De laatste dag van de kermis, en wij zijn vrij… Ja, dat is net 1 en 1 is 2… there we go!
Natuurlijk gaan we voor de eendjes, maar ook de andere attracties kunnen we niet zomaar overslaan.
Maar we gaan eerst wat leren van Sylvain… Namelijk menselijke anatomie, vandaag: bloedvaten in de borstkas:
Nu we weten wat voor atletisch figuur ik heb, hier het resultaat van mijn goddelijke lichaam.
Eerst maar eens kijken hoe dat met ballengooien werkt.
Eén, twee…
Ja, raak he?
Papa filmt natuurlijk niet de eerste bal die super raak was, maar deze laat zien hoe ver ik kom met drie kleine balletjes op zo’n afstand.
Ok, ok, ik geef toe, eerst moest hij uitleggen waarop ik moest gooien, maar meermaals raak gooien maakt een hoop goed toch?
En onderschat mij niet… Papa filmt dan wellicht ook mij alleen met mis-gooien, maar kijk eens wat een actie-worp, als je goed kijkt zie je de bal vlak voor de blikken (en er liggen er al wat om, dat is niet vanzelf gegaan hoor).
Na het gooien is het tijd voor een ritje… Chloé heeft vanmiddag in papa’s auto mogen rijen (en zelfs al heel even op de weg geweest), dan wil ik graag met mama in deze auto’s! (achtergrond ‘muziek’ is verzorgd door Chloé met mijn nieuwe zelf verdiende trompet)
Eenmaal uitgereden is het tijd voor het hoogtepunt en de traditie van de kermis, eendjes vangen.
Met z’n allen hebben we er wel een heel leuke Kermis van gemaakt, ondanks dat hij weer kleiner is en dat het ook nog regende.
Het resultaat mag er zijn…
Hoe gaan we dat in de auto krijgen?
En dan moeten (nou ja, moeten… mogen) we ook nog een ijsje bij de Mac.
De Mac is natuurlijk alleen de Mac als je er uit je dak kan gaan. Nog voor we onze ijsjes op hadden, was het (volgens ons) tijd om los te gaan in de speelhoek.