Met spoed naar het ziekenhuis met vermoedelijk een invaginatie.
Laat ik bij het begin beginnen. Na een leuke dag met in de ochtend een knipbeurt bij de kapper samen met papa en in de middag lekker spelen met mama en Chloé. Einde middag lekker in bad. Alleen, want Chloé wil niet. Mama en Chloé zitten er wel bij en ik begin zomaar op eens pijn in m’n buik te krijgen. En het wordt snel meer en meer en meer…
Ik krijs het uit en kan niet meer stoppen. Een harde buik, panieken en gillen zo hard ik kan is het enige dat nog lukt. Wanneer Chloé papa gaat halen is het al zo erg, dat er binnen enkele seconden gebeld wordt met de huisartsenpost. Het is net 5 minuten over 5, waardoor onze huisarts al lekker thuis zit.
De mevrouw aan de lijn hoort hem en beslist direct dat we mogen komen. Gelukkig maar, want ik houd het echt niet meer.
Als papa mij in de auto gooit, Chloé in haar Elsa jurk, nog met tiara op, naast me zit en mama ook instapt, scheuren we wegens drukte met een kleine omweg als een razende over de ring naar het ziekenhuis. Hier en daar zag ik wat rode lichten en voelde ik wat slingeren, maar ik was wel snel in het ziekenhuis. Of ik nou moest overgeven van het rijden of van de pijn weet ik niet meer, maar de auto heeft het flink gehad van me… Mama die de hele reis omgedraaid zat om mij te helpen heeft het zelfs niet droog gehouden.
De huisartsenpost ziet al snel dat ik binnendoor mag naar de spoedeisende hulp, dat handig naast elkaar is gemaakt.
Hier zie je me hangen vlak voor de arts even langs komt om te zien waar ik heen moet.
Prinses Esla is er ook bij… Beetje verveeld, want we zouden gaan eten, maar goed… het is niet anders.
Dan naar de eerste kamer. Hier kan de kinderarts, die dienst heeft en opgeroepen is, even komen kijken.
Mama mag gewoon met haar schoenen op bed liggen onder mij, zodat ik lekker lig.
Als hij gekeken heeft en gezien heeft dat ik met een totaal verstijfde buik zit…
Heel even liggen en dan mogen we naar een privé kamer waar ze mijn buik voelen en een ding aan m’n vinger hangen.
Dat ding zit weer vast aan een apparaat aan de muur dat een vaag gepiep maakt…. Wat heeft dat nou voor zin?
Even daarna komt er een zuster die duidelijk niet populair wil worden…
En ondertussen zit dat ding nog aan mijn vinger…
Eerst maar even troost zoeken bij mama.
Of moet ik mama troosten?