Eéns per jaar mogen papa of mama een hele ochtend in de klas komen kijken, om te observeren. Ook al heb ik geen idee wat het woord betekent, het is super leuk. Vandaag kwam papa mee kijken en zelfs mee lunchen, gewoon mijn papa in de klas!
Een beetje overenthousiast gingen we naar Casa. Zus een kus en hop samen naar mijn klas.
En toen nam papa opeens afscheid in de gang… Of ik zelf even mijn jas en schoenen uit wilde doen, hij ging vast naar binnen.
Gelukkig zag ik hem direct achter de deur al weer zitten, hij zat mij gewoon op te wachten. In zijn hand enkele papiertjes wat hij een rapport noemt.
Nou, noem het hoe je wilt, mijn papa zit in de klas en daar gaat het om.
Ook al zitten alle kindjes die binnen zijn met juf Marjorie in de kring, ik heb gewoon bijzonder de behoefte om knopen sluiten te oefenen. En, zoals dat op een Montessorischool gaat, dan doe je dat dus gewoon.
Niet al te dicht bij, want ik moest doen alsof hij er niet was, maar ook niet zo ver dat hij mij niet kan zien.
Als ik alle knopen heb geteld, ga ik verder met mijn meest favoriete bezigheid: schilderen.
Eerst maar even proberen een schort aan te doen. Het blijkt erg lastig, want hij is erg groot en met heel lange mouwen.
Papa wil mij niet helpen, want hij is geen juf…
Dan maar een kleinere pakken, een die wel past. Wellicht niet zo’n gek idee nog, want deze krijg ik zonder problemen in een keer aan.
En dan kan ik eindelijk lekker schilderen.
Oh nee, helemaal niet, de papieren zijn op.
Gelukkig weet juf Marjorie waar de nieuwe liggen en zorgt voor nieuwe papieren, waar ik mijn kunstzinnige idee kwijt kan.
Euh, papa, kijk je wel?
Dan is het tijd om een ander werkje te gaan doen… wat zal ik eens gaan doen, Chayenne, heb jij nog tips?
Oh, die leuke gekleurde 3d-puzzel in de doos, ja, die ga ik doen!
Maar als die af is, wil ik wat nieuws!
Beloofd is beloofd, ik krijg nieuwe letters!
Eerst heel even wachten, maar als juf klaar is, gaan we beginnen!
De ‘f’, de ‘s’ en de ‘e’.
Kijken voelen en nadoen…
Mag ik nu, mag ik nu?
Poe he, je gaat er wel van zweten zeg…
Juf, doe ik het zo goed?
Mag ik dan nu met het krijtje de letters natekenen?
Oh, wil je het eerst even voordoen… ok, ok.
Maar dan wil ik nu ok?
Kijk, ik ben niet de enige die trots is op mijn werk!
Met deze drie letters kan ik vast goed in mijn trein-boek uit de bibliotheek lezen.
Eens kijken of ik de letters herken.
Mijn bakje staat wel hoog hoor, ze houden hier geen rekening met mijn lengte… mijn probleem… En daar hebben ze gelijk in, maar het kost mij wel wat extra energie. Ok, niet alleen omdat ik klein ben, maar ook omdat ik mijn naam niet herken en daarom steeds een verkeerde pak. Papa wil mij weer niet helpen, phe! ik zoek het zelf wel weer uit.
