek (preventief!) en papa? Papa zorgt voor de foto’s.

Oh ja, en pindakaas dat smeer ik niet, dus moet papa hem maar helpen, hij wil het toch gesneden hebben en daar is papa toch nog wel iets beter in als mij… haha, grapje… dan ik natuurlijk!

En zoals dat gaat hier in huis, bolletje met pindakaas, met of zonder hagelslag of geboortemuisjes, eet je natuurlijk met stokjes.

En terwijl de kleine man nog zit te genieten van zijn eten, ben ik al weer ongeduldig en begin met afruimen, we moeten zo weg!

Zelf poetsen en dan mijn haar doen, dan kan papa Sylvain’s tanden poetsen en haar doen, dan kunnen we snel weg.
Wat? He, broertje wat doe je nu? Zo goed! Poets je nu je eigen tanden?
En zo leerden wij weer een nieuw spreekwoord: goed voorbeeld doet goed volgen…

Het met de auto naar school gaan lukte nog niet zonder papa, hij blij, want anders was hij helemaal voor niets opgestaan.
Nou ja, voor niets… iemand moet toch foto’s van ons maken?